του Δημήτρη Σούλτα (www.viewtag.gr)
Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν και παραμένει ένα σύμβολο. Ένα σύμβολο με εμβέλεια απείρως μεγαλύτερη από τον κομματικό του χώρο. Είναι ο ορισμός του ανθρώπου που αρνείται να ξεπουλήσει το όραμα του, που δεν κάνει δηλώσεις μετάνοιας “για να γλυτώσει”, ο άνθρωπος που αντιτάσσει ένα χαμόγελο κι ένα γαρύφαλλο, απέναντι στις κάννες των όπλων που τον σημαδεύουν. Ο άνθρωπος που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο και είναι έτοιμος να πεθάνει γι αυτό.
Η χθεσινή τελετή στο σπίτι του στην Αμαλιάδα λίγα πρόσθεσε σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει. Ήταν όμως η αφορμή να ξεγυμνωθούν άνθρωποι που δηλώνουν “φιλελεύθεροι”, “εκσυγχρονιστές” και “προοδευτικοί”.
Ήταν δυσανάλογα πολλοί αυτοί που εντός και εκτός Βουλής, εντός και εκτός ΜΜΕ ετοίμαζαν έναν οχετό για έναν νεκρό. Για έναν που οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Για έναν άνθρωπο για τον οποίον μίλησαν από τότε κορυφαίοι διανοούμενοι σε όλον τον κόσμο. Τσάπλιν, Ελυάρ, Σαρτρ, Χικμέτ, Κοκτώ. Το πασίγνωστο σκίτσο του Πικάσο, ακόμα κοσμεί τις εκδηλώσεις στη μνήμη του. Ακόμα και ο τότε Aρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων (που προφανώς δεν τον έλεγες και κομμουνιστή) «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Όλα αυτά είναι μια λεπτομέρεια για το νέο αντικομμουνισμό που είναι ένας αντικομμουνισμός copy-paste από την μετεμφυλιακή Ελλάδα. Αντικομμουνιστική υστερία ανάλογη χωροφύλακα της δεκαετίας του ’50. Αρθρογράφοι με ατράνταχτα επιχειρήματα όπως το ότι δεν αναιρέθηκε ποτέ η καταδίκη του για κατασκοπεία, άρα παραμένει κατάσκοπος! Γελωτοποιοί εκδοτών που πιστεύουν ότι ο Μπελογιάννης τιμάται από κομπλεξικούς κομμουνιστές που δεν το χώνεψαν ότι η Ελλάδα δεν έγινε Σοβιετική Ένωση. Βουλευτές, χρυσαυγίτες και μη, με λόγους λάβρους κατά της “εξύμνησης των κομμουνιστοσυμμοριτών” . Ένας οχετός για έναν άνθρωπο – σύμβολο σε παγκόσμιο επίπεδο, από πολύ μικρούς ανθρώπους.
Δεν μισούν τον Μπελογιάννη όλοι αυτοί. Μισούν το πρότυπο του ανθρώπου που αντιστέκεται, που δεν υποκύπτει, που κοιτά τον θάνατο κατάματα και με χαμόγελό όταν αυτό έχουν αποφασίσει διώκτες του. Δεν μισούν τον Μπελογιάννη. Μισούν αυτό που συμβολίζει ο Μπελογιάννης κι αυτό είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο μικρό τους μυαλό.
Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο δεν αποκαλύπτουν τον «προδότη» Μπελογιάννη, προδίδουν το μίσος που νοιώθουν για ό,τι δεν τους χωράει.
