Θέατρο: Το κοτοπουλάκι

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Μεση­με­ρά­κι καλο­και­ριού, σε κάποιο παρα­δο­σια­κό καφε­νείο. Στο γωνια­κό τρα­πε­ζά­κι, δυο τύποι, κάτω απ’ την ομπρέ­λα, ο Σταύ­ρος κι ο Αντώ­νης, αρα­χτοί, με τσι­γά­ρο στο στό­μα και ψιλο­ζα­λι­σμέ­νοι από την ζέστη, συζη­τούν. Πάνω στο τρα­πέ­ζι υπάρ­χει ένα κλει­στό τάβλι, μια αθλη­τι­κή εφη­με­ρί­δα, ένα κομπο­λόι και τέσ­σε­ρα ποτή­ρια με υπο­λείμ­μα­τα φραπέ:

ΣΤΑΥΡΟΣ: Και που λες, χτύ­πη­σα χθες ένα κοτο­που­λά­κι στα κάρ­βου­να… Άλλο πράγ­μα αδερφέ!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Καλά ρε, φαί στο σπί­τι, δεν είχες;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Είχα!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Και παρήγ­γει­λες απ’ έξω, λοιπόν;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Ναι ρε, που το περί­ερ­γο; Άσε που ήταν κι η Παγκό­σμια Ημέ­ρα του Σεξ χθες! (κλεί­νει πονη­ρά το μάτι)
ΑΝΤΩΝΗΣ: Αυτό πάλι που κολ­λά­ει ρε μαλάκα;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Κολ­λά­ει ρε στο ότι… «ο έρω­τας περ­νά­ει από το στο­μά­χι» κι ότι εγώ εδώ και και­ρό λαχτα­ρού­σα να φάω κάτι απ’ έξω συν ότι το «ξένο είναι πιο γλυκό»!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Μα…
ΣΤΑΥΡΟΣ: Έπια­σα δυο φρά­γκα λοι­πόν και νάτο! Σπι­τι­κό φαγη­τό τρώω κάθε μέρα!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Α, για ποι­κι­λία το έκα­νες δηλαδή;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Ε, πως αλλιώς;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Α, ρε μαλά­κα, τι να πω! Δεν σε κατα­λα­βαί­νω ώρες ώρες!
ΣΤΑΥΡΟΣ: Είναι που δεν έχεις φαντα­σία! Μονο­γα­μι­κός στον έρω­τα, μονο­γα­μι­κός και στο φαί!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Από το να είμαι μονα­χο­φά­ης και να ντύ­νω ιδε­ο­λο­γι­κά τη βλα­κεία μου, καλύτερα!
ΣΤΑΥΡΟΣ: Α, ρε βλά­κα! Πως φαί­νε­ται πως είσαι ΠΑΟ­Κτσης! Μια ζωή δεύ­τε­ρος στα πάντα, ακό­μα και στα θέμα­τα της ηδονής!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Χα, μίλη­σε τώρα ο από­γο­νος του Στόλου!
ΣΤΑΥΡΟΣ: Ποια­νού Στό­λου βρε που ο παπ­πούς μου ήταν στο αντάρτικο!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Ναι, με τον Ζέρ­βα! Χαχα­χα με ακούς που γελάω δυνατά;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Ακούω, ακούω…

(Ακο­λου­θεί μια σύντο­μη παύ­ση που προ­μη­νύ­ει την κατα­στρο­φή ή την συμ­φι­λί­ω­ση, ο Σταύ­ρος ανά­βει δεύ­τε­ρο τσι­γά­ρο, χωρίς να έχει σβή­σει το πρώ­το, και παραγ­γέλ­νει ακό­μα ένα καφέ.)

ΣΤΑΥΡΟΣ: …Θες να πεις δηλα­δή ότι μόνο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έκα­νε αντάρτικο;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Θες να το ακού­σεις τελι­κά! Ηδο­νί­ζε­σαι, ε;
ΣΤΑΥΡΟΣ: Άσε ρε τα σάπια κι απά­ντη­σε μου σ’ αυτό που σε ρωτάω…
ΑΝΤΩΝΗΣ: Ε, ναι ρε φίλε! Μόνο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ! Μόνο! Κι ήταν οι μόνοι που δεν πήγαν με τους Άγγλους μετά!
ΣΤΑΥΡΟΣ: Εμέ­να ο παπ­πούς μου…
ΑΝΤΩΝΗΣ: Ήτα­νε στα ΤΕΑ μετά! Κατα­δό­της ήταν ρε, ένο­πλος, κυνη­γού­σε τον κοσμά­κη ρε! Ακό­μα τον θυμά­μαι να περη­φα­νεύ­ε­ται! «Έφα­γα» έλε­γε «κομ­μου­νι­στές»! Και μετά επί Χού­ντας δεν άνοι­ξε εκεί­νο το μαγα­ζά­κι στην Πατη­σί­ων; Άσε λοι­πόν τα σάπια και ρού­φα τον καφέ σου!

(Ο Σταύ­ρος ησυ­χά­ζει. Ανά­βει τρί­το τσι­γά­ρο κι ενώ στο τασά­κι το δεύ­τε­ρο καπνί­ζει ακό­μα. Δίπλα του ο Αντώ­νης, με χαμό­γε­λο, χαϊ­δεύ­ει το ίχνος από μου­στά­κι στο πάνω χεί­λος του κι ύστε­ρα την κοι­λιά του.)

ΑΝΤΩΝΗΣ: Ε, γαμώ το Χρι­στό μου, ταμπούρ­λο που παί­ζει η κοι­λιά μου! Πεί­να­σα που να πάρει!
ΣΤΑΥΡΟΣ: (φωνά­ζει) Εεεε! Λίγα λόγια φίλε, έτσι; Υπάρ­χει και κάτι που λέγε­ται σεβα­σμός, ναι;

(Νέα παύ­ση. Μέσα από το καφε­νείο ακού­γο­νται ανθρώ­πι­νες φωνές και ειδή­σεις από το ραδιό­φω­νο. Ο καφε­τζής τσα­κώ­νε­ται με τη γυναί­κα του «πάλι ανά­λα­το έκα­νες το φαί, μαλα­κι­σμέ­νη!». Κανείς δεν προ­σέ­χει ιδιαί­τε­ρα τις ειδή­σεις. Κάπου, πάλι, καί­γο­νται. Και στην Σαμο­θρά­κη έκλει­σε ήδη μία εβδο­μά­δα χωρίς ακτο­πλοϊ­κή συγκοινωνία.)

ΣΤΑΥΡΟΣ: Κάτι έλε­γες για μάσα, ναι;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Ναι…

(Τελευ­ταία παύ­ση. Οι δυο φίλοι κοι­τά­νε μέσα στα μάτια ο ένας τον άλλο. Χαμο­γε­λούν συνω­μο­τι­κά. Μιλά­ει ο Αντώνης.)

ΑΝΤΩΝΗΣ: Λοι­πόν, τι θα ‘λεγες να χτυ­πή­σου­με ένα κοτοπουλάκι;

(Κλεί­νει η αυλαία.)

Ειρηναίος Μαράκης

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e‑books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.