Μενέλαος Λουντέμης — Πέθανε στις 22 Ιανουαρίου 1977

Στις 22 Ιανουα­ρί­ου 1977 πεθαί­νει ο συγ­γρα­φέ­ας Μενέ­λα­ος Λουντέμης. 

Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης ήταν το φιλο­λο­γι­κό ψευ­δώ­νυ­μο του Δημή­τρη Βαλα­σιά­δη, γεν­νη­μέ­νου στο χωριό Αγία Κυρια­κή της Γιά­λο­βας στη Μικρά Ασία, που ήρθε με την εύπο­ρη οικο­γέ­νειά του στην Ελλά­δα μετά τη μικρα­σια­τι­κή κατα­στρο­φή και εγκα­τα­στά­θη­κε στο χωριό Εξα­πλά­τα­νος της Εδεσ­σας. Η οικο­γέ­νειά του πτώ­χευ­σε και ο ίδιος ανα­γκά­στη­κε από μικρή ηλι­κία να βγει στη βιοπάλη.

Στα ελλη­νι­κά γράμ­μα­τα εμφα­νί­σθη­κε πολύ νωρίς, το 1927, με δημο­σιεύ­σεις ποι­η­μά­των του σε εφη­με­ρί­δες της Έδεσ­σας. Το 1930 ποι­ή­μα­τα και διη­γή­μα­τά του δημο­σιεύ­τη­καν στο λογο­τε­χνι­κό περιο­δι­κό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπο­γρά­φει για πρώ­τη φορά ως Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης στο διή­γη­μά του «Μια νύχτα με πολ­λά φώτα κάτω από μια πόλη με πολ­λά αστέρια».

Έπει­τα από μια οδύσ­σεια μετα­κι­νή­σε­ων, ο Λου­ντέ­μης θα έλθει στην Αθή­να και θα γνω­ρι­στεί με αρι­στε­ρούς δια­νο­ού­με­νους, οι οποί­οι σύχνα­ζαν στη λέσχη «αν Σου­σί» της οδού Πατη­σί­ων. Καθο­ρι­στι­κή ήταν η γνω­ρι­μία του με τους δια­κε­κρι­μέ­νους ομο­τέ­χνους του Κώστα Βάρ­να­λη, Άγγε­λο Σικε­λια­νό και Μιλ­τιά­δη Μαλα­κά­ση. Ο τελευ­ταί­ος θα τον βοη­θή­σει να βρει δου­λειά ως βιβλιο­θη­κά­ριος στην «Αθη­ναϊ­κή Λέσχη» και να ανα­σά­νει οικονομικά.

Την ίδια επο­χή ανα­πτύσ­σει στε­νή φιλία με τον καθη­γη­τή της Φιλο­σο­φι­κής Δημή­τρη Βέη, ο οποί­ος θα τον δεχθεί ως ακρο­α­τή στις παρα­δό­σεις του, αφού ο Λου­ντέ­μης δεν μπο­ρού­σε να εγγρα­φεί στη Φιλο­σο­φι­κή, καθώς δεν είχε τελειώ­σει το γυμνά­σιο, λόγω των πολι­τι­κών του περι­πε­τειών και της οικο­νο­μι­κής του ανέ­χειας. Το 1938 ήταν ήδη φτα­σμέ­νος συγ­γρα­φέ­ας και τιμή­θη­κε με το Μέγα Κρα­τι­κό Βρα­βείο Πεζο­γρα­φί­ας για τη συλ­λο­γή διη­γη­μά­των του «Τα πλοία δεν άραξαν».

Κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου εντά­χθη­κε στην Αντί­στα­ση και μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση υπήρ­ξε γραμ­μα­τέ­ας της οργά­νω­σης δια­νο­ου­μέ­νων του ΕΑΜ και εξο­ρί­στη­κε στη Μακρό­νη­σο και τον Αϊ — Στρά­τη. Το 1956 δικά­στη­κε για το βιβλίο του «Βουρ­κω­μέ­νες μέρες» στο οποίο περι­γρά­φει τα βάσα­να των εξο­ρί­στων. Το 1958 κατέ­φυ­γε στη Ρου­μα­νία απ’ όπου επέ­στρε­ψε μετά την πτώ­ση της χού­ντας των συνταγ­μα­ταρ­χών. Το 1968 του αφαι­ρέ­θη­κε η ελλη­νι­κή ιθα­γέ­νεια. Τα βιβλία του σημεί­ω­σαν μεγά­λη επι­τυ­χία, δια­βά­στη­καν και δια­βά­ζο­νται από όλες τις ηλι­κί­ες ανα­γνω­στών. Η συλ­λο­γή διη­γη­μά­των του «Τα πλοία δεν άρα­ξαν» (1938) τιμή­θη­κε με το κρα­τι­κό βρα­βείο πεζο­γρα­φί­ας. Από το πλού­σιο έργο του ξεχω­ρί­ζουν τα μυθι­στο­ρή­μα­τα: «Ενα παι­δί μετρά­ει τ’ άστρα», «Οι κερα­σιές θ’ ανθί­σουν και φέτος», «Οδός Αβύσ­σου αριθ­μός 0», «Το ρολόι του κόσμου χτυ­πά μεσά­νυ­χτα» κ.ά. Εγρα­ψε επί­σης ποί­η­ση, θέα­τρο, ταξι­διω­τι­κά και πολι­τι­κά κείμενα.

Έφυ­γε απ’ τη ζωή στις 22 Ιανουα­ρί­ου 1977.

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ