To όνομα του Ντιέγκο Ριβέρα θα παραμείνει στην ιστορία της μεξικανικής ζωγραφικής μαζί με του Ποζάντα (του πιο πρωτότυπου και του πιο δυνατού ίσως σύγχρονου χαράκτη), μαζί με του Ορόζκο και του Ναβίντ Αλφάρο Σικουέρος, αυτού που έχει απομείνει σήμερα ο μόνος από τη μεγάλη τριάδα για να υπερασπίσει τους λόγους ζωής μιας ζωγραφικής βαφτισμένης μέσα στη δράση του πολίτη και θρεμμένης με μια ηθική και δημιουργική δουλειά, με την ιστορία του μεξικανικού λαού και με την οδυνηρή και αιματηρή αντιμετώπιση από μέρου ςτου της αναταραχής του συγχρονίσου κόσμου.
Ο Ντιέγκο υπήρξε ένας από τους πιο γεναιόψυχους, τους πιο αντιφατικούς, τους πιο υπερβολικούς ανθρώπους του καιρού μας. Ένας άνθρωπος αρχαίος και νέος, ζυμωμένος με πρωτόγονες και σκοτεινές παραδόσεις, κυριαρχούμενος από τους αρχαίους θεούς των Αζτέκων και ταυτόχρονα θρεμμένος με την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Εϊχε δεσμούς με τον Γκογκέν, με τον Ρουσό τον ντουανιέ, με τον κυβισμό του Πικάσο. Μα και με το Μιχαήλ Άγγελο απ’ τη μια και με τους Αμερικάνουςε «θετικούς» απ’ την άλλη. Ήταν όμως ικανός να αναμοχλεύει κουλτούρα, επιρροές και υποβολές μέσα στο καζάνι του που πάντα κόχλαζε κι έβγαζε απ’ αυτά ενότητα ύφους και μια μεγάλη δημιουργική πνοή.
Με το Ντιέγκο χάνεται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του καιρού μας, πολύ μεγαλύτερος απ’ ό,τι φαντάζονται ή λένε τα φερέφωνα της μόδας ή οι ρήτορες της «τέχνης για την τέχνη».
Ήταν μεγάλος όι μόνο γιατί ζωγράφιζε χιλιόμετρα ολόκληρα τοιχογραφίες, μα και για την ορμητικότητα του, τη γλυκύτητά ρτου, για κείνη την επαφή του με την καινούρια πραγματικότητα που ήξερε να βρίσκει, για την ευρύτητα της έμπνευσής του, στην οποία πνίγονται οι τόσες επαρχιακές του πολεμικές, τα τόσα λάθη του, οι εύκολοι ενθουσιασμοί και οι μεταγνιωμοί του.
Παραμένει το σύνολο του έργου του (καταπληκτικό σε όγκο) και το μάθημα που μπορεί να βρει κανείς μέσα σ’ αυτό, είναι στραμμένο προς το μέλον. Είναιμια βίαιη κατάφαση εμπιστοσύνης αντίκρυ στην πραγματικότητα και στην πραγματικότητα της ζωγραφικής , στη σημασία της για τους ανθρώπους, στην ανάγκη για τη ζωγραφική. Κι αυτό σε μια εποχή αποσύνθεσης, κι απελπισίας, κριτικής αταξίας αι εμπορικής σύγχυσης είναι πάρα πολύ.
Επιθεώρηση Τέχνης, 11–12/1957, Ένας άνθρωπος αρχαίος και νέος / Ντιέγκο Ριβέρα — Ο μεγάλος Μεξικάνος ζωγράφος που πέθανε τον περασμένο μήνα