22 χρόνια πριν. Σάββατο ήταν και ξεκινήσαμε με τους γονείς μου για εκδρομή στο βουνό, για μια τελευταία καλοκαιρινή απόδραση πριν την επιστροφή στη ρουτίνα. Στο δρόμο και φτάνοντας σχεδόν στον προορισμό μας, το ραδιόφωνο ανακοίνωνε πως «η πριγκίπισσα της Ουαλίας, Νταϊάνα, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι». Παγωμάρα. Αναπάντεχο, απρόσμενο, κακό… Το παραμύθι της πριγκίπισσας του λαού, κάπου εκεί τελείωσε.

Δεν ήταν ένα παραμύθι σαν όλα τα άλλα, ξεκίνησε εκεί που τελειώνουν αυτά της Ντίσνεϊ, μετά τα και καλά «happy end» τους. Ήταν ένα sequel αν θες, με το τι γίνεται μετά τη γαμήλια τελετή. Μπορεί να κόπηκε στη μέση, νωρίς και απότομα, όμως η ιστορία του, η μετάλλαξη της πριγκίπισσας σε μια σύγχρονη ηρωίδα, έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και αλήθεια από όλα τα υπόλοιπα μαζί.

Η Νταϊάνα αγαπήθηκε, όχι μόνο από τους Βρετανούς αλλά από τον πλανήτη ολόκληρο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί φυσικά είχε το χάρισμα, το αστέρι που κουβαλούν κάποιοι άνθρωποι από πάνω τους και που σε ελκύει προς αυτούς σα μαγνήτης και δεύτερον, γιατί μεγάλωσε και ωρίμασε μπροστά στα μάτια μας, έγινε ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Το 18χρονο, αφελές, αθώο και συγκρατημένο κοριτσάκι εξελίχθηκε σε μια δυναμική, ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, άξια θαυμασμού γυναίκα και η μεταμόρφωση της είχε για θεατές, όλους μας.

Στην πορεία για να φτάσει ως εκεί φυσικά, πέρασε από χίλια μύρια κύματα, όπως η ίδια κατά καιρούς ομολόγησε. Δεν ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα σ’ έναν ονειρικό – για τους απ’ έξω από το χορό- γάμο. Ήταν μια «με το ζόρι» πριγκίπισσα, που συνειδητοποίησε, γρήγορα και άκομψα, πως ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα και παντρεύτηκε ένα σύστημα. Έπεσε θύμα του «τι θα πει ο κόσμος», σε βασιλικό όμως level. Ouch.

Γι’ αυτό και μέχρι να σταθεί στα πόδια της, μεσολάβησαν πολλά. Πολύ δάκρυ, πολύ μπρος-πίσω, ανασφάλεια, στιγμές κατάθλιψης, δυστυχίας, κατακερματισμένη αυτοπεποίθηση και όλα αυτά, μπροστά στα φλας χιλιάδων παπαράτσι, στα πόδια των οποίων σφάζονταν τα tabloids για ένα κίτρινο πρωτοσέλιδο. Για να έχεις μια εικόνα του μεγέθους, ακόμη και σήμερα -στην εποχή του Ίνσταγκραμ- η Νταϊάνα παραμένει η πιο φωτογραφισμένη προσωπικότητα όλων των εποχών.

Στάθηκε όμως. Μπορεί ο Κάρολος να μην την ερωτεύτηκε ποτέ, την ερωτεύτηκε όμως όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Και μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμενη πια το μέγεθος του ονόματος και τη δύναμη της παρουσίας, αποφάσισε πως θα την χρησιμοποιήσει για να αλλάξει ό,τι ενοχλούσε την ηθική της.

Καθοδήγησε τα φλας των παπαράτσι, τις κάμερες των καναλιών και τις επικεφαλίδες των εφημερίδων εκεί που αυτή ήθελε. Σ’ ένα νοσοκομείο στην Αγγλία για να δείξει πως μπορείς να σφίξεις το χέρι σ΄ έναν ασθενή που υποφέρει από AIDS- αυτό, το 1987, όταν για την ασθένεια επικρατούσε πλήρης σκοταδισμός και για τους ομοφυλόφιλούς, απόλυτη απέχθεια.

To 1989 έκανε το ίδιο και με λεπρούς ασθενείς, στην Ινδονησία. Εξ’ αιτίας της συμμετοχής της στο ίδρυμα Centrepoint, το 1992, εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι βρήκαν καταφύγιο, στέγη, δουλειά και φαγητό. Το 1997, λίγο πριν το θάνατο της, περπάτησε ανάμεσα σε ανενεργά αλλά επικίνδυνα ναρκοπέδια, στην Βοσνία και στην Αγκόλα.

Συνολικά, ίδρυσε, εκκίνησε ή συμμετείχε σε πάνω από 100 φιλανθρωπικές δράσεις οι οποίες κερδίζοντας λίγο από το φως της και τη δόξα της, μέχρι και σήμερα κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Δε ξέρω πόσο διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος αν η πριγκίπισσα της καρδιάς μας ήταν εν ζωή. Πόση επιρροή θα είχε ώστε η δύναμη της να κινητοποιεί την αλλαγή.

Θα ήταν το λιγότερο στεναχωρημένη για τα καμώματα της χώρας της και προβληματισμένη για την αδυναμία/αποτυχία μας να προστατέψουμε το σπίτι μας. Ξέρω όμως πως όλα θα ήταν καλύτερα αν όλοι όσοι έχουν μια τέτοια δύναμη στα χέρια τους, έκαναν αυτό που έκανε η ίδια με αυτήν και την χρησιμοποιούσαν, για να διορθώσουν τα κακώς έχοντα.

Η Νταϊάνα δε θα έκλεινε ετσιθελικά και ανώριμα μια βουλή. Δε θα επαναπαυόταν, σε μια καίρια στιγμή για τη χώρα της, στο θεσμικό της ρόλο. Αν της ζητείτο να ασκήσει πολιτική, θα το έκανε με σοβαρότητα και συνείδηση. Σε μια φωτιά που θα «έπνιγε» τον πνεύμονα του πλανήτη, θα πήγαινε η ίδια με κουβάδες να σβήσει τις φωτιές και θα ζητούσε ειλικρινή συμμετοχή και βοήθεια.

Θα ταρακουνούσε τον κόσμο αν σε μια μέρα μέσα έλιωναν 12,5 δις τόνοι πάγου. Θα απαγόρευε την οπλοκατοχή για να μη δει άλλα παιδιά να σκοτώνονται σε σχολεία. Επ’ ουδενί δε θα έδιωχνε νύχτα από πλατείες και ερημωμένα σπίτια, ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αντιθέτως, θα έφτιαχνε έναν «μικρό ήλιο» και θα τους παρείχε ό,τι περισσότερο και καλύτερο μπορούσε. Κι αν ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων δεχόταν επίθεση από ομοφοβικούς φρουρούς στο κέντρο της πόλης, επειδή απλώς κρατούσαν χέρια, θα ξήλωνε τους φρουρούς το συντομότερο.

Κάπως έτσι πιθανολογώ πως σε αντίστοιχες καταστάσεις, θα αντιδρούσε η πριγκίπισσα, αν είχε τη δύναμη ή βρισκόταν σε αντίστοιχες θέσεις λήψεις αποφάσεων. Κι εν τέλει, αυτό είναι που μάλλον λείπει γενικά από τους ηγέτες του σήμερα. Κάτι από «Νταϊάνα», στον τρόπο που δρουν, αντιδρούν, αποφασίζουν, παραδειγματίζουν, πορεύονται. Κάτι από «Νταϊάνα»…