Φτάσαμε στο τέλος. Οι Ευρωεκλογές κρίνουν την πορεία της χώρας. Γιατί επί της ουσίας διαμορφώνουν το νέο εκλογικό χάρτη της. Οι πολίτες θα εκφρασθούν μετά από τεσσεράμισι χρόνια εθνικής υποχώρησης σε όλα τα μέτωπα.
Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά ανανέωση της εμπιστοσύνης που του πρόσφερε απλόχερα το εκλογικό σώμα σε δύο αναμετρήσεις το 2015. Και εξέλιξε μια προεκλογική καμπάνια βγαλμένη από το παρελθόν. Λες και δεν μεσολάβησαν ποτέ τεσσερισίμισι χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερα από τα μισά δύσκολα και βαριά χρόνια των μνημονίων. Κάτι που τείνει να ξεχάσει ο πρωθυπουργός, ο οποίος ζητά σήμερα και από τους πολίτες να τα αγνοήσουν.
Κανείς δεν ξεχνά τις ευθύνες των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν της κρίσης του 2009. Και βεβαίως τις μεγάλες ευθύνες Καραμανλή για τον τρόπο που η χώρα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, το 2009, στα πρόθυρα της ασύντακτης χρεοκοπίας και του Grexit, με πρωτογενές έλλειμμα στα 26 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 10,5% του ΑΕΠ.
Μετά όμως από μια περίοδο ανασύνταξης, μια προσπάθεια με μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος (αλλά και πολιτικό κόστος για τις πολιτικές δυνάμεις που την ανέλαβαν) η διακυβέρνηση Τσίπρα με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, οδήγησε τη χώρα στη λεγόμενη δευτερογενή κρίση, την κρίση μετά την κρίση. Και αυτή τη δευτερογενή κρίση θα μπορούσαμε να την έχουμε αποφύγει.
Αντί το 2015 να βγούμε από το τούνελ, όπως όλα έδειχναν, μπήκαμε βαθιά μέσα στο τρίτο μνημόνιο, το αχρείαστο μνημόνιο Τσίπρα, το οποίο συνεχίζεται ουσιαστικά όχι μόνο μέχρι το 2022 με βάση τους δημοσιονομικούς καταναγκασμούς που έχει αναλάβει η κυβέρνηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα. Συνεχίζεται για πολλές δεκαετίες μέχρι την οριστική εξόφληση των δανείων.
Η βλάβη που έχει προκληθεί στην εθνική οικονομία είναι βαθιά. Υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου. Και αυτό είναι το βαρύ τίμημα της εθνικής ανευθυνότητας της παρούσας κυβέρνησης. Ένα τίμημα, που επίσης προσδιορίζει τόσο το μέγεθος όσο και το χρόνο της προσπάθειας που πρέπει να αναληφθεί για την επιστροφή στην κανονικότητα.
Στις εκλογές αυτές κρίσιμη είναι η ψήφος της μεσαίας τάξης. Η ψήφος των πολιτών που επλήγησαν καθοριστικά. Των πολιτών που η κυβέρνηση χτύπησε επίμονα και στοχευμένα. Που θέλησε συνειδητά να φτωχοποιήσει. Να συμπιέσει φορολογικά και ασφαλιστικά ώστε το δίλημμα τους να είναι ή η παραοικονομία ή η φτώχεια.
Χωρίς μεσαία τάξη δεν υπάρχει όμως ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδος, ούτε ισχυρή κοινωνία ενεργών πολιτών, ούτε ανθεκτική δημοκρατία. Η ψήφος των πολιτών της μεσαίας τάξης είναι καθοριστική. Γιατί αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόροων που αναδεικνύουν κυβερνήσεις.
Οι εκλογές αυτές κρίνουν αν ο τόπος θα αλλάξει πορεία ή αν θα παραμείνει στη στασιμότητα. Και για να γίνει αυτό απαιτούνται νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα κρίνουν τόσο την αλλαγή πορείας όσο και τη σταθερότητα.
