Στον Άγιο Νικόλαο, σ’ αυτό το υπέροχο ψαροχώρι της Μεσσηνιακής Μάνης με τα ομοιόμορφα πετρόκτιστα σπίτια του, τις σύγχρονες τουριστικές υποδομές και τους φιλόξενους κατοίκους του, η ζωή κυλάει τόσο όμορφα κι ανέφελα!
Η ομορφιά του μεσογειακού τοπίου μοναδική. Κάπου 49 χλμ νοτιοανατολικά της Καλαμάτας, η φύση στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς την δαντελωτή ακτογραμμή του, το πανέμορφο -σχεδόν… ψεύτικο- κουκλίστικο λιμανάκι, τα «τραπεζάκια έξω» από τα καφενεδάκια και τις ταβέρνες δίπλα στο θάλασσα με τους θεσπέσιους μανιάτικους μεζέδες ή τις όμορφες κατάφυτες από ελιές ορεινές πλαγιές που πλαισιώνουν σαν ένα προστατευτικό καταπράσινο στεφάνι τον όμορφο οικισμό;
Τα σκουπίδια προς την Πηγή και την Πλάτσα
Αυτή η μοναδική ομορφιά θα μπορούσε να είναι ανυπέρβλητη εάν δεν σκίαζαν τα αχόρταγα μάτια των επισκεπτών του, οι εικόνες της αρνητικής πλευράς της Ελλάδας…
Εκείνης του «ωχαδελφισμού», όσων τάχθηκαν να υπηρετήσουν τα κοινά, αλλά πολύ γρήγορα το ξεχνούν μόλις καταλάβουν την «καρέκλα».
Γιατί… πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει τις εικόνες που τράβηξε ο φωτογραφικός φακός μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από το χωριό, και μάλιστα τις γιορτινές ημέρες του Πάσχα;
Εκεί που κάτοικοι και επισκέπτες επιλέγουν να κάνουν την πρωινή ή την απογευματινή βόλτα τους, παραλιακά δίπλα στο υπέροχο ακρογιάλι στο δρόμο για την παραλία Πανταζή. Εκεί που είναι το πιο όμορφο κομμάτι της περιοχής, εκεί που γεμίζουν τα μάτια από το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο του μεγαλοπρεπή Ταϋγέτου … δυστυχώς κάπου εκεί ανάμεσα, η ματιά θα σκαλώσει στην ασχήμια της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Σωροί τα σκουπίδια σε κάδους- μέσα και έξω από αυτούς – είτε στα όρια του οικισμού είτε λίγο πιο πέρα. Ένας σωρός σκουπίδια στο δρομάκι για την Πηγή και την Πλάτσα! Σηματοδοτημένο μάλιστα για οδοιπόρους! Και παρ όλα αυτά αφημένα εντός και διασκορπισμένα εκτός κάδων λες και θα τα πάρει ένα αόρατο χέρι και θα τα εξαφανίσει.
Σιωπηροί και θλιβεροί μάρτυρες οι… φωτογραφίες!
Το εγκαταλειμμένο ανοιχτό θέατρο Μάνης στην Πλάτσα
Φεύγεις από εκεί και αποφασίζεις να θαυμάσεις τη γύρω περιοχή. Και ανεβαίνεις στα ορεινά. Και γεμίζει το μάτι σου από ψηλά της ανυπέρβλητη ομορφιά της Ελλάδας. Και ξεχνάς τα κακώς έχοντα. Και φτάνεις σε ένα επιβλητικό σύγχρονο ανθρώπινο δημιούργημα: Το ανοιχτό θέατρο Μάνης όμοιο με τα υπαίθρια θέατρα της αρχαιότητας που μας έκαναν περήφανους για χιλιάδες χρόνια.
Η θέα μοναδική… Ο Μεσσηνιακός κόλπος με τα δαντελωτά ακρογιάλια του σε μια εικόνα. Η ακουστική του θεάτρου ανάλογη της Επιδαύρου. Όλα υπέροχα. Μέχρι που μαθαίνεις ότι αυτό το πανάκριβο έργο έχει χρόνια να λειτουργήσει.
Και λίγο μετά αρχίζεις και βλέπεις …Βλέπεις τους χορταριασμένους και επικίνδυνους πλέον να τους διαβείς διαδρόμους για τα βεστιάρια και τους άλλους βοηθητικούς χώρους, που θα μπορούσαν κάθε Άνοιξη και Καλοκαίρι να γεμίζουν κόσμος ( ηθοποιούς, καλλιτέχνες, επισκέπτες ) και να στολίζουν με ήχους και χρώματα τον υπέροχο αυτό ευλογημένο τόπο. Μέχρι και δένδρο έχει φυτρώσει σ αυτόν τον διάδρομο …γύρευε πόσος καιρός πέρασε που μένει αναξιοποίητος.
Ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος …συνηθίζουμε να λέμε. Οι άνθρωποι όμως; Πόσο τυχεροί αλλά και… πόσο «μικροί»; Σα να μην είναι ο τόπος τους, το σπίτι τους, οι ρίζες τους!
Ακόμη και… ότι δημιουργούν το εγκαταλείπουν. Στα αγριόχορτα και τα φίδια. Αρκεί να είναι πέντε μέτρα μακριά από την αυλή τους. Τι κρίμα;
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν την εικόνα.
με Αριθμό Μητρώου 12691
