“Από την Καλαμάτα λείπει το όνειρο για τα επόμενα 20-30 χρόνια”. Αυτό απαντά ο “γκουρού” της αυτοδιοίκησης και του πολιτισμού Στ. Μπένος που ως δήμαρχος της Καλαμάτας ξεκίνησε τον μετασχηματισμό της τη δεκαετία του 1980, για να τον συνεχίσουν οι διάδοχοί του και να φθάσουμε στη σημερινή πόλη. Για να γίνει όμως η Καλαμάτα μια ευρωπαϊκή πόλη ο Στ. Μπένος απαντώντας σε σχετικά ερωτήματα λέει:
• Η ανάπτυξη του δυτικού μετώπου να γίνει με αναθεώρηση του ΓΠΣ.
• Ο δρόμος Καλαμάτα - Ριζόμυλος να είναι συνέχεια του “Μορέα” και να μην περνάει μέσα από το Ασπρόχωμα.
• Ο Νέδοντας από δυνάστης και αιτία πλημμυρών είναι πια σωτήρας της Καλαμάτας και το περιβαλλοντικό πάρκο είναι πλέον αυτονόητο ότι πρέπει να γίνει.
• Μεγάλη είναι η σημασία του περιφερειακού της Καλαμάτας και θυμίζει πόσο αντιστάθηκε για να μην φύγει από τον σχεδιασμό της πόλης.
• Πρέπει να γίνει ο οδικός δακτύλιος της Βέργας για να προστατεύσει τον οικισμό, γιατί ο σημερινός δρόμος είναι αβίωτος.
Για τη Μεσσηνία της επόμενης δεκαετίας ο Στ. Μπένος βλέπει συνδυασμό του πρωτογενούς τομέα με τον τουρισμό, ο οποίος θα βασίζεται και στα μνημεία, ενώ αποκαλύπτει ότι η Περιφέρεια Πελοποννήσου και το “Διάζωμα” έχουν στα σκαριά μια συνεργασία για την προώθηση του πολιτιστικού προϊόντος.
Κύριε δήμαρχε, μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια από την αποχώρησή σας από το δήμο, όμως το ενδιαφέρον σας παραμένει αμείωτο για τα δημοτικά πράγματα. Τι λείπει από την Καλαμάτα για να γίνει ευρωπαϊκή πόλη;
“Το όνειρο. Η πολιτική αξίζει μονάχα όταν ονειρεύεσαι και βέβαια όταν παλεύεις για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Θέλει ένα κοίταγμα καινούργιο για τα επόμενα 20 - 30 χρόνια. Γιατί η πόλη κυριολεκτικά ανθίζει. Είναι πολλές οι συνιστώσες εκείνες που συνέτρεξαν στο να γίνει η Καλαμάτα τόσο όμορφη και τόσο ελκυστική πόλη. Είναι οι αγώνες της δεκαετίας του ’80, είναι η σειρά των δημάρχων που καθένας κάτι άφησε, είναι ο αυτοκινητόδρομος, είναι το μεγάλο έργο της Αρχαίας Μεσσήνης, είναι η επένδυση της Costa Navarino. Αλλά και οι μικροί επενδυτές κάνουν θαύματα σ’ όλο το εύρος το μεσσηνιακό και από την περιοχή της Μάνης και από την άλλη περιοχή. Ολα αυτά, όμως, δημιουργούν σιγά - σιγά μια ασφυξία στην πόλη. Αρα, λοιπόν, η πόλη έχει ανάγκη από οξυγόνο”.
Πρέπει, δηλαδή, να δούμε να σχεδιάσουμε την πόλη για τα επόμενα 20 - 30 χρόνια και όχι για την επόμενη 4ετία.
“Προφανώς. Εχουν γίνει απόπειρες, απορώ όμως γιατί δεν προχωράνε. Δηλαδή, το πρώτο θέμα που το έχω ξαναπεί στην εφημερίδα σας, το έχω πει πολλές φορές δημόσια, είναι το δυτικό μέτωπο. Αυτό είναι το μέγα θέμα. Η ανάκτηση του δυτικού μετώπου, να κατακτηθεί από τους πολίτες της πόλης. Να το αγαπήσουν, όπως έχουν αγαπήσει το ανατολικό, όπως αγάπησαν τη μαρίνα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνει μια αναθεώρηση στο ΓΠΣ που δίνει πιο πολύ το βάρος στις τουριστικές επενδύσεις, σχεδόν μονομερώς. Αυτό πιστεύω ότι είναι λάθος. Το πρώτο πράγμα που έχουμε να κοιτάξουμε, είναι οι πολίτες και οι ανάγκες τους. Και από παλιά έχω πει -και τώρα φαίνεται ότι αυτό το πράγμα όσο ο καιρός περνάει, γίνεται όλο και πιο επίκαιρο- ότι όλη αυτή η μεγάλη περιοχή, η δυτική που φθάνει μέχρι τα όρια με το Δήμο Μεσσήνης και από την Παραλία μέχρι το Ασπρόχωμα περίπου, έχει δύο μεγάλες ενότητες. Σ’ αυτό συμφωνούν όλες οι δυνάμεις της πόλης. Είναι η ενότητα που προσδιορίζεται από τον περίφημο δρόμο προς τον Ριζόμυλο και πώς αυτός ο δρόμος θα γίνει, με ποιον τρόπο θα γίνει και η πολεοδόμηση της περιοχής αυτής, της ζώνης που θα είναι μια ζώνη 500 - 600 μέτρων από το παράλιο μέτωπο. Και το έχω πει παλιότερα και το επαναλαμβάνω με μεγαλύτερη ένταση τώρα, ότι ο ενδιάμεσος χώρος πρέπει να γίνει ο βασιλιάς της οικολογίας στον πρωτογενή τομέα”.
Οταν λέτε ενδιάμεσο χώρο, ποιον εννοείτε;
“Εμένα αυτό που με κινητοποίησε ήταν το άρθρο σου και ταυτίστηκα απόλυτα με αυτό. Υπάρχει ένας διάλογος εδώ και πολλά χρόνια για να γίνει αυτός ο δρόμος. Αλλοι λένε να γίνει κλειστός, άλλοι ανοιχτός. Ο δρόμος αυτός πρέπει να είναι ένας ήπιος δρόμος πόλης, που πρέπει αυτός να ανακτηθεί μέσα από τις διεργασίες του πολεοδομικού σχεδιασμού. Αυτό το πράγμα είναι τόσο αυτονόητο, είναι μονόδρομος, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη λύση”.
Μιλάμε για τον παραλιακό δρόμο...
“Μιλάμε για τον παραλιακό δρόμο, τον ομόλογο δρόμο της Κρήτης. Το ερέθισμα για μένα ήταν η “Ελευθερία” με τη γνωστή ποιότητα που έχει και τη συνεχή προβολή των τοπικών προβλημάτων -πολλές φορές με πολύ μεγάλο κόστος-, αλλά και το γεγονός ότι πάντα με εξέφραζε αυτή η θέση και με αφύπνισε και μένα και είπα τότε, μετά το άρθρο το δικό σου, ότι πρέπει να ασχοληθώ πιο ενεργά. Αρα, λοιπόν, για μένα δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη, ο δρόμος ο παραλιακός πρέπει να ανακτηθεί μέσω του πολεοδομικού σχεδίου το οποίο είναι πολύ καλό. Το ΓΠΣ θέλει μόνο μία αλλαγή στο μείγμα των χρήσεων. Δηλαδή, δεν μπορούν να λείπουν οι πολίτες απ’ αυτό”.
Δηλαδή, όχι μόνο τουριστική αξιοποίηση.
“Είναι όπως είναι το ανατολικό μέτωπο. Μια χαρά είναι το ανατολικό. Δε θέλουμε όλο αυτό να κατακτηθεί από τουριστικές επενδύσεις και να είναι ξένο προς τους πολίτες. Είναι λάθος. Γιατί δίπλα έχουμε τεράστιο χώρο να γίνουν επενδύσεις, από τη Βελίκα και μετά. Δεν είναι ανάγκη να γίνουν μέσα στην πόλη. Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος αυτό. Οπως επίσης επιμένω πάνω από το δρόμο, εκεί που σήμερα είναι μια περιοχή ξεχασμένη, εκεί που είναι ο βιολογικός, εκεί μπορεί να γίνει μια καλή αντικατάσταση όλων των κήπων που χάθηκαν λόγω της ανάπτυξης από την Καλαμάτα. Τότε όλα τα σπίτια είχαν κήπους. Μπορούμε να φανταστούμε ένα σχήμα μοντέρνο, συμμετοχικό, οικολογικό, καινοτομικό, το οποίο θα αναπτύξει δραστηριότητες στον πρωτογενή τομέα και σ’ ένα πολύ μεγάλο εύρος, γιατί είναι και το κλίμα καταπληκτικό. Αυτό θέλει συζήτηση για να γίνει, αλλά για μένα όλη αυτή η ενότητα του δυτικού μετώπου πρέπει να γίνει το βασίλειο της οικολογίας και της καινοτομίας. Και παράλληλα με χαρά μου είδα και το κομμάτι προς τη Βέργα. Από τότε με τον Γρηγόρη τον Διαμαντόπουλο ονειρευόμαστε έναν παραλιακό πεζόδρομο. Δηλαδή, να έχουν επαφή οι πολίτες με το θαλάσσιο μέτωπο”.
Μιλάμε για την πολεοδόμηση της Ανατολικής Παραλίας και τη διάνοιξη της Κρήτης.
“Ακριβώς. Και είδα με χαρά μου ότι το Γενικό Πολεοδομικό που είναι προς έγκριση στο Συμβούλιο της Επικρατείας προβλέπει αυτό το πράγμα: Προβλέπει στο χειμέριο κύμα και αξιοποιεί τη νομοθεσία που υπάρχει για τον αιγιαλό και την παραλία ένα μέτωπο -θα στενοχωρηθούν κάποιοι ιδιοκτήτες, αλλά δεν είναι ιδιοκτησία τους το κομμάτι του αιγιαλού και της παραλίας. Φανταζόμαστε αυτόν τον ωραίο πεζόδρομο - πεζοδρόμιο που το έκανε ο Παναγής ο Κουμάντος, αυτόν τον ωραίο στη Ναυαρίνου, να συνεχίσει και να φθάσει μέχρι το τέλος της Βέργας και αργότερα έως τη Μαντίνεια. Και από την άλλη μεριά ας φανταστούμε το δυτικό μέτωπο να ενοποιείται με το ανατολικό, δηλαδή μετά το ποτάμι και να φθάνει μέχρι τα όρια με τη Μεσσήνη. Και γιατί όχι να συνεχίζεται σε συνεργασία με το Δήμο Μεσσήνης. Δηλαδή, θα έχουμε ένα μέτωπο ονειρικό 20 χιλιομέτρων”.
Αναφέρεστε στο σχέδιο της Βέργας. Τώρα ο δήμος ξεκίνησε τις διαδικασίες για την πολεοδόμηση της Ανατολικής Παραλίας και τη διάνοιξη της Κρήτης, βλέποντας την προοπτική της τουριστικής ανάπτυξης.
“Είναι αυτονόητη. Η πλάκα είναι ότι όλοι οι φίλοι με ρωτούσαν «Σταύρο γιατί δεν πήγαινες την Κρήτης να τη βγάλεις και να την προχωρήσεις προς τη Μάνη;». Και τους εξηγούσα ότι εκεί ήταν τα διοικητικά μου όρια, όταν ήμουν εγώ δήμαρχος. Γι’ αυτό στρίβει απότομα. Είχα μάλιστα πάει στους κοινοτάρχες, τους είχα παρακαλέσει να τους κάνουμε δωρεάν τα πάντα, την πολεοδόμηση, τις υποδομές. Το θεώρησαν ιμπεριαλιστική στάση της Καλαμάτας απέναντί τους. Και δυστυχώς δεν έγινε τότε. Μα είναι απολύτως προφανές και για το δρόμο το δυτικό και για το δρόμο τον ανατολικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να γίνει απαλλοτρίωση για να γίνει ο δρόμος. Θα ξοδευτούν χρήματα άσκοπα, αλλά θα γίνει και ένας δρόμος που δεν θα συνομιλεί με την πόλη, δεν θα συνδέεται με την πόλη. Ενώ η πολεοδόμηση, όπως έχει γίνει τώρα στην Κρήτης που είναι μια πραγματική πανδαισία, με τον ίδιο τρόπο να γίνει. Εδώ, όμως, μας λείπει κάτι που πρέπει να το κοιτάξει η πόλη. Εχουν γίνει απόπειρες κατά καιρούς από πολλούς και ξέρω ότι υπάρχει μεγάλη επιθυμία γι’ αυτό του περιφερειάρχη, του κ. Νίκα. Πρέπει να γίνει ο δακτύλιος της Βέργας. Μακάρι να μας το προσφέρει το Γενικό Πολεοδομικό, αυτό πρέπει να εξεταστεί. Ομολογώ δεν είμαι έτοιμος, γιατί θέλω να λέω πολύ ακριβή πράγματα. Αν δηλαδή το πολεοδομικό σχέδιο, αυτό που τελειώνει στην Καλαμάτα, έχει ένα δρόμο από πάνω που στην ουσία είναι το όριο του πολεοδομικού σχεδίου, αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα δρόμο που θα προστατέψει τον οικισμό, γιατί ο δρόμος ο σημερινός είναι αβίωτος. Και βεβαίως χρειάζεται μια καλή σύνδεση με τη Μάνη. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που εμένα μου λείπει για να είναι πλήρης η πολεοδόμηση. Συνεπώς αυτό είναι το υπ’ αριθμόν ένα θέμα. Δίπλα σε αυτό προστίθεται και μια μεγάλη πρωτοβουλία του περιφερειάρχη, στην οποία θα εμπλακεί το “Διάζωμα”, που είναι η ΟΧΕ του Ταϋγέτου. Αυτός ο ορεινός όγκος δεν πρέπει να συνδεθεί με την πόλη, αυτό το θαύμα;”.
Να ολοκληρώσουμε με τα ζητήματα των πολεοδομήσεων και του δρόμου. Ο δρόμος Καλαμάτα - Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη πρέπει να προχωρήσει με τη βελτίωση - αναβάθμιση του υφιστάμενου;
“Εδώ πάλι τα πράγματα είναι αυτονόητα. Αυτό που θα σας πω τώρα συνεννοήθηκα και με το υπουργείο για να μην είμαι πρόχειρος και να μη λέω πράγματα. Δεν έχω εγώ αυτά τα περιθώρια, ξέρετε ότι παρεμβαίνω στην πόλη πολύ σπάνια, αλλά τώρα είναι ένα θέμα σοβαρό αυτό και πρέπει όλοι να δηλώσουμε το “παρών”. Πού συμπίπτει η άποψη του υπουργείου αλλά και του “Μορέα”. Οτι η λύση είναι αυτονόητη, η λύση της σύνδεσης της Καλαμάτας με τον Ριζόμυλο, την Κορώνη και την Πύλο είναι ο “Μορέας”. Τώρα που ερχόμουνα έβαλα να δω τα χιλιόμετρα και το χρόνο. Είναι 9 χιλιόμετρα η διασταύρωση προς το αεροδρόμιο και τη Μεσσήνη από το κέντρο της πόλης κι έκανα 7 λεπτά. Αν πας από το Ασπρόχωμα άντε να είναι 2 χιλιόμετρα παραπάνω. Η συζήτηση για το Ασπρόχωμα καλώς γίνεται και η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, αλλά για να εξυπηρετείς τοπικές ανάγκες. Η σύνδεση -το λέω κατηγορηματικά- έτσι σχεδιάστηκε από τη δεκαετία του ’80, είναι για να εξασφαλίσουμε τις υπερτοπικές μετακινήσεις, να μην πληγώνουν τα σωθικά της πόλης”.
Από τον κόμβο του “Μορέα”, δηλαδή, λέτε να ξεκινάει ο δρόμος.
“Από τον κόμβο του “Μορέα” ο Καλαματιανός θα πηγαίνει από τον περιφερειακό δακτύλιο και στον κόμβο της Μεσσήνης θα πηγαίνει προς τη Μεσσήνη και τον Ριζόμυλο. Υπάρχει μάλιστα και μια μελέτη, που έχει συνδέσει τον “Μορέα” με το δρόμο και μάλιστα τα χαρακτηριστικά τα γεωμετρικά είναι εξαιρετικά. Γιατί και εδώ υπήρχε ένας διάλογος, ανοιχτός ή κλειστός. Και η λύση που έχει δοθεί με τη μελέτη αυτή του “Μορέα” είναι η καλύτερη λύση. Είναι κάτι μεταξύ ανοιχτού και κλειστού. Είναι τετράιχνος, 4 λωρίδες κυκλοφορίας, αλλά δεν έχεις πουθενά συνάντηση - τομή με τους δρόμους των οικισμών, των αγροτικών δρόμων κ.λπ. Είναι όλη με αυτούς τους κυκλικούς κόμβους που είναι κόμβοι πολύ υψηλής προστασίας. Είναι αυτό που υπάρχει μετά το Νέδοντα, που είναι τετράιχνο και έχει 3 κόμβους για την πόλη. Μάλιστα για μένα είναι και μεγάλη έκπληξη ο κόμβος του “Φιλοξένια” που λειτουργεί θαυμάσια. Θυμόμαστε τι περιπέτεια ήταν.
Δεν μπορώ να φανταστώ να εγκαθιδρυθεί μια συνείδηση ότι για να πάμε στον Ριζόμυλο, πρέπει να περνάμε από το Ασπρόχωμα. Είναι μεγάλο λάθος. Είναι αυτό το δίλημμα που αντιμετωπίζαμε. Με τους σεισμούς δεχόμουν μεγάλη πίεση να αφήσω τα τρελά μου όνειρα για τον περιφερειακό δακτύλιο. Μου λέγανε να τον εγκαταλείψουμε τελείως και να είναι μόνο η Νέα Είσοδος. Κι εγώ δεν ξέρετε πόσο πολύ αντιστάθηκα γι’ αυτό το πράγμα, για να μη φύγει από το σχεδιασμό της πόλης ο περιφερειακός δακτύλιος. Είχα απόλυτη συνείδηση ότι θα γίνει σε δεκαετίες μετά. Αλλά δεν θα έπρεπε η πόλη να έχει τα φορτία που δεν είναι απαραίτητο να μπαίνουν μέσα στην καρδιά της. Τώρα για παράδειγμα ερχόμουν από την Ιατροπούλου. Οταν εγώ έγινα δήμαρχος, όλη η κυκλοφορία γινόταν από κει και τα περισσότερα δυστυχήματα. Και πόσο χάρηκα που είδα αυτόν τον ωραίο πεζόδρομο, πόσο έχει αλλάξει όλη η αισθητική για την κυκλοφοριακή συνήθεια.
Εγώ κάνω έκκληση να μπει στην ψυχή των πολιτικών μας εδώ, των ανθρώπων που συγκροτούν το δήμο, τον δήμαρχο και τις δημοτικές παρατάξεις, αλλά και τους πολίτες ότι η επικοινωνία από δω και μπροστά με τη Μεσσήνη, τον Ριζόμυλο, την Πύλο και την Κορώνη θα γίνεται από τον “Μορέα”.
Οταν έγινε η Νέα Είσοδος δεν πέρναγε κανένας, όλοι πήγαιναν από την Αθηνών, συνέχιζαν να πηγαίνουν. Πέρασαν χρόνια για να μπαίνουν από τη Νέα Είσοδο. Και κάτι άλλο σας θυμίζω, τι έκανε ο Γρηγόρης Διαμαντόπουλος στη Νέα Είσοδο και ο Ζέκκος ο κυκλοφοριολόγος: Οταν φθάνουν στο Νέδοντα δεν επιτρέπεται στη Μακεδονίας η κυκλοφορία, πάει δεξιά και αριστερά για να μην μπει το αυτοκίνητο μέσα στην καρδιά της πόλης. Το ίδιο πράγμα γίνεται και τώρα, μόνο που τώρα έχουμε αυτό το σούπερ εργαλείο που είναι ο αυτοκινητόδρομος και ο περιφερειακός δακτύλιος, που είναι ένας παράδεισος για μας. Αυτή είναι η λύση και μελλοντικά παραλιακά, πολεοδόμηση και ένας ήπιος δρόμος, όπως η Κρήτης”.
Να πάμε στον Νέδοντα, στον οποίο προβλέπονται σοβαρές αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις, ενώ για χρόνια μιλάμε και για περιβαλλοντικό πάρκο. Ποια είναι η άποψή σας;
“Προφανώς ο Νέδοντας είναι πια ο σωτήρας της Καλαμάτας. Παλιά ήταν ο δυνάστης, ήταν η αιτία πολλών πλημμυρών. Αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαστε σε μια εποχή με μεγάλες περιβαλλοντικές ευαισθησίες και πρέπει το σύνολο των ρεμάτων να διευθετηθούν. Υπάρχουν πολύ ωραίοι νόμοι γι’ αυτά. Πρέπει να αξιοποιηθούν όλα τα ρέματα. Δεν θα πρέπει μονοσήμαντα να δούμε τον Νέδοντα. Γιατί αν δούμε μονοσήμαντα τον Νέδοντα μπορεί να έχουμε άλλες παρενέργειες. Δηλαδή, δεν ξέρω σχετικά με τη χωρητικότητα ιδιαίτερα στο κομμάτι με τα υποστυλώματα. Ειλικρινά είναι ένα θέμα που δεν μπορώ να απαντήσω σοβαρά.
Το περιβαλλοντικό πάρκο είναι στο χώρο του αυτονόητου. Προφανώς πρέπει να φύγουν τα συνεργεία. Θα σας πω και κάτι που έχει ξεχαστεί από την πόλη. Πριν φύγω εγώ ενέκρινε το Δημοτικό Συμβούλιο μια μελέτη, την οποία έχει κάνει ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας, ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος και είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία με τον μακαριστό σεβασμιώτατο τον Χρυσόστομο, η οποία είναι στην περιοχή εκείνη η μελέτη. Για το νεκροταφείο,δηλαδή, να μεταφερθεί εκεί το νεκροταφείο, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ανάσα στο κέντρο της πόλης. Και ήταν και αυτό μια σκέψη και μια αλυσίδα σε μια γενικότερη περιβαλλοντική ματιά σε όλη τη λεκάνη του Νέδοντα. Αυτό θέλει μια σοβαρή ολιστική ματιά. Αυτό που βάζω ως ψηφίδα, είναι ότι δεν πρέπει να παραμεληθούν με τίποτα τα ρέματα. Το ξέρω καλά γιατί μεγάλωσα δίπλα σ’ ένα ρέμα που τελευταία έγινε μια πολύ μεγάλη φυσική καταστροφή, είναι ο περίφημος Καραμπογιάς”.
Ρέματα έχουν κλείσει, έχουν εξαφανιστεί.
“Ο,τι μπορεί να σωθεί. Δεν είμαι βερμπαλιστής να πω ξηλώστε τα όλα. Πρέπει να γίνει μια σοβαρή μελέτη, να μην είναι μονοσήμαντη για τον Νέδοντα και να κοιταχθούν και τα ρέματα, γιατί τα ρέματα είναι τα πλάσματα της φύσης, η λειτουργία της φύσης. Ο,τι μπορούμε να σώσουμε, να το σώσουμε. Σας θυμίζω ότι ως δήμαρχος ξεκίνησα από τους δρόμους των συνοικιών που ήταν χωματόδρομοι και τα ρέματα. Το πρώτο πράγμα που έπιασα ήταν τα ρέματα της πόλης”.
Ας πάμε στη Μεσσηνία. Πώς βλέπετε τη Μεσσηνία το 2030;
“Και δω έχουμε φθάσει στο χώρο του αυτονόητου. Η Μεσσηνία έχει δύο πολύ μεγάλα θεμέλια για το μέλλον της, ο πρωτογενής τομέας που είναι εξαιρετικός και έχουμε και δραστηριότητες επιχειρηματιών μοναδικές και η αξιοποίηση του αποθέματος των μνημείων της φύσης και του πολιτισμού, αυτό που ονομάζουμε πολιτιστικό τουρισμό. Δηλαδή, βλέπω τη Μεσσηνία να μπορεί να συγκροτήσει ένα εξαιρετικό προϊόν πολιτιστικού τουρισμού, όπου θα έχουμε μία σύζευξη ανάμεσα στον τουρισμό, τα μνημεία και τον πρωτογενή τομέα. Αυτό είναι το μέλλον της Μεσσηνίας.
Με leader την Αρχαία Μεσσήνη;
“Προφανώς η Αρχαία Μεσσήνη πάντα θα είναι το πιο δεσπόζον μνημείο, αλλά είναι και άλλα μνημεία εξαιρετικά. Η Αρχαία Μεσσήνη βεβαίως έχει ένα άλλο πλεονέκτημα που λέγεται Πέτρος Θέμελης. Δηλαδή, η Αρχαία Μεσσήνη είναι η καλύτερα σωζόμενη πόλη της ελληνιστικής περιόδου παγκοσμίως, είναι το success story όχι της πατρίδας μας, παγκοσμίως. Αλλά και η Θουρία είναι πολλά υποσχόμενη, η Μεθώνη επίσης που έχει ένα σύλλογο που κάνει καταπληκτική δουλειά και τα σχολεία ασχολούνται και η τοπική κοινωνία, η Κορώνη το ίδιο, η Πύλος. Δηλαδή, τα κάστρα, οι βυζαντινές εκκλησίες ύστερα ή οι πύργοι της Μάνης. Για να μην πάμε στα μνημεία της φύσης, τον Ταΰγετο, τη Νέδα. Ολα αυτά πρέπει να είναι σε μια αρμονία και σε μια συζήτηση μεταξύ τους. Νομίζω ότι τώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μέσα από το πρόγραμμα “Μορέας” που θα κάνουμε ως “Διάζωμα” μαζί με την Περιφέρεια, τον κ. Νίκα”.
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο ο Στ. Μπένος μιλάει για το “Διάζωμα”, τη σημερινή δράση και τη μελλοντική στόχευση.
