Στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης, στο καφέ απέναντι ακριβώς από τα εκδοτήρια εισιτηρίων, είχα την ατυχή έμπνευση να ζητήσω ένα ποτήρι νερό μαζί με τον καφέ μου. Τα αγγλικά μου («νερό, παρακαλώ») δεν τα κατάλαβε ο σερβιτόρος, σε σημείο που τελικά έπρεπε να θυμηθώ τα λατινικά μου, ψέλλισα κάτι σε aqua, και έτσι συνεννοηθήκαμε. Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε στο Αλικάντε, όπου τελικά κατέληξα: Ούτε ο ταξιτζής, ούτε οι υπάλληλοι στο ξενοδοχείο (εκτός reception), ούτε οι πωλητές στα καταστήματα κατάφεραν ποτέ να μου διαβάσουν το ποσό που τους όφειλα κάθε φορά στα αγγλικά.
Το Αλικάντε είναι μια πόλη 350.000 κατοίκων στην ακτή της Μεσογείου, που ζει κυρίως από τον τουρισμό (ο πληθυσμός του τριπλασιάζεται το καλοκαίρι και στο ξενοδοχείο έρχονταν συνέχεια γκρουπ Άγγλων, μέσα στο καταχείμωνο). Και, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Μαδρίτης είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Μαδρίτης.
Στην Ελλάδα η μεγάλη κόρη μου που πηγαίνει Τετάρτη Δημοτικού ήδη διδάσκεται δεύτερη ξένη γλώσσα για δεύτερη χρονιά. Αγγλικά έχει ξεκινήσει ήδη από την Πρώτη Δημοτικού. Επειδή εμείς στην Ελλάδα δεν μεταγλωτίζουμε ταινίες και σειρές, όπως οι Ισπανοί, η εξοικείωσή της με τα αγγλικά είναι ήδη σημαντική. Σιγά σιγά προχωρούν και τα γερμανικά της.
Η ερώτηση όμως τελικά είναι, γιατί ζοριζόμαστε τόσο; Ειδικά με δεύτερη ξένη γλώσσα ενταγμένη στην υποχρεωτική μας εκπαίδευση ήδη από το Δημοτικό; Αν ο σκοπός είναι χρηστικός, τότε οι Μαδριλένοι και οι κάτοικοι του Αλικάντε μια χαρά φαίνεται ότι τα καταφέρνουν με πολύ μέτρια αγγλικά – ο τουρισμός τους είναι πολλαπλάσιος του δικού μας. Αν πάλι ο σκοπός είναι επαγγελματικός, σας βεβαιώνω ότι γνώση εργασίας δύο ξένων γλωσσών ελάχιστοι μπορούν να επιτύχουν.
Αν τέλος ο σκοπός είναι η βελτίωση του ατόμου, ώστε να έχει πρόσβαση στα πρωτότυπα κείμενα της γαλλικής και γερμανικής λογοτεχνίας και φιλοσοφίας, τότε απλά να παρατηρήσω ότι τόσες δεκαετίες μεταφραστές και εκδότες στην Ελλάδα δεν έχουν κάνει και τόσο κακή δουλειά.
Πρόσφατα ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης πρότεινε να διδάσκεται περισσότερη Πληροφορική στα Δημοτικά σχολεία. Την βρίσκω μια πολύ καλή ιδέα. Και, μετά από την παραπάνω εμπειρία, έχω και τη λύση, που θα βρεθούν οι επιπλέον διδακτικές ώρες: Ας καταργήσουμε, ή έστω να μειώσουμε σε επίπεδο ενημέρωσης, τη δεύτερη ξένη γλώσσα. Σε έναν κόσμο που συγκλίνει προς τα αγγλικά, η πίεση σε όλα τα ελληνόπουλα οπωσδήποτε να μάθουν και γαλλικά ή γερμανικά μου φαίνεται ανώφελη και εντελώς μα εντελώς εκτός κλίματος.
