Στην απόμακρη Αμοργό οι άνθρωποι μοχθούν κι απολαμβάνουν τη ζωή με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Ο καπετάν Κωνσταντής και ο Λεωνίδας ο βοσκός έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης κι όμως δεν γνωρίζονται. Η καθημερινότητά τους καθορίζεται από μία κοινή παράμετρο: τα σημάδια τ’ ουρανού. Οι Αμοργιανοί κουβαλούν γνώσεις αιώνων για την πρόβλεψη του καιρού. Είναι τα σημάδια του ουρανού, οι άνεμοι, τα αστέρια, τα σύννεφα και η θάλασσα που τους μηνύουν για το αύριο. Ο αέναος κύκλος της ζωής είναι ο κύκλος των εποχών, της γέννησης και του θανάτου μα και μία διαρκής υπενθύμιση της απλής ομορφιάς που πλέει ανενόχλητη γύρω μας.

Σε μια μεγάλη λίστα ταινιών για την «πραγματική» ζωή στα ελληνικά νησιά, όταν το καλοκαίρι έχει τελειώσει και οι κάτοικοί τους έρχονται αντιμέτωποι με το χειμώνα, τη μοναξιά και το αμείλικτο παρόν κόντρα στο βαθιά ριζωμένο παρελθόν τους, το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου ντοκιμαντέρ της Μάρως Αναστοπούλου έρχεται να προσθέσει μάλλον λίγα απ’ όσα ήδη γνωρίζαμε για την Αμοργό και εν γένει για τον πάντα αποκαλυπτικό κύκλο της ζωής.

Αυτό, ωστόσο, όπως και η σύγκρισή του με το «Πάρβας, Αγονη Γραμμή» του Γεράσιμου Ρήγα του 2008 – γυρισμένο επίσης στην Αμοργό, δεν του αφαιρεί σίγουρα τη δύναμη ενός βλέμματος που διακρίνεται για την καθαρότητα, την τρυφερότητα και την ανάγκη να ανακαλύψει ένα κόσμο φτιαγμένο από τα πρωτογενή και ξεχασμένα από τους πολλούς υλικά.

Είναι συναρπαστικός (!) ο αργός ρυθμός με τον οποίο κινούνται τα πάντα (από τα σύννεφα στον ουρανό μέχρι τη νωχελική συζήτηση στη μέση ενός δρόμου όπου δεν περνάει ούτε ένα αυτοκίνητο). Και είναι και βασανιστικά συναρπαστική η σιωπή που συνοδεύει την καθημερινότητα ανθρώπων που σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από οτιδήποτε είναι η σύγχρονη ζωή διανύουν τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες και τα έτη με το δικό τους τελετουργικό.

Η Αναστοπούλου επικεντρώνει στον καιρό. Οχι μόνο επειδή οι Αμοργιανοί έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο να προβλέπουν τον καιρό του μήνα (τουλάχιστον του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου), αλλά γιατί η ζωή στο νησί εξαρτάται κατά πολύ από την μετεωρολογική πρόβλεψη της επόμενης ημέρας. Δεν έχει σημασία από που την μαθαίνουν οι κάτοικοι του νησιού (το ίντερνετ θεωρείται και από αυτούς πιο αξιόπιστο...), σημασία έχει ότι η κατεύθυνση των ανέμων και η καλή θάλασσα ορίζει σχεδόν την ύπαρξή τους, αν θα μείνουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο ή ανοιχτοί σε νέες προκλήσεις, αν θα έχουν κάτι να συζητήσουν το πρωί που θα ξυπνήσουν...

Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ – βοσκοί, καπετάνιοι, αγέρωχες γυναίκες μιας ολοδικής τους φεμινιστικής επανάστασης - γίνονται γρήγορα οι ήρωες μιας καθημερινότητας που η Αναστοπούλου καταγράφει όχι με το βλέμμα ενός «τουρίστα» του χειμώνα, αλλά με τη ζεστασιά του ελληνικού ήλιου καθώς αυτός φωτίζει τη θάλασσα, τα άγονα βουνά, τα μαντριά με τα πρόβατα, τις ρυτίδες πάνω στα πρόσωπα ανθρώπων φτιαγμένων από την ίδια φύση μέσα στην οποία ζούνε.

Και κάπως έτσι αφήνει την ομορφιά (άλλοτε άγρια και αφιλόξενη, άλλοτε ειδυλλιακή σαν από καρτ-ποστάλ) της Αμοργού να πει τη δική της ιστορία και μαζί ένα μικρό – ίσως όχι τόσο πρωτότυπο, αλλά με κινηματογραφικό αντίκτυπο - σχόλιο πάνω στο χρόνο που περνάει.

Το ντοκιμαντέρ «Τα Σημάδια του Ουρανού» θα προβληθεί στις 4 και 5 Μαρτίου στον κινηματογράφο Άστορ στις 16:00. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με την σκηνοθέτιδα που θα συντονίσουν η Ουρανία Μαυρίκη και ο Γιάννης Πόθος. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα της ταινίας στο Facebook.