Αφιέρωμα - Borderlands: Η σειρά που άνοιξε δρόμους

Το Borderlands 3 βρίσκεται σχεδόν προ των πυλών και το hype γύρω από αυτό είναι σίγουρα αυξημένο, δεδομένου ότι αποτελεί τη νέα προσθήκη σε μια σειρά τόσο επιτυχημένη, όσο και πλέον πασίγνωστη στο ευρύτερο κοινό - αναμφίβολα ένα franchise που κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη gaming ιστορία. Για ποιους λόγους όμως είναι το Borderlands τόσο ιδιαίτερο και που οφείλονται τα «καλλιτεχνικά» και εμπορικά του επιτεύγματα; Η γρήγορη απάντηση είναι πως η δημιουργία της Gearbox Software έκανε πολλά πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο για πρώτη φορά ever, και μάλιστα τα έκανε πάρα πολύ καλά, έθεσε το μέτρο σύγκρισης για αυτό που δεν είμαι σίγουρος αν έχει επίσημο ή ακριβές όνομα, πείτε το First-Person Shooter RPG ή πείτε το Loot-and-Shoot genre.

Η στάνταρ πλέον συνταγή

Μπορεί στις ημέρες μας πολλά FPS ή γενικότερα action games να περιλαμβάνουν έντονα RPG στοιχεία, co-op ή looting μηχανισμούς, αλλά αν εξετάσουμε το ευρύτερο πλαίσιο, δεν ήταν πάντοτε αυτή η νόρμα. Σίγουρα υπήρχαν προσπάθειες για μια «σύγκληση» ειδών και στην περασμένη δεκαετία, ενώ όλο και ξεπετάγονταν τίτλοι που προσπαθούσαν να συνδυάσουν mechanics από τους δύο αυτούς κόσμους, της άμεσης First-Person δράσης και του βαθύτερου customization και design ενός Role Playing. Με μια γρήγορη σκέψη μου έρχονται στο μυαλό games όπως το Fallout 3 ή το S.T.A.L.K.E.R, ή αν πάμε ακόμα πιο πίσω ίσως και να μπορούμε να αναφέρουμε «παππούδες» όπως το Deus Ex. Ωστόσο, αναμοχλεύοντας το παρελθόν εν έτει 2019, νομίζω πως διαπιστώνουμε με σιγουριά πως κανένα game δεν το είχε κάνει αυτό μέχρι τότε με τον τρόπο που το έκανε το πρώτο Borderlands, και μιλώντας για τη σειρά της Gearbox Software γενικότερα, αδιαμφισβήτητα κατάφερε να αποτελέσει το «blueprint» όλων των σύγχρονων «υβριδικών» Loot-and-Shoot παιχνιδιών που αποτελούν πλέον καθεστώς, όπως τα Destiny, Rage, The Division, Dying Light, Far Cry ή Warframe, για να αναφέρω μόνο μερικά.

Ένα επιτυχημένο και wacky «mix»

Προσωπικά απεχθάνομαι το «τυράκι-based» gameplay RPG τίτλων όπως το Diablo, αλλά λατρεύω την άμεση ένεση αδρεναλίνης και την «παράνοια» των First-Person Shooters, ειδικά την …επιληπτική δράση των πιο old-school εξ ’αυτών. Προφανώς και υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι του κοινού εκεί έξω που έχει τα εντελώς ανάποδα γούστα. Το μεγαλύτερο ίσως κατόρθωμα του Borderlands λοιπόν, είναι πως κατάφερε να «δέσει» τα δύο αυτά φαινομενικά αντιδιαμετρικά gaming concepts με έναν τόσο αβίαστο και συμπαγή τρόπο που εν τέλει θεωρώ πως δημιούργησε ένα σύνολο θελκτικό σε όλους, είτε Shooter fans, είτε RPG fans. To quest-based, open-world gameplay με το ατέρμονο looting και upgrading ποτέ ίσως άλλοτε δεν είχε εναρμονιστεί τόσο καλά με την First-Person πώρωση, και αν αυτό σήμερα μας μοιάζει δεδομένο, πριν από δέκα χρόνια που εμφανίστηκε το πρώτο παιχνίδι της σειράς δεν υπήρχε κάτι άμεσα συγκρίσιμο, όπως προανέφερα.

Επιπροσθέτως, έχω γράψει πολλές φορές πως η RPG-οποίηση των Shooters θα πρέπει να αντανακλάται σε όλο το «οικοδόμημα» του εκάστοτε παιχνιδιού για να έχει νόημα, θα πρέπει να ξεδιπλώνεται στο στόρι, στον χαρακτήρα, στα ίδια τα game mechanics. Σε ολόκληρο τo franchise και μάλλον με πιο ολοκληρωμένο τρόπο στο Borderlands 2, η Gearbox δείχνει πως το έχει καταλάβει αυτό και το έχει πράγματι υλοποιήσει πολύ καλύτερα ακόμα και από μεταγενέστερα games που πασχίζουν μέχρι και σήμερα να αντιληφθούν το πώς. ΟΚ, σίγουρα η σειρά δεν τα κάνει όλα τέλεια 100%, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει «πιάσει» το πως να βάλεις …νούμερα σε ένα Shooter χωρίς να χαλάς το fun factor και προσδίδοντας νόημα στην εξέλιξη του παιχνιδιού και στο replayability.

Δράση, ατμόσφαιρα και αριθμοί

Το Borderlands δανείζεται στοιχεία ακόμα και από MMO, όπως δεκάδες -ή και παραπάνω- customizable όπλα, raids, timed events, endgame challenges, color-coded επίπεδα rarity κλπ., χωρίς όμως ποτέ να υποβαθμίζεται σε ένα κακέκτυπο κοπιαρισμένων μηχανισμών και κουραστικού grinding, χωρίς να μετατρέπεται σε μια στείρα παράθεση αριθμών και στατιστικών. Δέχομαι πως ενίοτε πλησιάζει επικίνδυνα βέβαια την ζώνη αυτή του gaming λυκόφωτος (και ίσως εκεί κυρίως βρίσκονται τα όποια προβλήματα μπορείς να του προσδώσεις), αλλά το άτιμο καταφέρνει να τη σκαπουλάρει πάντα και αυτό γιατί δεν λησμονεί να επενδύσει στο αφηγηματικό στοιχείο, στους ενδιαφέροντες και over-the-top χαρακτήρες, στο μπόλικο χιούμορ και τις έξυπνες pop culture αναφορές, στην ευρύτερη αισθητική του και αυτό το μοναδικό sci-fi western ύφος του. Εκεί που πολλά παιχνίδια απέτυχαν στο να τοποθετήσουν τον παίκτη σαν κομμάτι του κόσμου τους ή απλά τον περιφέρουν στο ευρύτερο lore, το Borderlands μας βάζει στη πρώτη θέση, μας κάνει και νιώθουμε πως εμείς οδηγούμε την εξέλιξη της ιστορίας.

Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν θα είχαν νόημα για τον φίλο των FPS, εάν η Gearbox δεν φρόντιζε εξίσου το κομμάτι της δράσης. Ευτυχώς για εμάς, αν και η σειρά δεν ανακαλύπτει εκ νέου τον τροχό, διαθέτει πολύ τίμιο shooting, ποικιλία προσεγγίσεων στο «ξύλο», εξαιρετικά set-pieces ενίοτε και αρκετά καλό level design, ιδιαίτερα όταν θέλει να προωθήσει παράλληλα και την αφήγηση. Το Borderlands καταφέρνει να «χωρέσει» όλα του χαρακτηριστικά σε μια σειρά από games που έχουν την αίσθηση story driven single-player τίτλων, αλλά παίζονται σαν open-world RPGs. Ακόμη και το co-op εδώ δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει. Εκτός του ότι η Gearbox έχει «αγκαλιάσει» την έννοια του local splitscreen, έχουμε ένα ουσιώδες και άκρως διασκεδαστικό mode που δίνει πολλούς έξτρα πόντους.

Καλό κυνήγι, Vault Hunters!

Φαινομενικά θα μπορούσε κάποιος να πει πως το Borderlands διαθέτει πολλά από τα κακά που μαστίζουν το σύγχρονο gaming. Ωστόσο, η Gearbox Software αποδεικνύει περίτρανα πως όταν κάνεις σωστά ό,τι κάνεις, δεν υπάρχουν καλές ή κακές ιδέες, υπάρχει μόνο ουσιώδης υλοποίηση και ένα όραμα που δύναται να ανοίξει νέες οδούς. Το lore της σειράς είναι αν μη τι άλλο πιασάρικο, το γράψιμο με κάθε νέο game γίνεται όλο και καλύτερο, το περιεχόμενο είναι χορταστικότατο, τα στοιχεία του είναι αρμονικά συνυφασμένα και εν κατακλείδι, το gameplay του είναι εξαιρετικό και άκρως διασκεδαστικό, απευθυνόμενο σε μια πληθώρα από gamers με αφοπλιστική ειλικρίνεια για αυτό που θέλει να είναι. Τέλος, θέλω να αναφέρω πως παρόλο που η cel-shaded/toon άποψη θα μπορούσε να είναι ευχή και κατάρα, θεωρώ πως έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω, συνέβαλε στο χαρακτήρα της σειράς και σε αυτή την ιδιόρρυθμη «παραξενιά» που διαθέτουν όλοι οι μεγάλοι.