Δυστυχώς μέσα σε όλες τις δοκιμασίες των τελευταίων 10 ετών της κρίσης, το καταφέραμε και αυτό ως χώρα: αναβιώσαμε ιδεολογίες απολυταρχικών καθεστώτων. Εμείς, που περάσαμε τόσα δεινά, που είχαμε μια από τις πιο σθεναρές αντιστάσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που είχαμε από τις υψηλότερες απώλειες πληθυσμού κατά την κατοχή, που οι παππούδες μας έχυσαν όλο τους το αίμα για να είμαστε εδώ σήμερα, καταφέραμε και βάλαμε οικειοθελώς στο άνδρο της Δημοκρατίας μορφώματα που βασίζονται στο φόβο, τον τρόμο, την τυφλή υπακοή και το παράλογο μίσος. Όχι μόνο εδώ βέβαια, παγκοσμίως είχαμε (και έχουμε) αντίστοιχα φαινόμενα. Αλλά διάολε, εμείς έπρεπε να είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα που λέει “στους δύσκολους καιρούς, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για απολυταρχικά καθεστώτα”. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους ψηφοφόρους τους συνειδητοποιούσαν ότι μετά τις μειονότητες, σειρά είχαν οι ίδιοι.
Το Through the Darkest of Times αυτό ακριβώς πραγματεύεται: την άνοδο του ναζισμού, μέσα στη Γερμανία. Από την εκλογή του Χίτλερ το 1933, μέχρι την πτώση του το 1945. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οπτική, καθότι παίρνουμε μια γεύση του τι σημαίνει να εδραιώνεται ο τρόμος μεθοδικά και με πλάνο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να μη ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ακόμα και για τους εθελοτυφλούντες θιασώτες του, που κάποιοι σιγά-σιγά αντιλήφθηκαν ότι *ούτε οι ίδιοι* τελικά ήταν ασφαλείς…
Εσείς είστε επικεφαλής της Αντίστασης στο Βερολίνο. Αρχικά μια μικρής ομάδας διαφόρων πεποιθήσεων, ενωμένης όμως απέναντι στο θηρίο. Στόχος σας είναι καταρχάς η επιβίωση, να κρατήσετε μυστική την ταυτότητά σας και αργότερα να δυναμώσετε το κίνημα. Να μπορέσετε να ανοίξετε (όσο είναι δυνατόν) τα μάτια στους συμπολίτες σας που μαγεύτηκαν από τους πομπώδεις λαοπλάνους λόγους, που σφύριζαν αδιάφορα στους φόβους των γειτόνων τους, που προσπερνούσαν ανέμελα τη ξεδιάντροπη προπαγάνδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 όπου ο υπόλοιπος κόσμος νόμιζε πως όλα βαίνουν καλώς στη Γερμανία, που αρνούνταν να “μυρίσουν” τον Πόλεμο που οργάνωνε βήμα-βήμα το καθεστώς και που τελικά άρχισαν να μαζεύονται όταν υπνωτισμένα αμούστακα παιδιά, μπολιασμένα με νοσηρότητες, αναγκάζονταν να πάρουν τα όπλα για ένα ήδη χαμένο μέτωπο. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Είναι ανατριχιαστικά τραγικό το πόσα κοινά σημεία, πόσες κοινές τακτικές βρίσκουμε με αυτά που βλέπουμε και ζούμε ακόμα και τώρα στη χώρα μας, αλλά και με όσα συμβαίνουν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και εμείς πρέπει να είμαστε διδαγμένοι και έτοιμοι.
Είναι ξεκάθαρο ότι το story, με τις αφηγήσεις του, είναι το δυνατό σημείο της δημιουργίας της Γερμανικής Paintbucket Games. Το gameplay μπαίνει (εσκεμμένα ίσως;) σε δεύτερη μοίρα και για να μιλήσω προσωπικά, ήταν τόσο δυνατή η εμπειρία, που καθόλου δε με πείραξε. Παρ’ όλ’ αυτά επειδή στην τελική μιλάμε για video game, οφείλουμε να καταγράψουμε τις μπόλικες αδυναμίες του. Πρώτα-πρώτα, παρότι (κυρίως) Strategy, περισσότερο γεύση Visual Novel μας άφησε. Και αυτό γιατί, σχεδόν τίποτα απ’ όσα κάναμε δεν είχε ουσιαστικές συνέπειες ή επηρέαζε τον ρου της ιστορίας. Κάθε Chapter (από τα διαθέσιμα τέσσερα) έχει ένα συγκεκριμένο αριθμό γύρων. Μέσα σε αυτούς, μπορούμε να μαζέψουμε λεφτά, να μιλήσουμε σε σωματεία αυξάνοντας τους supporters μας, να μοιράσουμε φυλλάδια, να κάνουμε γκράφιτι και λοιπές δραστηριότητες. Ξεκινάμε κάνοντας κάτι βασικό (π.χ. αγορά μπογιάς ή χαρτιού) και στον επόμενο γύρο ξεκλειδώνονται περαιτέρω αποστολές που βασίζονται στα προαναφερθέντα basics. Κάθε αποστολή εμπεριέχει το ρίσκο της, ειδικότερα εάν έχετε μπει ήδη στα κιτάπια της Γκεστάπο, ενώ έχει και τις προϋποθέσεις της για να θεωρηθεί “επιτυχημένη”. Προϋποθέσεις που ουσιαστικά καταλήγουν να είναι τα χαρακτηριστικά κάθε μέλους του γκρουπ σας. Λόγου χάρη να είναι εργάτης, συνδικαλιστής, συντηρητικός, θρησκευόμενος, αναρχικός, διανοούμενος, να προσελκύει τις μάζες ή να είναι δυνατός.
Πάμε τώρα στο παρασύνθημα. Καταρχάς, τα περισσότερα απ’ αυτά δεν τα γνωρίζουμε όταν καλούμαστε να επιλέξουμε μέλη, που είναι από τα πιο σημαντικά σημεία. Ο κεντρικός χαρακτήρας επιλέχθηκε από τους διαθέσιμους ουσιαστικά επειδή… έχει γένια και γυαλιά, σαν εμένα! Σίγουρα έριξα μια ματιά και στα stats του, αλλά δε γινόταν να γνωρίζω ότι θα έπαιζε τόσο μεγάλο ρόλο και ο χαρακτήρας του συνολικά! Το ίδιο συνέβη και όταν διαλέγαμε τους υπόλοιπους, καθώς πάλι δώσαμε έμφαση στα βασικά στατιστικά τους και όχι στο να έχει ποικιλία απόψεων το party μας. Ίσα-ίσα, θεωρούσαμε λάθος να είναι στο ίδιο γκρουπ ένας μισογύνης συντηρητικός θρησκευόμενος και μια αναρχική κομμουνίστρια! Κι όμως, κάναμε λάθος. Έπειτα, ό,τι και να κάναμε δεν έπαιζε κανένα ρόλο- τα γεγονότα είναι προδιαγεγραμμένα. Αντί να προσπαθούμε να ρίξουμε το καθεστώς εκ των έσω, θα μπορούσαμε απλά να μαζεύουμε supporters και λεφτά σε κάθε γύρο, χωρίς να ρισκάρουμε τίποτα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που κυνηγήσαμε τα μεγάλα γεγονότα, όπως το να δώσουμε κρίσιμες πληροφορίες στους Συμμάχους, δεν άλλαξε κάτι δραματικά. Με λίγα λόγια, το progression μας δεν εξαρτάται από το τι θα πράξουμε.
Στη συνέχεια, επιλέξαμε έναν τρόπο προσέγγισης πραγματικά παράλογο για αντιστασιακή δύναμη. Αντί να προσέχουμε τι λέμε και κάνουμε, χωνόμασταν στον κίνδυνο και λέγαμε ό,τι πιστεύαμε! Αντιλαμβάνεστε ότι υπό κανονικές συνθήκες θα μας είχαν φάει λάχανο πριν ολοκληρώσουμε το πρώτο Chapter… Τώρα, ναι μας είχαν βάλει στο μάτι, αλλά κρατώντας χαμηλό προφίλ λίγους γύρους ή με το να κρυφτούμε, λυνόταν το πρόβλημα. Μια φορά μόνο που το παρατραβήξαμε, κατέληξε ένας αντιστασιακός στη φυλακή μέχρι να τον βοηθήσουμε να αποδράσει. Γενικά είναι ελάχιστες οι φορές που πληρώσαμε τις συνέπειες των λόγων και των πράξεων μας. Φανταστείτε ότι μια φορά, είχε μπει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης η γυναίκα ενός από το party. Δεν προλάβαμε να τη σώσουμε (καθώς ήταν ενεργή η αποστολή για λίγο) και φανταστήκαμε ότι δυστυχώς δε θα τα κατάφερνε. Στο επόμενο κεφάλαιο λοιπόν και χωρίς καμία υπόνοια για το προηγούμενο γεγονός, μας αναφέρει ότι η γυναίκα του αποφάσισε να γίνει υπέρμαχος των ναζί! Αυτή που ήταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης! Άλλη φορά, βρήκαμε καταφύγιο για τους Εβραίους γείτονές μας, αλλά και πάλι κατέληξαν στα χέρια των εχθρών. Οπότε ποιο το νόημα να κυνηγήσουμε κάτι και να μην αφήνουμε τους γύρους να περνάνε αέρα; Χώρια του ότι από κεφάλαιο σε κεφάλαιο ουσιαστικά η πρόοδός μας μηδενίζεται (λογικό βεβαία, υπάρχει απόσταση ετών από το καθένα).
Όπως προείπαμε όμως, το Through the Darkest of Times είναι ένας τίτλος που πραγματικά αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του για την ιστορία του. Η οποία συνοδεύεται με ασπρόμαυρα και πρωτότυπα hand drawn γραφικά που ταιριάζουν άψογα στο μουντό, σχεδόν καταθλιπτικό, ύφος της, καθώς και από όμορφες τζαζ μελωδίες. Οι ελάχιστες απαιτήσεις του, όπως ορίζονται στο Steam, είναι 64bit-o λειτουργικό με επεξεργαστή 2.4 Ghz, GPU 1 GB και 4 GB RAM.
VERDICT