Σε Θεολογική Ημερίδα, που διοργανώθηκε από το Γραφείο Επιθεώρησης Θρησκευτικών Μαθημάτων, Μέσης Εκπαίδευσης, Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κύπρου, μίλησε σήμερα ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, με θέμα «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ».
Η Ημερίδα, με γενικό θέμα «Μάθημα Θρησκευτικών: παρόν και μέλλον», πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τελετών του Πολιτιστικού Κέντρου της Ιεράς Μονής Κύκκου (Μετόχιον Αρχαγγέλου, Λευκωσία), με τη συμμετοχή μάχιμων εκπαιδευτικών θεολόγων της Κύπρου, φοιτητών και δασκάλων.
Όπως τόνισε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, «η συζήτηση για το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι πρόσφατη. Έχει ιστορία τριών σχεδόν δεκαετιών. Ούτε και έχει μόνον τους προφανείς συνομιλητές, Κράτος και Εκκλησία. Περιλαμβάνει επίσης διαφορετικές τάσεις στον χώρο των Θεολόγων, της Εκκλησίας, της Πολιτείας αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Επίσης, υπάρχει μεγάλη δυσκολία να εντοπιστεί το καθεαυτό πρόβλημα, καθώς η σχετική συζήτηση χρησιμεύει, ως μη όφειλε, ως πεδίο έκφρασης και εκτόνωσης ευρύτερων κοινωνικών και ιδεολογικών συγκρούσεων, καθιστώντας το μάθημα έρμαιο εξελίξεων σε όλους σχεδόν τους χώρους της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας και τον Θεολόγο Καθηγητή άκρως ευάλωτο σε πιέσεις, οι οποίες δεν τον αφορούν ή τον βρίσκουν παντελώς απροετοίμαστο και ακάλυπτο, από χώρους που υποτίθεται θα τον προφύλασσαν ή θα τον εξόπλιζαν με στέρεα επιχειρήματα.
Σήμερα, δεν θα επιχειρήσουμε ανάλυση των διαφορετικών επιπέδων προσέγγισης. Αν και έχω πλήρη εικόνα των ζυμώσεων, καθώς συμμετείχα ενεργά σε ομάδες διαλόγου της Εκκλησίας με φορείς, καταλήγω σε μια στάση, η οποία αφομοιώνει την σοφία του παρελθόντος, αξιολογεί το παρόν, αλλά βλέπει προς το μέλλον, στάση την οποίαν σας προτείνω ολόψυχα.
Το τρίπτυχο αυτό δεν αποτελεί προσωπική μου πρωτοτυπία. Ανακεφαλαιώνει την μέθοδο της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια όλης της ιστορικής της διαδρομής, κατά την οποία θέλησε πάντοτε να βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τον κόσμο, χωρίς όμως να χάνει την εσχατολογική της προοπτική.
Στον διάλογο αυτό βασική προϋπόθεση υπήρξε πάντα η πεποίθηση πως οι άνθρωποι πασχίζουν πάντα για το καλύτερο. Πως σε κάθε ανθρώπινη καρδιά υπάρχει πάντα ο πόθος μιας υπέρβασης των κακώς κειμένων. Και τέλος, πως η καλή προαίρεση και η ειλικρίνεια, σε βάθος χρόνου, υπερτερούν, τελικά, της υστεροβουλίας και των πονηρών σχεδίων.
Πρακτικά αυτό σημαίνει:
α. πως αντί η Εκκλησία και ο Θεολογικός κόσμος, ευρύτερα, να αναλώνονται στον εντοπισμό υποχθόνιων προθέσεων, πρέπει έστω κατ΄ αναλογία να βελτιώνουν διαρκώς την ποιότητα της έκφρασης του Θεολογικού λόγου.
β. πως σε κάθε διαπραγμάτευση, συζήτηση, ακόμη και διαφωνία, πρέπει να επιδιώκεται διαρκώς το αίτημα της ενότητας, είτε σε Εκκλησιαστικό, είτε σε Κοινωνικό, είτε σε Εθνικό επίπεδο, με ευρύτερο και διηνεκές όραμα την ενότητα και την συμφιλίωση όλης της οικουμένης.
Και κάτι τρίτον, πιο συγκεκριμένο: Στη συζήτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών, μάθημα ούτως ή άλλως με ιδιαίτερες απαιτήσεις, πολλά προβλήματα και διαρκώς νέες προκλήσεις, αναγνωρίζω σε όλους τους εμπλεκόμενους, και κυρίως στους Θεολόγους, που ανέλαβαν να εκπονήσουν τα νέα προγράμματα, ειλικρινές ενδιαφέρον για το μέλλον του μαθήματος, μόχθο, αλλά και παιδαγωγικούς οραματισμούς, όπως διαμορφώνονται από την σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα.
Επιθυμώ, μάλιστα, να σας ενημερώσω, πως υπάρχει μια πλήρης συμφωνία μεταξύ των εκ πρώτης όψεως συγκρουόμενων τάσεων μέσα στον χώρο των Θεολόγων Καθηγητών, η οποία εκφράζεται στο τρίπτυχο, το οποίο και η Εκκλησία της Ελλάδος με κάθε τρόπο τονίζει:
Α. Σύγχρονο ανοιχτό μάθημα, με βαρύτητα στην Ορθόδοξη παράδοση του λαού μας.
Β. Υποχρεωτικότητα του μαθήματος.
Γ. Το μάθημα στα χέρια των Θεολόγων Καθηγητών.
Υπάρχει βέβαια και κάτι, το οποίο συχνά αποσιωπείται, παραμένει, όμως, γεγονός, που εάν λησμονηθεί, έχει απρόβλεπτες συνέπειες:
Υπεύθυνη για το περιεχόμενο και τη μορφή του μαθήματος είναι η Πολιτεία. Η Εκκλησία παρεμβαίνει μόνον σε θέματα δογματικής φύσεως ή αλλοιώσεις της πνευματικής και ηθικής της διδασκαλίας.
Περιγράφοντας αυτό το πλαίσιο, δεν σημαίνει πως δέχομαι προσωπικά, αλλά και ως μέλος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, πως οι νέες προτάσεις δεν έχουν προβλήματα μορφής, μεθόδου, αλλά και παιδαγωγικής. Ήδη η Εκκλησία, με τεκμηριωμένη πρόταση, που πρόεκυψε από ειδική επιτροπή Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, ειδικών Επιστημόνων και έμπειρων παιδαγωγών Θεολόγων, θέλησε να συμβάλει στην βελτίωση του νέου προγράμματος σπουδών. Ήδη έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας με το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος. Η συνεργασία συνεχίζεται.
Οι παρεμβάσεις, όμως, αυτές δεν πρέπει να αποκρύψουν την ανάγκη προβολής μιας ευρύτερης προβληματικής, που επιβάλλουν οι ραγδαίες εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο σε όλους τους τομείς της ζωής των λαών.
Την αναγκαιότητα αλλά και τον προσανατολισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών θα κρίνει η αποτελεσματικότητα της ανταπόκρισης σε αυτές τις προκλήσεις και όχι οι θεμιτές μεν, όχι όμως κυρίαρχες δε διαφωνίες, με κύριο χαρακτηριστικό την εσωστρέφεια και τις ιδεολογικές εμμονές.
Η πραγματικότητα, πλέον, βοά: Στο προσκήνιο διαδραματίζονται μάχες, που αφορούν τα θεμελιώδη του πολιτισμού μας: Την αξία του ανθρώπου, την δικαιοσύνη, την ανθρώπινη συνύπαρξη, την καταστροφή της γης, τον φόβο ως μόνιμο σύντροφο της καθημερινότητάς μας, την κατεδάφιση όλων των μηχανισμών ασφαλείας και προστασίας, την παγκοσμιοποίηση της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής.
Αυτές είναι οι προκλήσεις, οι οποίες θέτουν το ερώτημα της αναγκαιότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ευεργετικές, κατά μίαν έννοια, προκλήσεις, καθώς μας καλούν να απεγκλωβιστούμε από περιορισμένων οριζόντων συζητήσεις περί μορφής ή μεθόδου, και να ανοιχτούμε σε ορίζοντες πλατείς, ορίζοντες πανανθρώπινους και φλέγοντες, ορίζοντες προς τους οποίους ατένιζε πάντα η Ορθόδοξη Θεολογία και η Πατερική σοφία.
Το να επικαλείται κανείς αποκλειστικά το παρελθόν ή την συνταγματικότητα του μαθήματος, ως μοναδικά επιχειρήματα της διατήρησης του μαθήματος, υποβιβάζει την συζήτηση σε νομικού ή ιστορικού περιεχομένου διένεξη με περιορισμένο ακροατήριο.
Αυτό που θα δώσει νέα πνοή στη σχετική συζήτηση, είναι η ένταξή του στο πλέγμα των δράσεων αντίστασης κατά του απανθρωπισμού, της μισαλλοδοξίας και της υποβάθμισης όλων εκείνων των πνευματικών και πολιτιστικών παρακαταθηκών, που δημιούργησαν τον σύγχρονο πολιτισμό και θεμελίωσαν τις Ευρωπαϊκές αρχές και τις αξίες».
