Η γειτονιά της ηδονής στο Ηράκλειο είναι ακόμα εκεί. Μόνο που ο Λάκκος ως συνοικία του πληρωμένου έρωτα «κατέβασε ρολά». Έτσι μια ανάσα από το κέντρο της πόλης, τον Άγιο Μηνά και το πολιτιστικό κέντρο ότι έμειναν από τους οίκους ανοχής του παλιού Ηρακλείου έγιναν σπίτια. Σπίτια που ζουν οικογένειες. Ωστόσο οι πιο παλιοί θυμούνται τα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια ενώ ένα από αυτά, από τα καλύτερα στο είδος του την εποχή του λειτούργησε, όπως λέγεται έγινε μουσείο.
Της Μαρίας Καλλέργη
Σήμερα εκτός από τα εξαιρετικά έργα γλυπτικής, ζωγραφικής και χαρακτικής του συνταξιούχου εκπαιδευτικού και σπουδαίου καλλιτέχνη Κώστα Καπετανάκη στεγάζει παλιά αντικείμενα, αρκετά από τα οποία προέρχονται από τα «σπίτια» του Λάκκου, ενώ δικά του έργα υψηλής καλλιτεχνικής και αισθητικής αξίας συμπληρώνουν το Μουσείο «Τα ροζ παράθυρα του Λάκκου».
Δεσπόζουσα θέση έχουν οι φιγούρες που ο ίδιος με την τεχνική βιτρώ έχει δημιουργήσει σε παλιές πόρτες και οι οποίες αντιστοιχούν στους παλαιούς «ενοίκους» του σπιτιού την εποχή που ο Λάκκος ζούσε τις μεγάλες του δόξες. Αυτές ανήκουν στην κυρία του «σπιτιού» την Γαλλίδα Τζένη, τον αγαπημένο της και προστάτη της Ιούλιο, που είχε ρόλο μεταξύ προέδρου και κουμανταδόρου, τα δύο κορίτσια του «σπιτιού» και την υπηρεσία.
Kτίριο από την Κρητική πολιτεία
Το κτίριο κτίστηκε την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, με τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά γνωρίσματα εκείνης της εποχής-περιοχής. Χαμηλό ύψος με οντά, ξύλινο μπαλκονάκι, και κεραμιδάκι. Eίναι κτισμένο με πηλό, πέτρες, τούβλα, καλάμια και ξύλα. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της οικίας η ενσωματωμένη ανάγλυφη γλάστρα με το κρινάκι πάνω από τους κίονες στο υπέρθυρο. Το κτίσμα ανήκει στην «οικογένεια» των «Σπιτιών του Λάκκου».
Ο ιδιοκτήτης του Κώστας Καπετανάκης μεγάλωσε σε αυτό το σπίτι, το οποίο είχαν αγοράσει οι γονείς του, και θυμάται τα παιδικά του χρόνια στο Λάκκο, που είχε ακόμα κάποια σπίτια αλλά πάντως δεν ήταν πλέον στις … μεγάλες του δόξες. Γιατί όμως έκανε το πατρικό του Μουσείο εξηγεί ο ίδιος: « Το μουσείο έχει σαν πρωταρχικό του στόχο να αντισταθεί στη μανία της καταστροφής και την παραχάραξη της ιστορίας του τόπου, να σώσει από τη γενοκτονία´´ Ένα σπίτι του ´´Λάκκου ´´ και μέσα σ´ αυτό να στεγάσει ´´Τα ροζ παράθυρα του Λάκκου ´´,αυτά τα ´´πολύτιμα´´ τα πεταμένα ως άχρηστα».
Και πραγματικά στο Μουσείο που μετρά λίγο παραπάνω από τέσσερα χρόνια ζωής, αφού ήταν έτοιμο τα Χριστούγεννα του 2014 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη των γονιών του ιδιοκτήτη του Γεώργιο και Μαρία Καπετανάκη, έχουν βρει «καταφύγιο» πάρα πολλά αντικείμενα από την εποχή που ο Λάκκος γνώριζε άνθιση. Καντηλέρια που χρησιμοποιούνται ως φωτιστικά, παλιά παράθυρα και πόρτες που γνωρίζουν … νέα ζωή όταν με το απίστευτο «χέρι» του Κώστα Καπετανάκη γίνονται έργα τέχνης –βιτρώ και προκαλούν τη σκέψη να πλάσει τους ανθρώπους που έζησαν στη συνοικία του έρωτα. Σε αυτήν τη διαδικασία προηγήθηκε η φαντασία του καλλιτέχνη για τα πρόσωπα γυναικών και ανδρών νέων, όμορφων και κυρίως ερωτικών.
Παλιά έπιπλα και αντικείμενα βρίσκουν τη θέση τους σε ένα χώρο που αφού στέγασε πολλούς έρωτες – έστω και πληρωμένους- και μια οικογένεια τώρα στεγάζει μνήμες και δημιουργεί ιστορία. Μια ιστορία από αυτές που δε θα γράψουν ποτέ τα σχολικά βιβλία, αλλά αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας και του τρόπου ζωής στο παλιό Ηράκλειο.
Ο Καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Γεώργιος Νικολακάκης, παρουσιάζει τον ζωγράφο Κώστα Καπετανάκη
στην εικαστική του έκθεση «ΤΑ ΡΟΖ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ΛΑΚΚΟΥ» Αύγουστος 2007
Ο Λακκιώτικος …. Θίασος
Ας δούμε όμως πως περιγράφει όσα έζησε στο Λάκκο ο ίδιος ο δημιουργός του Μουσείου Κώστας Καπετανάκης σε ένα απόσπασμα από δικό του κείμενο:
« Στο κέντρο και το μικρό καφενεδάκι, το στέκι των «Μεγάλων». Βρέχει και οι χοντρές σταγόνες της βροχής, κτυπούν στο καλντερίμι. Τζάμια θολά, ο υγρός αέρας ανοίγει τα παράθυρα. Σκύβουν μισόγυμνες γυναίκες, ακούγονται βραχνά τραγούδια και γέλια. Ξανακλείνουν τα παράθυρα. Ακόρεστη πληρωμένη ηδονή, ανθρώπινη μυρωδιά, βρισιές με ερωτικές κραυγές… και ο λακκιώτικος «θίασος» εκεί, όλοι οι «Λακκιώτες του δρόμου», όλοι οι «ήρωες» .Ο «Μπουκάλας», ο «Λαουτιέρης», η ηρωική μορφή το «Σαββάτο» … επίσης η μεγαλύτερη χοντρή «Περσόνα», που πάνω της είχε επενδύσει, όλες του τις ονειρώξεις το παιδομάνι… Και πάνω απ´ όλα και όλους, ο «Γέρος». Ο «Γέρος» ήταν κάτι σαν ξωτικό. Ήταν όλος ο λακκιώτικος «θίασος» μαζί. Ο «Μάντης», ο «Προστάτης» του «απαγορευμένου» ………..και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του καφενείου και μπαίνει ο «Γέρος». Ήρθε η καινούργια, λέει…
Ποιος είναι ο Κώστας Καπετανάκης
Ο Κώστας Καπετανάκης έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά στην Ακαδημία Ηρακλείου, και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης είναι πτυχιούχος της Παντείου και των τμημάτων Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Κώστας Καπετανάκης
Έχει φοιτήσει ένα χρόνο στη σχολή Καλών Τεχνών και έχει να επιδείξει πλούσιο έργο με πολλές εκθέσεις και εξόχως διθυραμβικές κριτικές ως ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης. Υπήρξε Σχολικός Σύμβουλος της 2ης Περιφέρειας Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Ηρακλείου και μέλος της πολιτιστικής επιτροπής και επιτροπής παιδείας του Δήμου Ηρακλείου. Εργάστηκε στη Νομαρχία Ηρακλείου το 1996 ως υπεύθυνος για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση των Ομάδων Κοινωνικού Αποκλεισμού. Το 1989 διοργανώνει με τους καλλιτέχνες της «Κίνησης» παρέμβαση κατά της «Πλαστικής Κατανάλωσης» κατασκευάζοντας ένα πελώριο κάβουρα [Πλαστικός καρκίνος] από πλαστικά «σκουπίδια» στην πλατεία της Κρήνης του Μοροζίνι.
Info:Μέσα στο Μουσείο υπάρχουν 60 αντικείμενα και έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και ζωγραφικής. Κάποια από αυτά είχαν εκτεθεί το 2014 στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Το Μουσείο του Λάκκου είναι επισκέψιμο αλλά μετά από τηλεφωνική συνεννόηση. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Μουσείου http://kapetanakis-art.gr