Άρης Δημοκίδης
Στη στήλη ”Πώς Έγραψα το Πρώτο μου Βιβλίο”, ζητώ από συγγραφείς να μου περιγράψουν τις αναμνήσεις τους για το πρώτο τους έργο, το βιβλίο που τους άλλαξε τη ζωή – και τους έκανε συγγραφείς. Τυχαίνει να αγάπησα πάρα πολύ το σημερινό πρώτο βιβλίο: Είναι μια απολαυστική νουβέλα γεμάτη ’80s, τραγούδια, όνειρα, μυστήριο, μόδα, ελπίδες, και μια μεγάλη αναζήτηση. Είναι γραμμένο με τέτοια φυσικότητα που δύσκολα φαντάζεσαι πως πρόκειται για το ντεμπούτο κάποιου.
Σήμερα, καλεσμένος μου ο Δημήτρης Κοπαράνης
Το δικό μου πρωτο βιβλίο είναι το «Γκλόρια, δε χιονίζει τα Χριστούγεννα στη Λεπτοκαρυά» και γράφτηκε το 2019. Δεν είναι χριστουγεννιάτικο αν και η ιστορία τελειώνει Χριστούγεννα. Το πρώτο βιβλίο είναι κάτι μαγικό. Είναι σαν να συμμετέχεις στο πρώτο Big Brother. Δεν επαναλαμβάνεται και δεν έχεις ιδέα τι κάνεις.
Η υπόθεση του βιβλίου με δύο λόγια
Πίσω στη δεκαετία του ’80 η Γκλόρια, ένα κορίτσι απ’ το Παγκράτι, προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα της κάνοντας δεύτερη φωνή στην Αλέξια. Το καυτό καλοκαίρι του ’87 αποφασίζει να πάει για μερικές μέρες στη Λεπτοκαρυά. Εκεί, στη ντίσκο Σάμουράι, θα γνωρίσει τον Σέκερη, το Μελαγχολικό Αγόρι και η ζωή της θα αλλάξει για πάντα. Λίγους μήνες αργότερα, θα επιστρέψει για να ζήσει μαζί του. Τα πράγματα δεν θα έχουν την εξέλιξη που φαντάζεται.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Το Δεκέμβρη του 2014 και κάτω από άκρα μυστικότητα αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο τμήμα Δημοσιογραφίας. Μέχρι τότε ήμουν μάγειρας, έγραφα σε περιοδικά και έκανα παραγωγή περιεχομένου σχετικά με το φαγητό. Όποιος είναι στις δουλειές αυτές ξέρει καλά πως ο Δεκέμβρης είναι ο πιο δύσκολος μήνας. Το πιο μεγάλο τεύχος, η πιο πολλή δουλειά. Δεν υπήρχε καιρός για διάβασμα, έβρισκα μια δικαιολογία και διάβαζα βιαστικά την ύλη σαν ανάγνωσμα την ίδια μέρα των εξετάσεων, όσο μπορούσε να προλάβει κανείς μέχρι της πέντε που ήταν ανοιχτή η βιβλιοθήκη.
Τέλος πάντων πέρασα, ήμουν ο ένας από τους δώδεκα εκείνης της χρονιάς. Το 2019 ήμουν στο τελευταίο εξάμηνο και χρειαζόμουν ένα μάθημα για το πτυχίο. Είδα το μάθημα Δημιουργικής Γραφής της Σοφίας Νικολαϊδου και γράφτηκα. Αν είχα έναν σκοπό ήταν να διορθώσω λίγο των τρόπο που έγραφα τα διαφημιστικά κείμενα και τις λεζάντες στο Instagram. Ξεκίνησα λοιπόν γράφοντας κάθε βδομάδα μικρά κείμενα. Κράτησα σημειώσεις για τους βασικούς ήρωες. Πώς είναι, πως έχουν τα μαλλιά τους, τι κολόνια φοράνε, πως βρέθηκαν εκεί; Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε μια ιστορία που έπρεπε να πω.
Η ιστορία εξελίσσεται σε μια μισογκρεμισμένη ντίσκο, σε μια παραλία, σ’ ένα παρακμιακό θέρετρο το χειμώνα, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όλοι έχουμε βρεθεί σε κάποιο τέτοιο μέρος, το ονόμασα Λεπτοκαρυά, αλλά το όνομα δεν έχει καμία σημασία γιατί τη δεκαετία του 80 αυτό το μέρος ήταν κοσμοπολίτικο και φαντασμαγορικό σαν Μαϊάμι, Καλιφόρνια, ή Μύκονος.
Ξεκίνησα κάνοντας έρευνα για τη δεκαετία του ’80. Είχα το εξής δεδομένο: Η πρωταγωνίστρια μου ήταν η Γκλόρια, μια κοπέλα που έκανε δεύτερη φωνή σε ποπ επιτυχίες της εποχής. Είχα δει το ντοκιμαντέρ 20 steps from stardom για τα κορίτσια της soul που έκαναν φωνητικά στις επιτυχίες της εποχής τους αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν σημαντική καριέρα. Ένας παραγωγός είχε πει τότε σε μια τραγουδίστρια: «Δε χρειαζόμαστε μια δεύτερη Aretha» και την απέρριψε.
Σκέφτηκα λοιπόν να ψάξω για κοπέλες που έκαναν φωνητικά στην Ελλάδα. Εκεί βρέθηκα μπροστά σε ένα βίντεο του 1987. Ήταν η Αλέξια που τραγουδούσε το Άσπρο Μαύρο στη Eurovision. Το βίντεο υπάρχει εδώ:
Αλέξια – Άσπρο μαύρο | Alexia aspro mavro
Enjoy the videos and music you love, upload original content, and share it all with friends, family, and the world on YouTube.
Πίσω της μπορεί κανείς να διακρίνει δύο κορίτσια. Φαίνονται καθαρά στο 0:42 με 0:45 και στο 1:51 με 1:57. Η μία είναι η Ευριδίκη που έκανε μετά μεγάλη επιτυχία. Για την άλλη δεν κατάφερα να βρω στοιχεία. Όταν είδα το βίντεο ήξερα πως αυτή η κοπέλα ήταν η Γκλόρια, η πρωταγωνίστρια μου.
Σημείωση: Αλήθεια έχεις κανείς ιδέα ποια είναι αυτή η κοπέλα;
Έφτασε το καλοκαίρι. Τους επόμενος μήνες βυθίστηκα στα ελληνικά 80s. Είδα ελληνικές βιντεοταινίες, κράτησα σημειώσεις για τον τρόπο που μιλούσαμε, τα ρούχα, τα φαγητά, τις ντίσκο. Η μουσική έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο στην αναβίωση της εποχής. Έλιωσα Αλέξια, Χαριτοδιπλωμένο, Ρακιντζή, A- ha, Sandra, Λένα Πλάτωνος, Wham!, Madonna. Ήταν πολύ διασκεδαστικό όλο αυτό, είχα ένα μιούζικαλ στο κεφάλι μου όταν το έγραφα. Η πρωταγωνίστρια μου ήταν τραγουδίστρια άλλωστε, μην το ξεχνάμε αυτό. Η Γκλόρια μου είχε πάρει το μυαλό! Την είχα μαζί μου συνεχώς, της έκανα ερωτήσεις πως έγινε αυτό, πως έγινε το άλλο. Άρχισα να φτιάχνω ένα σύμπαν γύρω της. Έβαλα γύρω της υπαρκτά πρόσωπα, ποπ σταρς της εποχής, συνθέτες, μουσικούς, σχεδιαστές.
Στην ιστορία μου μπορεί κανείς να εντοπίσει ένα σωρό στοιχεία και αναφορές. Τις αναφορές δεν τις χρησιμοποίησα για να εξηγήσω κάτι. Τις χρησιμοποίησα για να τις αντιληφθούν αυτοί που τις γνωρίζουν. Είναι για κάποιον που θέλει να κάνει μια δεύτερη ανάγνωση και όχι απλά να βουλιάξει σε μια περασμένη εποχή.
Η Γκλόρια έχει μια φίλη, την Ντιάνα και ερωτεύεται το Μελαγχολικό Αγόρι, τον Σέκερη. Η Ντιάνα και ο Σέκερης είναι χαρακτήρες στο Ρετιρέ. Ο Yves Saint Laurent εμπνέεται το άρωμα KOYROS όταν τρώει ρεβανί στο ομώνυμο καφέ ζαχαροπλαστείο στη Λεπτοκαρυά. Σε κάποιο σημείο η πρωταγωνίστρια λέει «ήταν γραμμένη για ‘κείνη η μοίρα». Αυτό ένας στοίχος από το πρώτο τραγούδι που είπε η Καλομοίρα. Η θεωρία μου είναι η εξής: Άνθρωποι, φανταστικοί χαρακτήρες και ιστορίες ενώνονται στο μυαλό μας φτιάχνοντας την πραγματικότητα που ζούμε. Στη τελευταία διόρθωση τους άλλαξα τα ονόματα, φοβήθηκα μην έχουμε εξώδικα. Θα προτιμούσα να μην το έκανα. Κράτησα μόνο την Αλέξια.
Τα τραγούδια που υπάρχουν στο κείμενο έχουν ρόλο στην πλοκή, οι ήρωες συχνά συνομιλούν μαζί τους ή τους ωθούν να δράσουν. Η λίστα με τα τραγούδια υπάρχει on line εδώ
ΓΚΛΟΡΙΑ : ΔΕΝ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗ ΛΕΠΤΟΚΑΡΥΑ, a playlist by Dimitris Koparanis on Spotify
Τη δεκαετία του '80 η Γκλόρια κυνηγάει τα όνειρά της κάνοντας δεύτερη φωνή σε ποπ επιτυχίες της εποχής. Το καυτό καλοκαίρι του '87 αποφασίζει να περάσει μερικές μέρες σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. Εκεί, στη ντίσκο Samurai, γνωρίζει το Μελαγχολικό Αγόρι και η ζωή της αλλάζει για πάντα.
Στο λογαριασμό μου στο Spotify μπορεί κανείς να βρει επιπλέον μουσική που άκουγα όταν δούλευα τη νουβέλα. Είναι ατόφιο ’80s.
Δεν είναι ένα βιβλίο μαγειρικής αλλά μπορεί κανείς να βρει μερικές πολύ καλές συνταγές, γραμμένες με αφηγηματικό τρόπο. Κοτόπουλο με δαμάσκηνα, ροξάκια και την ροζ πάστα «Αρλεκίνος», την πιο διάσημη ροζ πάστα προ Ιnstagram! Επίσης υπάρχει η Ντιάνα Πράγκα, ένα γνήσιο κορίτσι του Playboy με κατσαρά σγουρά μαλλιά σαν καλαμαράκια τηγανητά. Τη φανταστικά σαν την Ισμήνη Καλέση.
Δεν είχα σκεφτεί την έκδοση παρά μόνο όταν έγραψα τις τελευταίες λέξεις σε ένα ταξίδι στην Αλόννησο. Ξημέρωνε 15 Αυγούστου όταν έστειλα το βιβλίο σε μερικούς εκδοτικούς οίκους. Ήταν νουβέλα και αυτό ήταν πρόβλημα. Τελικά με διάλεξε ένας μικρός εκδοτικός οίκος στη Θεσσαλονίκη, ορίσαμε ένα χρονοδιάγραμμα και το ακολουθήσαμε. Κυκλοφορήσαμε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Με την έκδοση αποχαιρέτησα τους ήρωες και επέστρεψα στην καθημερινότητα.
Αν μπορούσα να βρεθώ στη Λεπτοκαρυά του βιβλίου θα πήγαινα στη ντίσκο Σαμουράι, στην Koyros για πάστα και παγωτό μόκα και φυσικά στο σπίτι της Μπαντάλενας, πάνω στα βράχια, δίπλα στα μνήματα. Επίσης θα ήθελα να περάσω ένα χειμωνιάτικο σαββατοκύριακο στο σπίτι του Σέκερη, στην ταράτσα της ντίσκο. Το σπίτι αυτό ήταν φτιαγμένο από ξεχαρβαλωμένα παράθυρα. Ένα τέτοιο γυάλινο σπίτι υπάρχει στη Λεπτοκαρυά, όχι σε ταράτσα όμως, είναι ισόγειο.
Μερικά πράγματα που μου έμαθε η Γκλόρια
Ένα βιβλίο γράφεται λέξη λέξη.
Αν δεν γράψεις δεν σβήνεις και αν δε σβήσεις δε γράφεις.
Σε ένα κείμενο δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα.
