Το 1974, όπως όλοι γνωρίζουμε, το νησί της Κύπρου καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα και το 37% του νησιού εξακολουθεί 45 χρόνια μετά να είναι σκλαβωμένο. Έκτοτε το κατεχόμενο μέρος του ανακηρύχθηκε σε ένα δήθεν κράτος, που αναγνωρίζεται μόνο από μία χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο που δεν είναι άλλη από την χώρα που το εισέβαλε το 1974.

Υπάρχουν ακόμα 827 Ελληνοκύπριοι που αγνοούνται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γονείς, αδέλφια, αδελφές, γιοι και κόρες. Έχουμε, στο 37% του νησιού, σπίτια στα οποία οι ιδιοκτήτες τους δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν. Μετά από 45 χρόνια αυτοί οι άνθρωποι και όλος ο απανταχού της γης Κυπριακός λαός περιμένει για μία βιώσιμη λύση.

Πολλά ψηφίσματα του ΟΗΕ, και όλα βασίζονται στην ίδια αρχή. Τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των κατοίκων της νήσου. Όταν ταξιδεύει κανείς στην Κύπρο, μπορεί να δει από κοντά την πληγή που άνοιξε η εισβολή στο νησί και τους κατοίκους του και συνεχίζει να παραμένει ανοικτή μέχρι σήμερα. Έχω περπατήσει κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής, της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, η οποία κόβει το νησί στα δύο.

Τότε είχα γνωρίσει και μιλήσει με τους Αυστραλούς μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, όταν η Αυστραλία συμμετείχε στην Ειρηνευτική Δύναμη από την οποία αποσύρθηκε το 2017. Η Αυστραλία μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει έναν μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης.