Τις οδηγίες της ελληνικής κυβέρνησης και του Υπουργείου Υγείας ακολουθεί και η Μαντώ Γαστεράτου προκειμένου να προφυλάξει όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και τα αγαπημένα της πρόσωπα από τον κορονοϊό που πλήττει όλες τις χώρες.
Σήμερα, η παρουσιάστρια, επισκέφθηκε τους γονείς τους για να τους πάει τα χάπια που χρειάζονται. Ωστόσο δεν ήρθε σε πολύ στενή επαφή μαζί τους. Τους άφησε τα χάπια έξω από την πόρτα ενώ συνομίλησε μαζί τους από απόσταση ασφαλείας.
Μάλιστα με αφορμή αυτή τη συνάντηση, η Μαντώ Γαστεράτου προχώρησε σε μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Συγκεκριμένα, η Μαντώ Γαστεράτου δημοσίευσε μια φωτογραφία στην οποία φαίνεται εκείνη στη μια πλευρά φορώντας μάσκα και γάντια, και από την άλλη πλευρά της πόρτας στέκεται ο μπαμπάς της με τον σκύλο τους φορώντας επίσης μάσκα και γάντια.
Αυτή τη φωτογραφία συνόδευσε με ένα μακροσκελές κείμενο.
Διαβάστε τι έγραψε η Μαντώ Γαστεράτου
«Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Το μυαλό μου βομβαρδίζεται από σκέψεις και συναισθήματα. Μου είναι δύσκολο να τα βάλω σε μια λογική σειρά. Βγήκα αναγκαστικά από το σπίτι μου για να πάω στο φαρμακείο και να πάρω φάρμακα στον πατέρα και τη μητέρα μου. Τα έχουν ανάγκη εδώ και χρόνια δυστυχώς!
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ένοιωθα τόσο άβολα όταν θα τους αντίκριζα. Σήμερα δεν είχε ούτε αγκαλιές, ούτε φιλιά, ούτε πειράγματα, ούτε τίποτα! Μόνο λόγια από απόσταση πίσω απ' τα κάγκελα λες και βρισκόμασταν σε επισκεπτήριο φυλακής! Έτσι πρέπει όμως να κρατάμε αποστάσεις τι να κάνουμε! Ούτε καν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να έχω νοσήσει και να τους κολλήσω την ύπουλη αυτή ασθένεια. Δεν βγαίνω έξω και εγώ και ο άντρας μου προσέχουμε όσο μπορούμε. Όμως και πάλι φοβάμαι. Ήταν κάπως σαν ταινία τρόμου. Σαν αυτές τις αμερικανιές που βλέπουμε με ζόμπια... σαν το walking dead! Στην πραγματικότητα αυτό που ζούμε είναι πιο τρομακτικό και από θρίλερ.
Πίσω από τις μάσκες, έβλεπα την λαχτάρα των γονιών μου να με αγκαλιάσουν και να ξαναδούν το εγγόνι τους. Τόσο περίεργο να βλέπεις τους γονείς σου να φοράνε μάσκες. Έχεις συνηθίσει να βλέπεις το χαμόγελό τους μια ζωή και έτσι αυτή την εικόνα σε ξενίζει. Δεν την αντέχεις!
Φοβάμαι τόσο πολύ που ούτε καν την Σίμπα άγγιξα! Έκλαιγε η καημενούλα μου από χαρά που με έβλεπε, πήγαινε πάνω κάτω κουνώντας την ουρά της και τρέχοντας αριστερά και δεξιά στην αυλή. Στο τέλος κουράστηκε να παρακαλάει για χάδια και έκατσε δίπλα στον πατέρα μου και με κοίταζε μέσα στα μάτια.
Γύρισα στο σπίτι. Τώρα είμαι εδώ. Νιώθω κάπως παράξενα. Θέλω όλο αυτό να τελειώσει. Δεν ξέρω τι μου είναι πιο δύσκολο, το να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους και να μην μπορώ να τους αγκαλιάσω ή το να μείνω κλεισμένη στο σπίτι;
Στο τέλος σκέφτομαι λογικά και λέω καλύτερα να τους στερηθώ τώρα για όσο χρειαστεί, παρά για πάντα...
