Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

-Μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου συγκροτήθηκε διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο , το οποίο , από τις 20 Νοεμβρίου 1945 έως την 1η Οκτωβρίου 1946 , δίκασε , στη Νυρεμβέργη της Βαυαρίας , τους γερμανούς ναζιστές εγκληματίες πολέμου , με κατηγορούμενους 24 μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού κόμματος και οκτώ ναζιστικές οργανώσεις.

Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Διεθνούς Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης, άρχισαν οι δίκες που έμειναν στην ιστορία ως : «Επακόλουθες Δίκες της Νυρεμβέργης» . Οι δίκες αυτές είχαν σαν σκοπό την ποινική δίωξη κατώτερων αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος , οι οποίοι συνέβαλαν με τις πράξεις τους στην διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας .

Έτσι , στις 10 Μαΐου 1947 , ξεκίνησε στη Νυρεμβέργη και η Υπόθεση VII (7η) , η «Δίκη του Λίστ» (επίσημος τίτλος : «Οι ΗΠΑ εναντίον Βίλχελμ Λιστ , κ. ά.») , γνωστότερη ως η «Δίκη των ομήρων» . Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονταν 11 από τους 12 στρατηγούς που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου στα Βαλκάνια .

Στη 7η αυτή επακόλουθη Δίκη της Νυρεμβέργης , στις απολογίες των γερμανών κατηγορουμένων , κατατέθηκαν , μεταξύ άλλων πολλών , και διαφωτιστικά στοιχεία για τις συνθήκες σύλληψης κι εκτέλεσης των 118 Σπαρτιατών στο Μονοδέντρι (26 Νοεμβρίου 1943) , τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο του ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ , « Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» .

Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ (Hermann Frank Meyer , 26 Σεπτεμβρίου 1940 - 12 Απριλίου 2009) ήταν Γερμανός συγγραφέας κι ερευνητής που ασχολήθηκε με την περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα .

Στο πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο , που προέρχεται από την αντίπερα όχθη και γι’ αυτό έχει ξεχωριστή αξία ως μαρτυρία , αναφέρονται (μεταξύ άλλων πολλών) και τα εξής :

Α. « «Στενότατα συνεργάζονταν τα τάγματα ασφαλείας με τους Γερμανούς και στις εκτελέσεις ομήρων . Η σύλληψή τους εξακολούθησε βέβαια να γίνεται μέσω των ερευνών της μυστικής στρατιωτικής αστυνομίας , μέσω των ερευνών των μονάδων και μετά από πληροφορίες Ελλήνων ιδιωτών και Ελλήνων συνδέσμων» , αλλά η ανάκριση των ομήρων γινόταν από τον Παπαδόγκωνα , ο οποίος λειτουργούσε ως «κρησάρα» όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο Φέλμυ (σ.σ. γερμανός στρατηγός) .

Οι όμηροι ανακρίνονταν «από άτομα του επιτελείου του» ανέφερε ο Φέλμυ , «και μόνον όταν εκείνος έκρινε ότι επρόκειτο όντως για υπόπτους συμμορίτες , εκτελούνταν στην κατάλληλη περίπτωση».

(Δίκη Νυρεμβέργης , υπόθεση 7η , σελ.7055)

ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ : «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» , σελ.507

Β. «Στην Πελοπόννησο οι όμηροι μεταφέρονταν στα στρατόπεδα της Τρίπολης και της Κορίνθου , των οποίων η διοίκηση βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια της 117ης μεραρχίας καταδρομών . Εκεί τα ονόματά τους «καταγράφονταν σε καταλόγους» ενώ η επιλογή των μελλοθανάτων γινόταν συχνά από ΄Ελληνες καταδότες που κάλυπταν τα κεφάλια τους με κουκούλες από φόβο ότι θα μπορούσαν να πέσουν θύματα ενεργειών αντεκδίκησης . Επειδή δεν διεξάγονταν κανονικές δίκες η ζωή των ομήρων κρεμόταν συχνά από τον καταδότη , ο οποίος μπορούσε « από εκδίκηση ή μίσος» να κάνει ακόμα και ψευδή κατάθεση.»

(Δίκη Νυρεμβέργης , υπόθ.7η , σελ.7065)

ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ : «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» , σελ.508

-Όμως , ποιο ήταν το πολιτικό κι εθνικό ποιόν και η συγκρότηση εκείνων , που συνειδητά επέλεξαν να συνεργαστούν «ψυχήν τε και σώματι» με τους γερμανούς κατακτητές την ώρα που η γερμανία κατέρρεε από τα χτυπήματα των Συμμάχων και η Εθνική Αντίσταση στην Ελλάδα , με κορυφή το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ , είχε φουντώσει απ’ άκρου εις άκρον της ελληνικής γης ; Το βιβλίο του ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ είναι γεμάτο από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα παρμένα από επίσημες πηγές . Τελείως επιλεκτικά παραθέτω τρία απ’ αυτά :

Α. «Προφανώς ο Παπαδόγκωνας είχε κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Φέλμυ … Ως ένδειξη ότι οι προθέσεις του ήταν «απολύτως τίμιες» και ότι «στην περίπτωση απόβασης των συμμάχων δεν θα την έφερνε πισώπλατα [στους Γερμανούς]» ο Παπαδόγκωνας προσέφερε στους Γερμανούς «την γυναίκα του και την κόρη του ως ομήρους» , για να αποδείξει την πίστη του σε αυτούς . Ο Φέλμυ όμως αρνήθηκε , γιατί « εμπιστεύθηκε αυτόν και το λόγο του» .

(Δίκη Νυρεμβέργης , υπόθ.7η , σελ. 6826)

ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ : «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» , σελ.505-506

Β. «Και ο ομαδάρχης και αντιστράτηγος των ενόπλων SS και της αστυνομίας Βάλτερ Σίμανα , υπό τις διαταγές του οποίου είχαν ταχθεί τα τάγματα των ευζώνων και τα τάγματα ασφαλείας μετά τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους οργάνωση , επαίνεσε στο τέλος του φθινοπώρου 1944 τη «συντροφική» σχέση προς τις ελληνικές μονάδες . Κι αυτό όχι χωρίς λόγο : Όταν τον Ιούλιο του 1944 απέτυχε η απόπειρα δολοφονίας του Γερμανού δικτάτορα , ο Παπαδόγκωνας εξέφρασε στον Σίμανα τη θλίψη του για την απόπειρα . Προφανώς μετά από εντολή του Χίτλερ , ο Χίμμλερ έστειλε στις 2 Αυγούστου 1944 το ακόλουθο μήνυμα δια τηλετύπου στον Σίμανα με την παράκληση να το διαβιβάσει στον Παπαδόγκωνα :

Αγαπητέ συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα !

Ο Φύρερ έλαβε την ανακοίνωση που κάνατε εσείς και οι 5.000 αξιωματικοί και στρατιώτες των ελληνικών μονάδων εθελοντών της Πελοποννήσου και χάρηκε πάρα πολύ . Ο Φύρερ μου ζήτησε να σας διαβιβάσω τις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς του .

Χάιλ Χίτλερ

Υπογρ.: Χ. Χίμμλερ

Διοικητής των SS

Yπουργός Εσωτερικών

ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ : «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» , σελ. 506

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Κατά κυριολεξίαν , ο Συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγκωνας , ο οργανωτής κι επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου , δεν εξέφρασε απλώς στον Σίμανα τη θλίψη του για την απόπειρα εναντίον του Χίτλερ (20 Ιουλίου 1944) αλλά απέστειλε ΚΑΙ τηλεγράφημα προς τον Χίτλερ , στο οποίο ανέγραφε τα ακόλουθα :

«Οι 5.000 αξιωματικοί και άνδρες των ελληνικών εθελοντικών τμημάτων της Πελοποννήσου με το μεγαλύτερον μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου όπισθεν αυτών , εκφράζουν την βαθυτάτην αγανάκτησίν των δια την εναντίον σας απόπειραν σχεδιασθείσαν και επιχειρηθείσαν υπό υποκειμένων , τα οποία δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του αγώνος κατά του κομμουνισμού και των πλουτοκρατών συνεργατών του .

Εκφράζουν την χαράν των δια την θαυμαστήν διάσωσίν σας και κλίνουν με ευγνωμοσύνην το γόνυ ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού , όστις ήπλωσε προστατευτικήν χείρα επάνω από την ζωήν σας δια να σας διαφύλαξη εις το γερμανικόν έθνος και εις την εν τω αγώνι κατά της κομμουνιστικής πανώλους ηνωμένην Ευρώπην .

Δια τους έλληνας εθελοντάς της Πελοποννήσου η ένδειξις αυτή είναι μία παρόρμησις , όπως συνεχίσουν δι’ όλων των δυνάμεων μέχρις εσχάτων τον αγώνα κατά των ξένων προς την χωράν μπολσεβικικών ορδών εν Ελλάδι .

Από της ιεράς γης της αρχαίας Σπάρτης, εκ της οποίας προήλθεν η δράξ των ηρώων του Λεωνίδου , η οποία έσωσε τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν , υψούται η προσευχή μας :

«Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ»

Ένα δοξαστικό ντροπής από έναν αφοσιωμένο συνεργάτη των γερμανών , που προκειμένου να ενδυθεί αίγλη έφτασε στην κατάντια να επικαλείται την Αρχαία Σπάρτη , η οποία μισούσε τους τυράννους και απεχθανόταν τους προδότες , καθώς και τον Λεωνίδα με τους Τριακόσιους , που άφησαν αιώνιο και παγκόσμιο παράδειγμα αφοσίωσης στην Πατρίδα και στην Ελευθερία . Ας είναι !

Γ. « Όμως ο Παπαδόγκωνας δεν επέλεγε απλώς τους μελλοθανάτους παρουσιαζόμενος απέναντι στους Πελοποννήσιους συμπατριώτες του ως κριτής ζωής και θανάτου . Οι μονάδες του συμμετείχαν και στις εκτελέσεις Ελλήνων ακόμα και όταν υπήρχαν «μόνο» γερμανικές απώλειες κατά τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ . Όταν π.χ στις 11 Μαρτίου 1944 , κατά την επίθεση εναντίον φάλαγγας φορτηγών κοντά στο Αλεποχώρι , στο δρόμο ανάμεσα στην Τρίπολη και στη Σπάρτη , σκοτώθηκαν 18 Γερμανοί και τραυματίστηκαν 44 , ο Λε Σουίρ … ζήτησε από τον Φέλμυ άδεια να εκτελεστούν 200 όμηροι . Ο Φέλμυ … επικοινώνησε … με τον Παπαδόγκωνα , ο οποίος τον πληροφόρησε ότι κατά τον έλεγχο των 200 ομήρων διαπιστώθηκε ότι 59 «δεν είχαν σχέση με την επίθεση» . Αντίθετα τα χωριά Καρυές , Βρέσθενα , Κάτω και Άνω Κολλίνες , Σκορτσινό , Καλτεζές , Μαυρογιάννης , Βλαχοκερασιά , Αρβανιτοκερασιά και Μάναρης , από τα οποία κατάγονταν οι πιθανοί αυτουργοί , μπορούσαν να θεωρηθούν «συμμοριτοφωλιές» . Ο Φέλμυ επέτρεψε αντίστοιχα την καταστροφή τους και έδωσε την άδεια να εκτελεστούν οι 141 όμηροι που είχε επιλέξει ο Παπαδόγκωνας , οι οποίοι εκτελέστηκαν τελικά από ελληνικές μονάδες υπό τη διοίκηση των Γερμανών».

(ΟΑ-ΣΤ : RW 40/147 , ημερήσια αναφορά 22-3-44 , σ. 72)

ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ : «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα» , σελ.509

Αυτές , δυστυχώς , είναι οι αναμφισβήτητες και διασταυρωμένες ΑΛΗΘΕΙΕΣ που προσπαθούν (έκτοτε) επίμονα και συνειδητά να σβήσουν από τα βιβλία της Ιστορίας «κείνοι που πράξαν το κακό» .

Όμως ό,τι κι αν κάνουν ματαιοπονούν : «…Στο τέλος νικά πάντα η αλήθεια». Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν ξαναγράφεται . Του λαού μας ο μεγάλος αγώνας δεν ξαναγράφεται ούτε αυτός .

Η Σπάρτη πρέπει να κόψει τον ομφάλιο λώρο που την κρατά δεμένη με μια ενοχή που δεν της ανήκει . Στη Σπάρτη ανήκει ΜΟΝΟ η Δόξα και η Τιμή να έχει δώσει στον Αγώνα της Λευτεριάς (μαζί με άλλους πολλούς ακόμα) τους 118 Ήρωες του Μονοδεντριού .