Αρνούμαι να δείξω αυτή την πόλη.
Όταν μια πόλη, μια κοινωνία φέρνει στους ώμους της την ιστορία των Σπαρτιατών μέσα στους αιώνες δεν μπορεί να έχει την εικόνα που έχει σήμερα.
Γιατί δεν αρκεί να είναι, πρέπει και να φαίνεται.
Η πόλη του Μεγαλείου δεν μπορεί να μην έχει αρχιτεκτονικό ρυθμό στα δημόσια κτίριά της.
Η πόλη της Ανδρείας δεν μπορεί να μην έχει πλήθος αγαλμάτων και προτομών βασιλέων, ηρώων και αθλητών της.
Η πόλη του Χρέους δεν μπορεί να μην έχει ρυθμίσει τις στοιχειώδεις παροχές πολιτισμού πρώτα στους πολίτες και ύστερα στους επισκέπτες της.

Η πόλη του Λυκούργου δεν μπορεί να μην έχει ένα πιστό άγαλμά του. Eίναι άδικη…
Η πόλη των 300 δεν μπορεί να έχει δευτερεύουσα οδό με το όνομά τους. Είναι άμοιρη…
Η πόλη της Αυτοθυσίας δεν επιτρέπεται να μην προβάλει τους πεσόντες της. Είναι αχάριστη…

Και αν αυτά σας φαίνονται εσωστρεφείς εκφάνσεις ανασφάλειας τότε προσθέτω:
Η Σπάρτη της Ανθρωπότητας δεν μπορεί να έχει νέους που δεν είναι υπερήφανοι για την πόλη τους.
Η Σπάρτη της Ρήξης δεν μπορεί να έχει δειλούς πολίτες.
Η Σπάρτη της Ιστορίας δεν μπορεί να μοιάζει με αντίσκηνο ανεκπλήρωτης αρχαιολογικής σκαπάνης.
Η Σπάρτη του Πολιτισμού δεν μπορεί να έχει ακόμα χωμάτινα πεζοδρόμια από την ημέρα ίδρυσής της το 1834…
Η Σπάρτη του Μεγαλείου δεν μπορεί να είναι ακάθαρτη, ακαλαίσθητη, άχρωμη και κακόγουστη.

Όχι! Δεν είναι αυτή η Σπάρτη που κουβαλάμε στους ώμους και στα όνειρά μας.
Όχι δεν είναι αυτή η Σπάρτη των πόθων και των ονείρων μας.
Όχι, η Σπάρτη αυτή δεν ακούει στο όνομά της και δεν απηχεί τη δόξα της.

Η Σπάρτη αυτή είναι ένας κακός «εφιάλτης» που κρατάει αρκετά και πρέπει να φύγει με το ξύπνημα…
Η.Μ.