Σήμερα στο λιμάνι τα παιδιά συνάντησαν τους προγόνους τους

Μερικές φορές, μερικές στιγμές, ο πιο συγκινητικός τρόπος για να γιορταστεί μια μέρα μνήμης είναι να ενώνεις γενιές. Μια γενιά που μαρτύρησε με μια γενιά που απολαμβάνει το χάρισμα της ειρήνης. Για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης η σημερινή μέρα ήταν μια ιδιαίτερη μέρα. Φιλοξένησε στις αίθουσες του στο Λιμάνι τα σημερινά παιδιά ενός χωριού που στην Κατοχή, αποτέλεσε σταθμό των ναζί που κατά την αποχώρηση τους εκτέλεσαν 20 κατοίκους του και πήραν μαζί τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης άλλους. Το Σεπτέμβρη του 44 το Ασβεστοχώρι δεν τον ξέχασε ποτέ.

Γεμάτο από μαθητές ήταν σήμερα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Παιδιά ηλικίας 13-15 ετών, από το Γυμνάσιο Ασβεστοχωρίου, έφτασαν στον χώρο του λιμανιού για να παρακολουθήσουν ένα ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ και να τιμήσουν την 75η επέτειο από την απελευθέρωση του Άουσβιτς.

Ημέρα κατά την οποία γιορτάζεται η μνήμη του Ολοκαυτώματος, αλλά και σηματοδοτείται η μάχη ενάντια στον σύγχρονο αντισημιτισμό.

Η  εξαιρετική ταινία «Φιλιά εις τα παιδιά», σε σκηνοθεσία Βασίλη Λουλέ, είναι βασισμένη στις αφηγήσεις παιδιών που γλύτωσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί πέντε μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής, που σώθηκαν από το θάνατο με την βοήθεια χριστιανικών οικογενειών.

Πέντε «κρυμμένα παιδιά» που έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, αφηγούνται τις ιστορίες τους. Ιστορίες τρόμου κι αγωνίας αλλά και στιγμές παιδικής ανεμελιάς μέσα στην αγκαλιά των ξένων.

Παράλληλα, σκιαγραφείται η ζωή των Εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας πριν τον Πόλεμο και αποκαλύπτονται σπάνιες εικόνες της κατεχόμενης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μέσα από κινηματογραφικά αρχεία, ερασιτεχνικές ταινίες Γερμανών στρατιωτών και παράνομες λήψεις Ελλήνων πατριωτών.

Πρόκειται για μια παραγωγή που έχει «αγγίξει» χιλιάδες κόσμου και σήμερα «μίλησε» στις ψυχές των παιδιών. Άλλους τους συγκίνησε, άλλους τους προβλημάτισε και άλλους τους έκανε να καταλάβουν πόσο τυχεροί είναι.

Μέτα το τέλος της προβολής τα παιδιά προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό που είδαν. «Παρόλο που είναι κάτι μακρινό από εμάς, πρέπει να μας αγγίζει. Μακάρι να μην βρεθούμε ποτέ σε αυτή την θέση. Εμείς είμαστε αυτά τα παιδιά. Και υπάρχει μάλιστα το αίσθημα πως αυτό που είδαμε συμβαίνει τώρα κάπου στον κόσμο», σχολίασαν οι μαθητές.

Η Δέσποινα είναι μια μαθήτρια 14 ετών η οποία καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας έβλεπε τον εαυτό της στην θέση των παιδιών που χάθηκαν. Αυτή η σκέψη έφερε δάκρυα στα μάτια της. «Είναι παιδιά της ηλικίας μας που δεν πρόλαβαν να ζήσουν».

Η κυρία Παυλίνα Ράκου είναι φιλόλογος στο σχολείο και περιέγραψε στα παιδιά την δίκη της ιστορία. «Ο παππούς μου δούλευε στα τρένα. Κάθε πρωί φιλούσε την οικογένεια του γιατί έβλεπε όλη αυτή την κατάσταση στον σταθμό». 

Η κυρία Ευγένεια Ροϊδου διοργάνωσε την σημερινή εκδρομή των παιδιών με αφορμή την επέτειο του Ολοκαυτώματος, τονίζοντας: «θέλουμε τα παιδιά να δουν και ακούσουν μερικές ιστορίες». 

Οι εκπαιδευτικοί φροντίζουν ώστε οι μαθητές της περιοχής να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου τους μέσα από διαδραστικές δράσεις και επισκέψεις. Μια ιστορία μαρτυρική. Το Ασβεστοχώρι αποτέλεσε για τους Γερμανούς, εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης του, τον απόλυτο τόπο φιλοξενίας ενός τάγματος της Βέρμαχτ. Εκεί εγκαταστάθηκαν δυο σταθμοί ασύρματης. Η πλειονότητα του μαρτυρικού χωριού συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και πολλοί από τους κατοίκους εκτελέστηκαν.

«Η ευκολία ειναι ο φόβος, η δυσκολία είναι ο χώρος. Να έχουμε χώρο για οποιονδήποτε. Η ουσία είναι να είμαστε άνθρωποι αλληλέγγυοι» ακούσαμε τον υπεύθυνος της ταινιοθήκης Τέλλο Φίλη να λέει αποχαιρετώντας τους μαθητές. 

Οι φωνές των παιδιών μας συνόδευσαν σε όλο το μήκος της προβλήτας. Η σημερινή κινηματογραφική τους εμπειρία θα τους συνοδεύει για καιρό. Ή και για πάντα.

Διαβάστε επίσης: