Δε θυμάμαι που το διάβασα αλλά αλήθεια τα τριαντάφυλλα εμφυτεύουν αγάπη προς την φύση ενώ τα αγκάθια τους, σεβασμό για αυτήν. Είναι κάτι Στιγμές που βλέπεις κάποια πράγματα σα να είναι πρώτη φορά όπως τότε που ήσουν αθώο παιδί.
Μεγαλώνοντας ξεχνούμε κι αρνιόμαστε πως η ομορφιά είναι ικανή να σώσει όλο τον κόσμο και πως πάντα κρύβεται μέσα στο απλό.Οτιδήποτε είναι απλό είναι θεϊκά Ωραίο. Και τι πιο απλό και Ωραίο απο τους ανθρώπους που παράγουν Ομορφιά.
Παρά τις Δυσκολίες,κόντρα στους καιρούς παραμένουν δημιουργικοί παραμένουν ανθρώπινοι μια ζεστή οικογένεια κι ανοίγουν μονοπάτι αληθινής ζωής φροντίζοντας να μη χαθεί το Κάλλος.Γιατί αυτή είναι η αλήθεια που χάσαμε. Και μόνο η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο.
“Ο συνηθισμένος σημερινός άνθρωπος όπως λέει ο Φώτης Κόντογλου είναι σε όλα αχόρταγος. Θέλει νά απολάψη πολλά, χωρίς νά μπορή νά τά προφτάξη όλα. Καί βασανίζεται. Όποιος όμως φτάξει σέ μιά κατάσταση πού νά ευχαριστιέται μέ τά λίγα καί νά μή θέλη πολλά, έστω καί από οικονομία νά τ’ αποχτήση, εκείνος λοιπόν είναι ο ευτυχισμένος. Δέν τό κάνει από οικονομία, ούτε γιατί έχει τήν ιδέα πώς τά πολλά τόν βλάφτουνε στήν ψυχή ή στό σώμα. Αλλά γιατί στά λίγα καί στά απλά βρίσκει πιό αγνή ικανοποίηση. Καί περισσότερο απ’ όλα, επειδή μέ τά απλά καί μέ τά λίγα δέν χάνει τόν εαυτό του”
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς το Μιχάλη Βιαννιτάκη και τους δικούς του ανθρώπους για… όλα. Κυρίως γιατί μάχονται καθημερινά για τα αυτονόητα. Και θέλω επίσης να θυμίσω σε όλους πως η λεπτομέρεια στη συμπεριφορά ανά πάσα στιγμή προδίδει τον χαρακτήρα μας.
Και πώς ο έρωτας,η αγάπη,το φιλότιμο,και της ψυχής το Χαμόγελο χωρούν σε κάθε στιγμή που η ανθρωπιά μας γιορτάζει.
Κι όπως σοφά είπε κάποτε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων : Συλλογιζόταν μια σταγόνα καθώς έπεφτε από τα σύννεφα. «Άραγε πού θα πέσω; Αν πέσω στη θάλασσα, σε τόσα εκατομμύρια σταγόνες, κανείς δε θα καταλάβει ότι ήρθα. Αν πάλι πέσω στην ξηρά, στο χώμα ή την πέτρα, θα χαθώ. Αν είχα την τύχη να πέσω πάνω σ’ ένα φύλλο κόκκινου, κίτρινου, μπλε, άσπρου, μοβ λουλουδιού και να μείνω εκεί σα φωτεινή στιγμή… Αυτό δα ήταν το καλύτερο!» Έκλεισε τα μάτια της και προσευχήθηκε.
Σε λίγο νιώθει να κυλάει από την άκρη των ματιών στην άκρη των χειλιών ενός γέροντα που ασάλευτος κοίταζε τα μοβ, τα άσπρα, τα κόκκινα, τα μπλε λουλούδια του.
Μαρία Αγιασοφίτη
.