Συνολικά τριάντα χρόνια ασχολείται με το χορό ο Στέλιος Πατελάρος από την Αξό Μυλοποτάμου. Είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους χοροδιδασκάλους της Κρήτης σήμερα και μαζί με την σύζυγο του Κατερίνα Ανδρεαδάκη έχουν ιδρύσει από το 2003 τον μουσικοχορευτικό σύλλογο «Τ΄Αόρι» που εδρεύει στην Αξό και έχει παραρτήματα και μαθητές σε πολλά χωριά του ορεινού Μυλοποτάμου.
Πρωτοχορευτής, δημιουργικός και κυρίως ανήσυχος και δραστήριος πολίτης αφού εκτός της ενασχόλησης του με το χορό, είναι Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Αξού και επί σειρά ετών διατέλεσε Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού. Παράλληλα εδώ και 15 χρόνια είναι μέλος των επιτροπών πολιτισμού των Δήμων Κουλούκωνα και ακολούθως Μυλοποτάμου, συμβάλλοντας ουσιαστικά σε όλες τις δραστηριότητες όπως το φεστιβάλ «Ταλλαία» το Δημοτικό Θέατρο Μυλοποτάμου και όλες οι μεγάλες εκδηλώσεις της περιοχής.
Πρόσφατα, τον περασμένο μήνα, κλήθηκε μάλιστα και με τα συγκροτήματα του εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές φεστιβάλ παραδοσιακών χορών του Δήμου Ιερισσού όπου βρέθηκε με αντίστοιχους εκπροσώπους της Σερβίας, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας, της Αρμενίας και της Ρουμανίας. Εκεί κυριολεκτικά αποθεώθηκε από το κοινό αλλά και από τους συναδέλφους του ενώ ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε για αυτόν και τους μαθητές του, καθώς οι προσκλήσεις για όλο τον κόσμο είναι πια ένα καθημερινό φαινόμενο στη ζωή του!
Ο Στέλιος Πατελάρος πέρα όλων των δραστηριοτήτων του, πέρα της όμορφης οικογενειακής ζωής με τις δύο κόρες και τον ένα γιο που σήμερα είναι φοιτητές σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι κυρίως ο άνθρωπος που μέσα από τις δραστηριότητες του διδάσκει ήθος και αξιοπρέπεια. Σπάνια μιλάει για τον εαυτό του και τη δουλειά του. Όμως φέτος, που συμπληρώνει τριάντα χρόνια καλλιτεχνικής και πολιτιστικής προσφοράς, ήταν ώρα να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
«ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ»
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η πορεία του Στέλιου Πατελάρου άρχισε να διαγράφεται από ηλικία 6 ετών. Ο ίδιος περιγράφει τις πρώτες εμπειρίες του για το χορό λέγοντας, ότι «Μικρός, περίπου 6-7 χρονών, κάτι σαν παιδί προικισμένο με για τον χορό, χόρευα άτεχνα στην αρχή αλλά με πάθος. Δε θυμάμαι ποιος μου έμαθε να χορεύω ή πως έμαθα. Δεν υπήρχαν δάσκαλοι χορού. Για να μάθεις έπρεπε να το αγαπάς πολύ και τα πρότυπά σου να είναι χορευτές. Παλιοί χορευτές στην Αξό ήταν ο Δρακογιώργης, ο Μανιάς Αλέκος, ο Στεριομιχάλης, χορευτές που θαύμαζα. Μικρός, το 1988 ο Σκουτίδης Νίκος χορευτής τότε στο μαγαζί που λειτουργεί στην Αξό με κρητικές βραδιές, με είδε και με πήρε μαζί του. Έτσι άρχισε το ταξίδι.»
«ΟΤΑΝ ΧΟΡΕΥΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΣΜΟ»
Ο Στέλιος σήμερα νιώθει μέρος μιας παράδοσης που πρέπει να παραδοθεί στις επόμενες γενιές με μεράκι και σεβασμό. Ο ίδιος αισθάνεται πως βρίσκεται «στον δικό του κόσμο» όταν χορεύει και μιλώντας στην εφημερίδα μας σημειώνει τα εξής:
«Οι χοροί και οι μουσικές μας ήταν και είναι πολύ σημαντικά στοιχεία της ζωής για εμάς. Ήταν και είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Κάθε φορά που χορεύω, είμαι στο δικό μου κόσμο. Δεν υπάρχουν προβλήματα για μένα, χορεύω και ξεχνάω τα πάντα. Κάθε φορά που πέφτω ψυχολογικά και δε πιστεύω στον εαυτό μου, ο χορός είναι που με κάνει πιο δυνατό και με ωθεί να πιστέψω ξανά στις δυνάμεις μου. Χάνω τον εαυτό μου και τον βρίσκω. Ελευθερώνω τη λύπη και βγαίνει κάτι όμορφο. Είναι η ελευθερία που σου χαρίζει ο χορός, ο καθρέφτης της ψυχής.» Ο ίδιος δεν πιστεύει στους καλούς και στους κακούς χορευτές γιατί πιστεύει πως αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα που έκαστος έχει και τον τρόπο που εκφράζεται. Χαρακτηριστικά λέει
«Για μένα δεν υπάρχει καλός- κακός χορευτής, μόνο ο χαρακτήρας τον κάνει καλό ή κακό. Η ταπεινότητα είναι μεγάλο προτέρημα και για τον χορευτή, αλλά και για τον λυράρη.»
«ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΑ ΧΟΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ»
Ο Στέλιος Πατελάρος μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό, το οποίο προφανώς και δεν έδινε σε εκείνον όπως και σε όλους τους άλλους πολλές δυνατότητες να αναπτύξουν δεξιότητες και ταλέντα. Είναι γεγονός, πως τα χωριά, ακόμα και σήμερα, πολλές φορές λειτουργούν ανασταλτικά για ένα παιδί στο να ξεχωρίσει και να εξελιχθεί. Και αυτό γιατί οι ευκαιρίες είναι λιγοστές. Αυτό ισχύει για όλα τα χωριά και όλα τα παιδιά. Πως κατάφερε να προχωρήσει; Ο ίδιος περιγράφει τα εξής:
«Το 1990 η Μαρία Αρχοντάκη τότε διευθύντρια στην Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης, με παρότρυνε να κάνω ένα πρόγραμμα εκμάθησης χορού, να διδάξω, δηλαδή, καθώς είχα ήδη εξελιχθεί σαν χορευτής. Στην αρχή δε μπορούσα να βρω τρόπο να μεταδώσω τις γνώσεις μου. Δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο για μένα αριθμημένο, ένα καλούπι, κάτι που μου είχαν δείξει, καθορισμένα βήματα για κάθε χορό. Πρώτο πρόγραμμα 74 ώρες διδασκαλίας στο Χουμέρι Μυλοποτάμου, 20 χρονών νέος, πολύ φιλόδοξος άρχισα να διδάσκω και να διδάσκομαι. Άλλαξα πολλές φορές τον τρόπο μέχρι να βρω το κατάλληλο. Ήθελα να είναι ευχάριστος προς το παιδί, να τον κάνω να αγαπήσει το χορό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα, τα υπόλοιπα με δουλειά έρχονται. Έτσι ξεκίνησα διάφορα προγράμματα σε Χουμέρι- Γαράζο- Αξό- Ζωνιανά, μετά συνέχισα με τους Πολιτιστικούς Συλλόγους Αξού και Ζωνιανών και το 2003 ήρθε ο χορευτικός σύλλογος, το «Αόρι». Η ονομασία έχει να κάνει με τον ορεινό όγκο του Μυλοποτάμου.»
«Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ»
Εδώ και πολλά χρόνια, λοιπόν, εκατοντάδες παιδιά του ορεινού Μυλοποτάμου μαθαίνουν χορό και συμμετέχουν στα συγκροτήματα του Στέλιου Πατελάρου. Μιλώντας για το πώς βλέπει τη σχέση παιδί – χορός, δηλώνει τα εξής:
«Πολλά παιδιά του ορεινού όγκου του Μυλοποτάμου βρίσκουν μια δραστηριότητα, μα διέξοδο στο χορό. Αναπτύσσουν τον αυθορμητισμό τους, την αντιληπτική τους ικανότητα και την κινητική τους λειτουργία. Κοινωνικοποιούνται και δημιουργούν φιλίες, εκτονώνονται ψυχικά και συναισθηματικά. Στα χρόνια που πέρασαν δίδαξα με μεγάλη επιτυχία σε πολλά παιδιά, νέους και νέες. Πολλοί από τους μαθητές μου ακολούθησαν το παράδειγμά μου και έγιναν χορευτές. Φτάσαμε σε ένα σημείο να έχουμε τώρα τα παιδιά των μαθητών μας. Αυτό είναι μια συγκινητική συνέχεια που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα και μας ωθεί να προχωρούμε στο μέλλον. Αυτή είναι και η μοναδική μας επιβράβευση.»
