Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν θα ταξιδέψουμε μέχρι τη Λιβαδειά για να συναντήσουμε τον κ. Σπύρο Πελεκάνο, έναν γνώριμο λεωφορειούχο στον κόσμο των ΚΤΕΛ. Και αυτό γιατί ο ίδιος προσέφερε με αφοσίωση για πολλά χρόνια τις υπηρεσίες του στην επιβατική μεταφορά.
Ο χρόνος γυρνάει στη δεκαετία του ‘60, την εποχή όπου οι οδηγοί αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες για να φέρουν εις πέρας το δρομολόγιό τους. Λεωφορεία με ελάχιστα συστήματα ενεργητικής και παθητικής ασφάλειας, χωρίς ανέσεις για τους οδηγούς και τους επιβάτες, σε συνδυασμό με κακοτράχαλους δρόμους αποτελούσαν τη σκληρή καθημερινότητά τους. Εκτός από τα καθήκοντα του οδηγού εκτελούσαν και του μηχανικού, όταν τα λεωφορεία τους ακινητοποιούνταν στο δρόμο εξαιτίας μηχανικών βλαβών. Στο τέλος του δρομολογίου δεν έλειπε όμως ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη τους, μας λέει ο κ. Σπύρος τον οποίο συναντήσαμε στη Λιβαδειά παρέα με το λεωφορείο που πέρασε μαζί του αξέχαστες εμπειρίες για πολλές δεκαετίες.
Από εισπράκτορας οδηγός
Ο κ. Σπύρος από τα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας είναι ευχάριστος συνομιλητής, δείχνοντας έντονο ενδιαφέρον στο να γυρίσει το ρολόι του χρόνου αρκετά πίσω κάνοντας μια σύντομη αλλά περιεκτική αναδρομή.
Παράλληλα, βάζει τις τελευταίες πινελιές στο λεωφορείο του ώστε να είναι έτοιμο για φωτογράφιση. Το μεράκι, σκεφτόμαστε, όσα χρόνια και αν περάσουν δεν χάνεται τελικά. Γεμάτος νοσταλγία, ο κ. Σπύρος μας ενημερώνει: «Ξεκίνησα το 1957 ως εισπράκτορας και εργάστηκα για τέσσερα χρόνια στη θέση αυτή, μέχρι το 1961. Πήγαινα με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ σε τοπικά και μακρινά δρομολόγια. Εν συνεχεία υπηρέτησα στο στρατό και επέστρεψα το 1963. Το συγκεκριμένο λεωφορείο, τότε το δούλευε ο πατέρας μου Γιώργος Πελεκάνος μαζί με τα αδέρφια μου. Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω ως οδηγός σε λεωφορεία μάρκας FIAT και Chevrolet».
Στο τιμόνι του Mercedes-Benz
«Οδηγός στο λεωφορείο της παρουσίασης, το οποίο είναι 32 θέσεων, έγινα στις αρχές της δεκαετίας του 1970», θα μας αναφέρει. Στο σημείο αυτό θα τον ρωτήσουμε για την εμπειρία του από το Mercedes-Benz, για να μας απαντήσει: «Στην εποχή του δεν υπήρχε καλύτερο λεωφορείο από το συγκεκριμένο. Ήταν ποιοτικά ανώτερο και από επιβατικό αυτοκίνητο. Είχε ελατήρια εμπρός, οπότε και άψογη καβάλα. Επίσης, ο κινητήρας του είχε αρκετή ιπποδύναμη, οπότε δεν ζοριζόταν στις ανηφόρες. Έπιανε σχετικά γρήγορα υψηλή ταχύτητα. Το μοναδικό μειονέκτημά του ήταν ότι είχε μηχανικό τιμόνι και ήταν κουραστικό, κυρίως στις μανούβρες».
Άρεσε στον κόσμο
Ρωτήσαμε τον κ. Σπύρο να μας πει για την εμπειρία του κόσμου από το λεωφορείο, για να μας απαντήσει σχετικά: «Σκέψου εσύ σήμερα όταν ανεβαίνεις στο πιο σύγχρονο λεωφορείο που υπάρχει πόσο ευχάριστα και άνετα αισθάνεσαι. Ακριβώς το ίδιο ένιωθε και ο κόσμος τότε. Ήταν το καλύτερο που κυκλοφορούσε, σε σχέση με τα υπόλοιπα λεωφορεία. Αυτό άρεσε στον κόσμο, οπότε ήθελε και να ταξιδεύει με αυτό. Ταξίδευε γρήγορα, με ασφάλεια και ξεκούραστα. Εισέπραττα τα πιο θετικά σχόλια από τους επιβάτες. Μιλούσαν πάντα με κολακευτικά λόγια για το ercedes και αυτό με ικανοποιούσε.
Βέβαια, το πρόσεχα πάρα πολύ. Πριν και μετά το δρομολόγιο το καθάριζα μέσα- έξω. Ήλεγχα συνεχώς τα μηχανικά του μέρη και το διατηρούσα σε άριστη κατάσταση. Πότε μου δεν ξεκίνησα δρομολόγιο έχοντας έστω και την παραμικρή αμφιβολία πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Μια συμβουλή μου προς τους νεότερους συναδέλφους είναι η εξής: Να προσέχουν το λεωφορείο τους, για να τους προσέχει και αυτό. Αν κάνεις στην ώρα του την προβλεπόμενη συντήρησή του, δεν πρόκειται να σε αφήσει ποτέ. Ακόμη και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά και όλα τα μηχανικά του μέρη δουλεύουν άψογα. Γυρίζω το κλειδί στη μίζα και ο κινητήρας του, ας μου επιτραπεί η έκφραση, κελαηδάει! Όπως θα δείτε και στο εσωτερικό του είναι όλα σε άριστη κατάσταση, λες και βγήκε τώρα από το εργοστάσιο κατασκευής. Ταπετσαρίες, τασάκια, φωτισμοί είναι όλα εργοστασιακά. Μου δίνει όμως μεγάλη ικανοποίηση να έρχομαι κάθε μέρα στο λεωφορείο και να περνάω αρκετές ώρες κοντά του. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου».
Τα προβλήματα των δρομολογίων
Έχοντας γράψει εκατομμύρια χιλιόμετρα οι εμπειρίες και τα βιώματα του κ. Σπύρου από την καθημερινότητά του ήταν πολλά. Με την πάροδο του χρόνου οι συνθήκες για τους επαγγελματίες οδηγούς βελτιώθηκαν σημαντικά, τόσο από το οδικό δίκτυο όσο και από την ποιότητα των λεωφορείων. «Στις μέρες μου οι συνθήκες εργασίας ήταν πολύ δύσκολες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ήταν οι κακές καιρικές συνθήκες το χειμώνα, κυρίως στην Κάζα. Στα τοπικά δρομολόγια είχαμε προβλήματα προς το χωριά Κυριάκι και την Αράχωβα, πάλι εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών. Να θυμάστε ότι την εποχή μου οι οδηγοί ήταν πραγματικοί ήρωες», θα μας αναφέρει εμφανώς συγκινημένος ο κ. Σπύρος.
