Τα βιβλία είναι αδιαμφισβήτητα από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Έχουν την δύναμη να σε ταξιδέψουν νοερά και να σε κάνουν να «χαθείς» μέσα στις σελίδες τους. Για να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα, σας παρουσιάζουμε τα ευπώλητα λογοτεχνικά βιβλία του ΙΑΝΟΥ.

Ads

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΑΛΕΞ
Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΣΘΕΝΗΣ, Εκδόσεις Διόπτρα

 
image

Η ζωή της Αλίσια Μπέρενσον είναι φαινομενικά τέλεια. Διάσημη ζωγράφος η ίδια, περιζήτητος φωτογράφος μόδας ο άντρας της, ζουν σ’ ένα μεγάλο σπίτι με θέα στο πάρκο, σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές του Λονδίνου. Όταν ένα βράδυ ο σύζυγός της γυρίζει αργά από μια φωτογράφιση, η Αλίσια τον πυροβολεί πέντε φορές στο κεφάλι και βυθίζεται στη σιωπή. Η άρνησή της να μιλήσει και να δώσει οποιαδήποτε εξήγηση θα μετατρέψει μια οικογενειακή τραγωδία σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, σ’ ένα μυστήριο το οποίο μονοπωλεί τη φαντασία του κοινού και κάνει την Αλίσια διαβόητη. Η τιμή των έργων της απογειώνεται κι εκείνη, η «σιωπηλή ασθενής», μεταφέρεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στο Γκρόουβ, μια ψυχιατρική μονάδα υψηλής ασφαλείας στο βόρειο Λονδίνο. Ο Θίο Φέιμπερ είναι ένας ιατροδικαστικός ψυχοθεραπευτής που περίμενε πολύ καιρό την ευκαιρία να δουλέψει με την Αλίσια. Είναι πεπεισμένος ότι εκείνος θα πετύχει εκεί που οι άλλοι απέτυχαν. H αποφασιστικότητά του να την κάνει να μιλήσει και να ξετυλίξει το μυστήριο της δολοφονίας του άντρα της τον παρασύρει σ’ ένα δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί στα βαθύτερα αίτια της σιωπής της… Κι αν του μιλήσει, θα θέλει να ακούσει την αλήθεια; Τον αγαπώ τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα, που μερικές φορές αυτή η αγάπη απειλεί να με καταβάλει. Σκέφτομαι συχνά… Όχι. Δεν θα γράψω γι’ αυτό. Από το ημερολόγιο της Αλίσια

Ads

Δείτε το εδώ

ΜΑΝΤΑ ΛΕΝΑ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ, Εκδόσεις Ψυχογιός 

 

image

Ταξίδι στη Βενετία… ή μήπως ταξίδι με τη Βενετία; Η Μάνια, η Ιφιγένεια και η Πηνελόπη εκεί κατέφευγαν κάθε φορά που στη ζωή τους ερχόταν μια απρόσμενη αλλαγή ή μια δυσάρεστη ματαίωση. Στο σαλόνι μιας άλλης εποχής, καθισμένες σε χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες, έπιναν τσάι από πορσελάνινα φλιτζάνια και, μαζί με την αγαπημένη τους Βενετία, ταξίδευαν νοερά στην Πόλη των Δόγηδων… Όλα τότε φαίνονταν πιο εύκολα. Οι καρδιές άνοιγαν, τα χείλη μιλούσαν και τα μάτια δάκρυζαν… Στα βαθιά κανάλια της ψυχής της, η Βενετία πετούσε όσα πονούσαν και έφερνε δροσερό αεράκι στις ζωές τους… Η πόλη ή η γυναίκα; Τι σημασία έχει; Το ταξίδι στη Βενετία αέναο, γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις. Κυρίως γεμάτο μαγεία…

Δείτε το εδώ

ΑΚΡΙΤΑ ΕΛΕΝΑ
ΤΑ ΤΑΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
image

Τα τάπερ της Αλίκης είναι μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το «εξώγαμο» κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα. Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα. Τα τάπερ της Αλίκης είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Δείτε το εδώ

 

ΑΛΕΞΙΕΒΙΤΣ ΣΒΕΤΛΑΝΑ
ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
image

Την 26η Απριλίου του 1986 µια σειρά εκρήξεων κατέστρεψε τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού µπλοκ στον πυρηνικό σταθµό του Τσέρνοµπιλ. Το ατύχηµα αυτό χαρακτηρίστηκε η µεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του 20ού αιώνα. Η Λευκορωσίδα συγγραφέας ΣβετλάναΑλεξίεβιτς (βραβείο Νόµπελ Λογοτεχνίας 2015), δέκα χρόνια µετά το «ατύχηµα», περιπλανήθηκε στην απαγορευµένη ζώνη –όχι χωρίς τίµηµα και για τη δική της υγεία–, µίλησε µε δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφηµερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκοµείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήµατα των απωλειών. Εκατό από αυτές τις µαρτυρίες αποτέλεσαν το παρόν βιβλίο: µιλούν άντρες, γυναίκες, παιδιά, χωρικοί, στρατιώτες, µαθητές, πυροσβέστες, επιστήµονες, µελλοθάνατοι και συγγενείς µελλοθανάτων, µητέρες που γέννησαν παραµορφωµένα παιδιά, µαθητές που δε συναντιούνται πια στο σχολείο µα σε µονάδεςλευχαιµικών ασθενών, αγρότες που ξεριζώθηκαν από την απαγορευµένη ζώνη, γονιοί που θάψαν τα παιδιά τους, γυναίκες που είδαν τους άντρες τους να λιώνουν ζωντανοί πριν πεθάνουν, γέροντες που αναθυµούνται τις παλιές προφητείες, κορίτσια που κρύβουν την καταγωγή τους γιατί αν την αποκαλύψουν δε θα βρουν σύντροφο στη ζωή τους.

«Μαγνητοφωνώντας τους, είχα την αίσθηση πως ηχογραφώ το µέλλον» γράφει η Αλεξίεβιτς στη µοναδική δική της µαρτυρία µέσα στο πολυφωνικό βιβλίο. Πρόκειται για το µεγάλο, όσο και σπαρακτικό αριστούργηµα της Αλεξίεβιτς, ένα από τα σηµαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα, που, µετά την Άννα Φρανκ και τον ΠρίµοΛέβι, επανακαθόρισε την έννοια της λογοτεχνίας της µαρτυρίας. Ένα ολόπικρο βιβλίο απερίγραπτου ζόφου, που σελίδα τη σελίδα γίνεται ένα ευαγγέλιο απεγνωσµένης και παράφορης αγάπης.

Δείτε το εδώ

ΣΩΝ ΓΚΡΙΕΡ ΑΝΤΡΙΟΥ
ΠΛΗΝ, Εκδόσεις ΔΩΜΑ
image

Ο Άρθουρ Πλην είναι ένας αποτυχημένος, άσημος συγγραφέας. Λίγο πριν κλείσει τα πενήντα, φτάνει στο ταχυδρομείο μία πρόσκληση σε γάμο: ο πρώην του παντρεύεται, μόνο που παντρεύεται κάποιον άλλον!

Δείτε το εδώ 

ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ Χ. Α.
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

image

Εµπνευσµένος από τον έρωτα της Εύας Πάλµερ και του Άγγελου Σικελιανού —µα όχι προσηλωµένος στα αληθινά γεγονότα— ο Φοίνικας είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωµενίδη. Καλύπτει εβδοµήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας µέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το «µαύρο 1897» ίσαµε τους Βαλκανικούς Πολέµους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη µεσοπολεµική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς…

Κυρίως όµως ο Φοίνικας δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα µεγάλα, τα διαχρονικά ζητήµατα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόηµα που θα υπερβαίνει τον θάνατο. Ο φοίνικας, το εµβληµατικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί —έστω και αθέατος— από την αρχή του µυθιστορήµατος. Και αποθεώνεται στο τέλος του.

Δείτε το εδώ

 

ΝΕΣΜΠΟ ΤΖΟ
ΜΑΧΑΙΡΙ, Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
image

Η ΣΚΟΤΕΙΝΟΤΕΡΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. Ο Χάρι Χόλε βρίσκεται στο σηµείο µηδέν: Η Ράκελ τον έχει διώξει από το σπίτι, έχει ξανακυλήσει στο ποτό, ενώ δουλεύει µε τον βαθµό αστυφύλακα κάτι ασήµαντες υποθέσεις. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΑΒΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ. Ο διαβόητος βιαστής και δολοφόνος Σβάιν Φίνε κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος, αφού έχει εκτίσει την ποινή του, και είναι αποφασισµένος να συνεχίσει το εγκληµατικό του έργο και να πάρει εκδίκηση από τον αστυνοµικό που τον έκλεισε για τόσα χρόνια στη φυλακή. ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΟΛΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ. Όταν ο Χάρι ξυπνά µε τα χέρια του βουτηγµένα στο αίµα και χωρίς καµιά ανάµνηση της προηγούµενης νύχτας, ξέρει πως τα πράγµατα µόνο προς το χειρότερο µπορούν να εξελιχθούν… Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙ ΧΟΛΕ

Δείτε το εδώ 

ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ ΑΛΚΥΟΝΗ
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
image

Εκεί στην άκρη του βράχου… στην κόψη του γκρεμού… οι πέτρες γυαλίζουνε τις νύχτες σαν κοφτερά μαχαίρια. Οι πιο πολλοί έφτασαν ως εδώ δίχως καλά καλά να το καταλάβουν. Τους ξέβρασε ένα άγριο κύμα της μοίρας τους. Είναι και κάποιοι, λιγοστοί είν’ αυτοί, που ξεκίνησαν μόνοι τους, παρασυρμένοι από μια χίμαιρα. Έτσι… για να συναντήσουν την ψυχή τους, πέρα από τα όριά της. Έτσι… για να προκαλέσουν το πεπρωμένο τους. Έτσι… για να θαυμάσουν το τοπίο. Όμως, πάντα, απ’ όλους αυτούς που περιφέρονται στην άκρη του γκρεμού, μερικοί τα καταφέρνουν να γλιτώσουν. Είν’ αυτοί που σκάλισαν με τα νύχια τους στις σχισμές του βράχου και βρήκαν το λουλούδι που είχε κρυμμένο η ζωή. Κι ύστερα, γυμνοί, ξυπόλυτοι, ματωμένοι, ανακάλυψαν ένα μονοπάτι κι έτρεξαν να της το προσφέρουν. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή μου… Αλκυόνη

Δείτε το εδώ

ΑΡΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ
ΠΑΤΡΙΔΑ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

image

Η Πατρίδα, το µεγάλο µυθιστόρηµα της Χώρας των Βάσκων, είναι το µεγάλο µυθιστόρηµα της εποχής µας. Η ιστορία δύο πάλαι ποτέ στενά συνδεδεµένων οικογενειών, που κατασπαράχθηκαν µέχρι θανάτου, είναι η καρδιά της Πατρίδας του Αραµπούρου, που ανατέµνει τα γεγονότα τριάντα χρόνων στη Χώρα των Βάσκων, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως το 2011, όταν η εθνικιστική και αυτονοµιστική οργάνωση ΕΤΑ (Euskadi Ta Askatasuna) ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης δράσης. Την ηµέρα που η ΕΤΑ καταθέτει τα όπλα, η Μπιττόρι πηγαίνει στο νεκροταφείο για να ανακοινώσει στον άντρα της πως αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό και στο σπίτι τους, που εκείνη εγκατέλειψε µετά τον θάνατό του. Θα καταφέρει να συµβιώσει µε όσους την παρενοχλούσαν πριν και µετά τη δολοφονική επίθεση που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της; Θα καταφέρει να µάθει ποιος ήταν ο κουκουλοφόρος που µια βροχερή µέρα σκότωσε τον άντρα της, στον δρόµο για τη δουλειά του; Η παρουσία της Μπιττόρι θα διαταράξει την επιφανειακή ηρεµία του χωριού, κυρίως της γειτόνισσάς της, της Μίρεν, άλλοτε στενής φίλης της και µητέρας του Χόσε Μάρι, ενός φυλακισµένου τροµοκράτη και ύποπτου για τους χειρότερους φόβους της Μπιττόρι. Τι συνέβη ανάµεσα σ’ εκείνες τις δύο γυναίκες; Τι δηλητηρίασε τη ζωή των παιδιών και των συζύγων τους, τόσο δεµένων στο παρελθόν; Με τις συγκαλυµµένες ρήξεις και τις ακλόνητες πεποιθήσεις της, µε τις πληγές και τις παλικαριές της, η παράφορη ιστορία της ζωής τους πριν και µετά το χάσµα που άνοιξε ο θάνατος του Τσάτο µάς µιλάει για το ανέφικτο της λήθης και για την ανάγκη της συγχώρεσης σε µια κοινωνία διαιρεµένη από τον πολιτικό φανατισµό.

Δείτε το εδώ

ΡΟΘ ΤΖΟΣΕΦ
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ, Εκδόσεις ΑΓΡΑ

image

“Είμαι ένας πολίτης των ξενοδοχείων. Ένας πατριώτης των ξενοδοχείων”. “Το ξενοδοχείο, που αγαπώ σαν πατρίδα μου, βρίσκεται σε ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά λιμάνια, και τα βαριά χρυσά γράμματα-αντίκες, με τα οποία είναι γραμμένο το μπανάλ όνομά του (λάμποντας πάνω από τις στέγες των σπιτιών, που ανηφορίζουν μαλακά) είναι στα μάτια μου μεταλλικές σημαίες, υψωμένα μικρά λάβαρα που χαιρετούν αστράφτοντας αντί ν’ ανεμίζουν”. Τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ο Γιόζεφ Ροτ ταξίδεψε πολύ σε μια Ευρώπη σε κρίση, στην Ευρώπη, περιπλανώμενος από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο και γράφοντας για τα μέρη από τα οποία περνούσε. Οξυδερκή, νοσταλγικά, γεμάτα περιέργεια και βαθιά παρατηρητικά -συγκεντρωμένα εδώ για πρώτη φορά από τον Άγγλο μεταφραστή του έργου του Ροτ Michael Hofmann- τα άρθρα του ζωγραφίζουν την εικόνα μιας ηπείρου που σπαράζεται από την αδήριτη βία της αλλαγής, γαντζωμένης ταυτόχρονα στην παράδοση. Από τη Βαλτική, το Αμβούργο, τη Βιέννη, τη Μασσαλία, την Πολωνία, τον Βόλγα, τα τυραννικά γυμνάσια του αλβανικού στρατού, τα ετοιμόρροπα “πηγάδια” της νέας πρωτεύουσας του πετρελαίου στη Γαλικία και τα διαλυμένα παζάρια, τα σπίτια τα κομμένα στα δυό για να γίνουν τα Τίρανα μια μοντέρνα πρωτεύουσα, μέχρι τους ξεχωριστούς, ιδιόμορφους ανθρώπους που συναντά ο Ροτ στα ξενοδοχεία όπου μένει, αυτά τα κείμενα-βινιέτες είναι τρυφερά και μεθυστικά μαζί. Με τη θαυμάσια επιλογή και εισαγωγή του Μάικλ Χόφμαν, αποτελούν λογοτεχνικές καρτ ποστάλ από έναν κόσμο χαμένο, που κατευθυνόταν αμετάκλητα προς έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Δείτε το εδώ