Σε έναν κόσμο που όλα εξαγοράζονται, ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να παρουσιαστεί σαν ημίθεος, που αντιμετώπισε δοκιμασίες που θα φόβιζαν ακόμη και μυθικούς ήρωες, όπως ήταν ο Ηρακλής.

Δεν έχει τέρμα ο κατήφορος των πληρωμένων δημοσιευμάτων υπέρ του Έλληνα πρωθυπουργού. Και μόνον από την υπερβολή των επαίνων μπορεί κανείς να εξάγει συμπεράσματα για την αξιοπιστία, την αντικειμενικότητα, αλλά και το κίνητρο και την ιδιοτέλεια των γραφόμενων.

Ξεκίνησαν να τον παρομοιάζουν με τον Μωυσή, που βοήθησε τον περιούσιο λαό του να διασχίσει την Ερυθρά θάλασσα στον δρόμο προς την Γη της Επαγγελίας. 

Συνέχισαν να τον παρουσιάζουν σαν τον σύγχρονο Τσώρτσιλ, που κατήγαγε περιώνυμη νίκη εναντίον του αόρατου εχθρού, του κορονοϊού.

Και τώρα, η δημοσιογραφική επινοητικότητα εφηύρε τον μυθικό Ηρακλή σαν τον ήρωα με τον οποίο παρομοιάζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αφού κατά το δημοσίευμα του αμερικανικού Fortune αντιμετώπισε δοκιμασίες που θα φόβιζαν ακόμη και τον ημίθεο Ηρακλή. Τουλάχιστον οι Αμερικανοί, πιο προσγειωμένοι, τον παρομοίωσαν με Έλληνα και όχι με Εβραίο ή με Βρετανό ήρωα.

Αν και η συσχέτιση του Έλληνα πρωθυπουργού με… μυθικό και όχι ιστορικό πρόσωπο, κρύβει, είναι αλήθεια, έναν συμβολισμό και μια κάποια ειρωνεία…

Κι όλα αυτά γιατί η Ελλάδα, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες μη αναπτυγμένες οικονομικά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, δεν επλήγησαν από την πανδημία στον ίδιο βαθμό και δεν είχαν ούτε τα ίδια κρούσματα, ούτε τα ίδια θύματα με τα αναπτυγμένα βιομηχανικά, εμπορικά και τουριστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Τα οποία ο ιός τα κτύπησε δύο μήνες νωρίτερα από τα μέσα Μαρτίου, οπότε έγινε πλέον αντιληπτή η υψηλή μεταδοτικότητα του κορονοϊού και οπότε όλες οι χώρες, σχεδόν ταυτοχρόνως, πήραν τα ίδια περιοριστικά μέτρα.

Όσο για τους ηγέτες των υπολοίπων κρατών της Α. Ευρώπης που πέτυχαν τον ίδιο άθλο με τον Έλληνα πρωθυπουργό, αποτελεί αντικείμενο έρευνας γιατί ουδείς ασχολείται μαζί τους, ουδείς τους επαινεί και ουδείς τους δοξάζει. Εκτός κι αν η απάντηση βρίσκεται, για να μείνουμε πιστοί στην ελληνική ιστορία και την ελληνική παράδοση, στην αρχαία ρήση:

«Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι»

Πολλές σκέψεις γεννά αυτή η σύγχρονη ελληνική παθογένεια. Κι αυτό όχι για λόγους που έχουν να κάνουν προσωπικά με το… τιμώμενο πρόσωπο, αλλά για λόγους που ανάγονται στη σφαίρα του συλλογικού και του πολιτικού, αφού οι έπαινοι δεν αφορούν έναν τυχαίο Έλληνα πολίτη, αλλά τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος εκπροσωπεί στο εσωτερικό και διεθνώς τη χώρα.

Η πρώτη σκέψη έχει να κάνει με τους αποδέκτες αυτού του πρωτοφανούς δοξαστικού.

Μα αλήθεια, οι αρχιτέκτονες αυτών των άμετρων κολακειών και των υπερβολικών επαίνων πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με έναν τόσο εύπιστο, τόσο αμόρφωτο και τόσο ανώριμο λαό, ο οποίος δεν πιστεύει τα δικά του μάτια και την δική του κρίση, αλλά θα εμπιστευτεί αυτό που του δείχνουν ξένα και ελεγχόμενης αξιοπιστίας δημοσιεύματα; 

Τη στιγμή μάλιστα που όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν για τα τεράστια κονδύλια που η ελληνική κυβέρνηση έχει δαπανήσει και μάλιστα αδιαφανώς, προκειμένου να υποστηρίξει την προπαγάνδα της;

Δεν υπάρχει ούτε ένας σώφρων στην κυβέρνηση της ΝΔ να τους υπενθυμίσει ότι αυτή η πληρωμένη δοξολογία και η κατασκευασμένη υπερβολή, πολύ γρήγορα θα γίνουν μπούμεραγκ και θα στραφούν εναντίον της κυβέρνησης της ΝΔ και του ίδιου του Μητσοτάκη;

Δεν έχουν ακούσει τίποτε για το νόμο της δράσης και της αντίδρασης;

Δεν έχουν αντιληφθεί τίποτε για το πόσο υπερήφανοι και πόσο αντιδραστικοί είναι απέναντι στο δούλεμα οι Έλληνες;

Η δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με τη μοιραία σύγκριση του επαινούμενου με άλλες πολιτικές προσωπικότητες που τίμησαν την Ελλάδα στον τόπο μας και διεθνώς.

Δεν τους διδάσκει τίποτε το παράδειγμα προηγούμενων, αναγνωρισμένα σημαντικών και διακεκριμένων διεθνώς πολιτικών προσωπικοτήτων της χώρας, όπως του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, για τους οποίους πράγματι μιλούσαν κολακευτικά τα διεθνή μέσα, αλλά όχι με αυτή την ύποπτη, ως υποκινούμενη, υπερβολή;

Δεν έμαθαν τίποτε για την περίφημη αρχαία ελληνική φράση:

«Αρχή άνδρα δείκνυσι»;

Νομίζουν ότι μπορεί να γίνει πιστευτό ένα… δοξαστικό που στηρίζεται σε μόλις 8 μήνες διακυβέρνησης, όπου ο Μητσοτάκης το μόνο θετικό που πρόλαβε να κάνει είναι να ελέγξει υπέρ του την επικοινωνία και τα ΜΜΕ;

Ακόμη και στην υποθετική εκείνη περίπτωση που όλοι εμείς είμαστε προκατειλημμένοι και έχουμε παρεξηγήσει το πόσο μεγάλη πολιτική προσωπικότητα είναι ο Μητσοτάκης, γιατί δεν αφήνουν τον χρόνο να κυλήσει για να αφήσει τα δικά του, αδιάψευστα σημάδια των όποιων κυβερνητικών επιτυχιών του;

Ακόμη και ο μυθικός ήρωας Ηρακλής, πρώτα νίκησε το λιοντάρι της Νεμέας και τα λοιπά τέρατα της αρχαιότητας και μετά έγινε εξώφυλλο στο… Fortune!

Η τρίτη σκέψη που γεννά η παθογένεια της κολακείας του Έλληνα πρωθυπουργού έχει να κάνει με τον χρονισμό, τη συγκυρία, το περίφημο timing σύμφωνα με τη διεθνή ορολογία.

Είναι στιγμή αυτή, μετά από ένα lock down που γονάτισε την παγκόσμια οικονομία και εγκυμονεί τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε τα τελευταία χρόνια το παγκόσμιο χωριό, με την ύφεση της οικονομίας και την ανεργία να έρχονται απειλητικές εναντίον μας, με το χειρότερο καλοκαίρι για τον τουρισμό και την ελληνική οικονομία να είναι μπροστά μας, να ασχολούνται στην κυβέρνηση με την κολακεία και τον έπαινο του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Είναι δυνατόν, εν μέσω απειλής για την οικονομία και τις θέσεις εργασίας εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά και εν μέσω γενικευμένου φόβου για ένα δεύτερο κύμα πανδημίας το φθινόπωρο, να πιστεύουν εκεί στην κυβέρνηση ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα επηρεαστούν από τις υπερβολές κάποιων διεθνών μέσων για τον Έλληνα πρωθυπουργό;

«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»

θα απαντούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, για να μείνουμε στην εποχή του Ηρακλή. 

Αν ο Μητσοτάκης είναι τόσο Μωυσής, τόσο Τσώρτσιλ και τόσο Ηρακλής, ας το αποδείξει. Ας σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη ύφεση και την ανεργία.

Ο ίδιος πάντως ο τιμώμενος, δείχνει να προτιμά να απολαμβάνει την χαρά της κατασκευασμένης κολακείας, παρά να αγωνίζεται για το κοινό καλό και να προσπαθεί στο πραγματικό πεδίο της πολιτικής.

Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα αναιμικά, ανεπαρκή και υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων μέτρα που παρουσίασε για την αντιμετώπιση της κρίσης, συγκρινόμενα με τα μέτρα που παρουσίασαν η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Μπόρις Τζόνσον, η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας.

Η τελευταία σκέψη που γεννά η παθογένεια της άμετρης κολακείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει να κάνει με τον ίδιο, με τους δικούς του και πως αυτοί ανταποκρίνονται σε αυτήν.

Είναι δυνατόν ένα ηγέτης, που φιλοδοξεί μάλιστα να δρέψει δάφνες στην πολιτική, να έχει ανάγκη από τόση κολακεία και τόση υπερβολή;

Πόσο αδύναμος πρέπει να αισθάνεται κανείς και πόσο ανασφαλής πρέπει να είναι για να έχει τόση ανάγκη από άμετρο έπαινο και υπερβολική, σε βαθμό γελοιότητας, κολακεία;

Και καλά, ο ίδιος να δεχτούμε ότι είναι πολύ απασχολημένος με το κυβερνητικό έργο και δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Οι δικοί του, που υποτίθεται ότι από προσήλωση και αφοσίωση σε αυτόν του περιποιούν αυτές τις τιμές, γιατί δεν τον προστατεύουν;

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος, ως έμπειρος στην επικοινωνία, δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της γελοιότητας και των αντιδράσεων που παράγει η υπερβολική κολακεία, ώστε να τον προφυλάξει;

Γιατί τον αφήνουν να εξευτελίζεται στα μάτια των ψηφοφόρων του και των Ελλήνων πολιτών;

Γιατί τον αφήνουν να διαπομπεύεται διεθνώς, με έναν τρόπο που επηρεάζει και την εικόνα της Ελλάδας;

Γιατί κάποιος δεν σταματά τον επικοινωνιακό κατήφορο της ελληνικής κυβέρνησης;

Γιατί ουδείς από τους τόσους… άριστους στην κυβέρνηση δεν θυμάται την αξία της ελληνικής ρήσης:

«Παν μέτρον άριστον»;