Η Vodafone «επιτρέπει» την εργασία από το σπίτι λόγω καιρικών συνθηκών - Καταγγελία του ΣΕΤΗΠ | 902.gr

Να εργαστούν από το σπίτι «επιτρέπει» η Vodafone σε όσους εργαζόμενους μένουν σε περιοχές που έχουν πληγεί από την κακοκαιρία ή οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν την πρόσβαση στη δουλειά, εφόσον πρώτα ενημερώσουν τον προϊστάμενό τους.

Για κοροϊδία κάνουν λόγο οι Σωματειακές Επιτροπές του ΣΕΤΗΠ στα κτίρια της Vodafone τονίζοντας ότι «όταν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος και δεν μπορούμε να μετακινηθούμε ώστε να φτάσουμε στο χώρο δουλειάς μας, δεν είναι δική μας ευθύνη! Δεν υποχρεούμαστε να εργαζόμαστε από το σπίτι».

Παράλληλα, καταγγέλλει ότι «στο κτίριο του Κηφισού στάζουν τα ταβάνια πάνω στα κεφάλια των εργαζομένων από τη βροχή, που ο χώρος του αίθριου είναι γεμάτος κουβάδες για να μαζεύουν τα νερά. Χθες κάτω από παρέμβαση του μελών της διοίκησης του σωματείου άλλαξαν θέσεις στους εργαζόμενους που βρισκόντουσαν σε αυτές τις θέσεις.

Η διοίκηση μας ενημέρωσε ότι εντός 15 ημερών θα ολοκληρωθούν και θα πραγματοποιηθούν τα έργα για τα οποία ας θυμηθούμε εδώ και μήνες έχει δεσμευθεί. Μέχρι τότε συνάδελφοι τι θα γίνεται; Θα κινδυνεύουμε μόλις αρχίζει η βροχή να πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μας επειδή στα μάτια της εργοδοσίας δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος;».

Οι Σωματειακές Επιτροπές του ΣΕΤΗΠ στη Vodafone απαιτούν να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των εργαζόμενων. «Δεν ρισκάρουμε ούτε στο ελάχιστο τη σωματική μας ακεραιότητα. Καλούμε τους εργαζόμενους να προβάλουν το αίτημα για την προστασία της οικογένειάς τους, άμεσα μέτρα ανακούφισης των πληγέντων και αποκατάστασης των ζημιών».

Παράλληλα, εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους στις οικογένειες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας στη Μάνδρα - Ν. Πέραμο Αττικής σημειώνοντας ότι «με μία ώρα μπόρας χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, φτωχοί άνθρωποι, καταστράφηκαν οικογένειες.

Όταν η αντιπλημμυρική προστασία αντιμετωπίζεται ως κόστος, γραφικότητα ή υπερβολή και όχι ως σύγχρονη βασική κοινωνική ανάγκη με ευθύνη του κράτους, ο εργαζόμενος λαός θα το πληρώνει πολύ ακριβά και με τη ζωή του.

Η αναφορά κάθε φορά στο κόστος των αντιπλημμυρικών έργων, η ανυπαρξία των αναγκαίων υποδομών, αναδεικνύει την αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, την περιουσία των εργαζομένων. Η εστίαση στα ακραία καιρικά φαινόμενα και η συνήθεια ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά είναι προκλητική και εξοργιστική. Δεν πρέπει να συνηθίζουμε! Δεν πρέπει να αποδεχόμαστε την απώλεια της ζωής ως φυσικό φαινόμενο».