Δευτέρα 05/09/2016 - 15:09
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΚΚΕ - ΚΝΕ

Τίμησαν τις μαχήτριες του ΔΣΕ στη Φαρκαδόνα

Εκδήλωση τιμής στις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) πραγματοποίησαν στην Φαρκαδόνα οι Οργανώσεις Τρικάλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ το 1946.

Στην εκδήλωση προβλήθηκε πλούσιο αρχειακό υλικό και διαβάστηκαν από μέλη της ΚΝΕ μαρτυρίες μαχητριών και μαχητών του ΔΣΕ που βρίσκονται στη ζωή.

Παρουσιάστηκαν μαρτυρίες της Ελένης Παπαθανασίου από το Γριζάνο, μαχήτριας Ιππικού, της Ασπασίας Σταμούλη, επίσης από το Γριζάνο, της Ελένης Χριστοδούλου από το Διάσελλο, καθώς και του Γιώργου Παπαευθυμίου από το Διάσελλο.

Ταυτόχρονα, εκτέθηκαν στο κοινό οι νέες εκδόσεις του ΚΚΕ για το ΔΣΕ, όπως η συλλογή ντοκουμέντων και το λεύκωμα από το φωτογραφικό αρχείο του Απόστολου Μουσούρη (οπερατέρ του ΔΣΕ).

Η εκδήλωση αποτέλεσε μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για την παρουσίαση των ιστορικών διδαγμάτων που αντλούμε από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ , τα οποία παρουσιάστηκαν μέσα από την πολιτική ομιλία της Μαρίας Γαβαλά, μέλους του ΓΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε:

«Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός. Αποτελεί μία από τις κορυφαίες σελίδες της ταξικής πάλης στη χώρα μας, δίνοντας απαράμιλλα διδάγματα για το σήμερα, τα σύγχρονα καθήκοντα της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ μελετά με περηφάνια, χωρίς εξωραϊσμούς, την ιστορία του, που σημαντικό τμήμα της αποτελεί ο αγώνας του ΔΣΕ. Το θέμα ασφαλώς απασχολεί την αντίπαλή μας τάξη, την αστική, και τα πολιτικά, όπως και πιο ειδικά, επιστημονικά, ιστορικά επιτελεία της.

Ανεξάρτητα από διαφορετικές αποχρώσεις που υπάρχουν στην προσέγγιση του εμφυλίου από την αστική και οπορτουνιστική γραμμή της ιστοριογραφίας, τελικά υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, “ποτέ πια αδελφοκτόνος πόλεμος”, όπως τον λένε. Ή, και σε μια πιο επιθετική εκδοχή της ίδιας γραμμής, “γιατί το ΚΚΕ ξύνει πληγές, επιδιώκει τον εμφύλιο;”

Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα, την εγκατάσταση στην Ελλάδα, μετά τον απαράδεκτο συμβιβασμό της Βάρκιζας, 50.000 βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων, τη μη εκκαθάριση του στρατού από δοσίλογους, την τρομοκρατική δίωξη ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών, τη συγκρότηση του νέου αστικού στρατού μετά το 1944, με βασικό στήριγμα τους ταγματασφαλίτες, τους εθνικόφρονες, την εξάπλωση παλιών και νέων παρακρατικών συμμοριών.

Η περιοχή μας, όπως και πολλές περιοχές της πατρίδας μας, έχει πλούσια και πικρή πείρα, από όλα τα παραπάνω. Για παράδειγμα, ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες από τους δικούς του για τις συμμορίες του Σούρλα, του Καλαμπαλίκη και άλλων; Άλλωστε γνωστές φασιστικές και φασιστοειδείς ομάδες της περιοχής οργανώνουν και εκδηλώσεις τιμής προς κάποιους απ’ αυτούς!

Διώχθηκαν μαζικά κομμουνίστριες, κομμουνιστές, άλλοι αγωνιστές, αυτοί που απελευθέρωσαν τη χώρα, από την τριπλή φασιστική κατοχή. Παρά τα προγραμματικά προβλήματα, το Κόμμα μας σωστά και καίρια πήρε την απόφαση στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ, το Φλεβάρη του 1946, για τη διοργάνωση της “μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας”, όπως τότε τέθηκε το ζήτημα.

Είναι αντικειμενικό, νομοτελειακό ότι στην αρένα της πάλης των τάξεων, η πάλη αυτή θα οξύνεται σε ιστορικές καμπές, ανεξάρτητα από την αστική φιλολογία της “εθνικής πάλης”. Και τότε αυτό εκφράστηκε, οι δυο ιστορικά αντίθετες τάξεις, από τη μια η εργατική τάξη, ο λαός, και από την άλλη η αστική που ανασυγκροτούνταν μέσω του κράτους της, που τμήμα του βασικό είναι ο αστικός στρατός».