ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δευτέρα 13/07/2020 - 18:08
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΚΕ - ΚΝΕ

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις του Διημέρου στις Πρέσπες (ΦΩΤΟ)

  • Facebook logo
  • Twitter logo
  • Print Mail logo
  • Print HTML logo
  • Print PDF logo

Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι εκδηλώσεις του Διημέρου των Οργανώσεων Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στις Πρέσπες. Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στη σπηλιά του Ζαχαριάδη. Προηγήθηκε κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του ΚΣ της ΚΝΕ αφιερωμένο στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, από τον Θανάση Χαστά, γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Ακολούθησε σύντομη ομιλία της Μαρίας Αντωνακάκη, γραμματέα του Συμβουλίου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ, που μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού "Ρεζί", πήγε στο Δημοτικό Σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την Πρώτη Τάξη του Γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην "Πανεργατική" της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ένωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην ΚΟ. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντικουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των Κομματικών του Οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ήταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό».

Στον Πυξό

Η περιήγηση συνεχίστηκε με επίσκεψη στον Πυξό, όπου πραγματοποιήθηκε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ, στο σημείο που ανεγέρθηκε το μνημείο της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Στη σύντομη ομιλία της η Φωτεινή Δημαράκη, μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ. ανέφερε:

«Οι γυναίκες - μαχήτριες του ΔΣΕ αποτελούν ένα κεφάλαιο της μεγάλης ιστορίας των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα όλου του κόσμου, που γράφτηκε στις πιο δύσκολες συνθήκες του αγώνα. Η συμβολή της γυναίκας στον ΔΣΕ αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ένοπλης ταξικής πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα. Στον ΔΣΕ η γυναίκα συμμετείχε ισότιμα με τον άντρα ως μαχήτρια στην πρώτη γραμμή της μάχης, στο πυροβολικό, στην ανίχνευση και στη ναρκοθέτηση, ως τηλεφωνήτρια στις διαβιβάσεις, ως σαμποτέρ, ως τραυματιοφορέας και ως νοσοκόμα στις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ, στην επιμελητεία, στο μεταγωγικό, στους σταθμούς διοίκησης, ως αξιωματικός, στην οργάνωση και στην εκτέλεση επιχειρήσεων. Υπολογίζεται ότι οι μαχήτριες του ΔΣΕ ανέρχονταν στο 1/4 της συνολικής δύναμής του. Ανάμεσα στους μαχητές του ΔΣΕ, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών ήταν μικρότερος από τον αντίστοιχο των αντρών.

Ο Πυξός επιλέχθηκε για την ανέγερση αυτού του μνημείου καθώς εκεί έγινε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ (Πανελλαδική Δημοκρατική Ένωση Γυναικών) το Μάρτη του 1949. Η ιδρυτική σύσκεψη της ΠΔΕΓ έγινε στις 25 Οκτώβρη του 1948. Αποστολή της ήταν να ενώσει, να κατευθύνει, να οργανώσει τον αγώνα των γυναικών όλης της χώρας, των μαχητριών του ΔΣΕ, των γυναικών στις ελεύθερες περιοχές, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να συνδέσει το ελληνικό με το παγκόσμιο γυναικείο κίνημα.

Στο μέσον λοιπόν ακριβώς του τόπου που ήτανε το χωριό, στέκει αυτό το μνημείο αντάξιο της προσφοράς και της θυσίας των μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Οι στίχοι που είναι χαραγμένοι πάνω του είναι του Πωλ Ελυάρ που τους έγραψε κατά την επίσκεψή του στον Γράμμο και το Βίτσι το καλοκαίρι του 1948:

Αδελφές μου της Ελπίδας, ω γυναίκες γενναίες /

έχετε κλείσει συμφωνία ενάντια στο θάνατο /

ω αθάνατες αγαπημένες μας /

παίζετε τη ζωή σας /

Για να θριαμβεύσει η ζωή /

είναι κοντά η μέρα ω αδελφές μου του μεγαλείου που θα κοροϊδεύουμε τις λέξεις πόλεμος και μιζέρια /

γιατί θα έχετε νικήσει».

Στο Βροντερό

Τελευταία στάση στο χωριό Βροντερό όπου έγινε κατάθεση στεφανιού στην προτομή του Πέτρου Κόκκαλη από τον Κώστα Χατζηδαμιανό, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Οι κατασκηνωτές επισκέφτηκαν τη σπηλιά όπου βρισκόταν το Νοσοκομείο του ΔΣΕ. Ο Κώστας Αντάρας, μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ ανέφερε:

«Η οργάνωση και η εξέλιξη της υγειονομικής υπηρεσίας του ΔΣΕ στην περιοχή του Βίτσι ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την ανάπτυξή του, με τη δραστηριότητά του που όλο και μεγάλωνε καθώς και με τις πολύπλευρες μάχες που έδινε. Στις αρχές του 1946 γιατροί και νοσοκόμοι δεν υπήρχαν. Με την ίδρυση του γενικού αρχηγείου του ΔΣΕ, 28 Οκτώβρη του 1946, η υγειονομική υπηρεσία αρχίζει να παίρνει κάποια ενιαία κατεύθυνση και ασχολείται με θέματα οργάνωσης νοσοκομείων, αναρρωτηρίων, εκπαίδευσης μεταφοράς τραυματιών. Τον Απρίλη του 1947 άρχισε να λειτουργεί στο Βίτσι σχολή νοσοκόμων, ενώ το αρχηγείο Βίτσι του ΔΣΕ διέθετε μόνο ένα γιατρό. Τους τελευταίους μήνες του 1947 η κατάσταση βελτιώνεται, υπάρχουν περισσότεροι γιατροί ανάμεσά τους και χειρουργοί. Στα χωριά μέσα στα σπίτια δημιουργούνται αναρρωτήρια, σε ένα από αυτά στο χωριό Πυξός εγκαταστάθηκε το αναρρωτήριο του αρχηγείου Βίτσι…

Στις 23 Δεκέμβρη του 1947 με τη συγκρότηση της προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης οι υγειονομικές υπηρεσίες ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο. Υπουργός της υγιεινής και πρόνοιας ανέλαβε ο καθηγητής Χειρουργικής Πέτρος Κόκκαλης. Στα τέλη του 1947, τμήμα του νοσοκομείου του Γράμμου με το ανάλογο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, μετακινήθηκε στις Πρέσπες και εγκαταστάθηκε στα καλύτερα σπίτια του χωριού Ψαράδες. Στο γενικό νοσοκομείο η διατροφή ήταν καλή ιδιαίτερα λόγω της αφθονίας των ψαριών που παρείχε η λίμνη της Πρέσπας. Το νοσοκομείο δεχόταν τραυματίες και άρρωστους από την περιοχή Βίτσι - Σινιάτσικο. Η πρόσβαση όμως στους ψαράδες ήταν πολύ δύσκολη μιας και δεν υπήρχαν δημόσιοι δρόμοι και η μεταφορά των τραυματιών γινόταν από κατσικόδρομους. Το γεγονός αυτό έκανε αναγκαία την μετακίνηση του νοσοκομείου στα χωριά Πυξός και Βροντερό που πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 1948. Επειδή οι βομβαρδισμοί της βασιλικής αεροπορίας ήταν συχνοί και υπήρχε κίνδυνος να χτυπηθεί το νοσοκομείο, την άνοιξη του 1949 σκαφτήκανε αίθουσες, αμπριά έξω από το Βροντερό και εκεί μεταφέρθηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε για μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια σπηλιά που ήταν σε μια χαράδρα που οδηγούσε στον παραλίμνιο οικισμό του Αγκαθωτού. Η έλλειψη γιατρών στην επαρχία Φλώρινας ήταν πολύ μεγάλη και για να καλυφθούν οι ανάγκες της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των κατοίκων των χωριών τον Φλεβάρη του 1948 οργανώθηκε λαϊκό νοσοκομείο στο χωριό Τύρνοβο που είχε τέσσερις θαλάμους με είκοσι κρεβάτια και προσωπικό οχτώ νοσοκόμες. Στα εγκαίνιά του παραβρέθηκε και μίλησε ο καθηγητής Π. Κόκκαλης.

Μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον επιθετικό ελιγμό που έγινε στις 20 προς 21 Αυγούστου του 1948, ο ΔΣΕ πέρασε στην περιοχή του Βίτσι. Μαζί έφθασαν και 2 χειρουργικές ομάδες που προσωρινά εγκαταστάθηκαν η μία με τον γιατρό Παναγιώτη Πετρόπουλο στο Μοσχοχώρι και η άλλη με το γιατρό Γεώργιο Τζαμαλούκα στο Πρεβάλι. Για την καλή προετοιμασία των πολεμικών επιχειρήσεων που θα ακολουθούσαν οργανώθηκαν άξονες διακομιδής των τραυματιών…

…Η οργάνωση και η ανάπτυξη του Υγειονομικού του ΔΣΕ υπήρξε ένας πραγματικός άθλος. Ξεκίνησε από το μηδέν και με απίστευτους κόπους, θυσίες, αυταπάρνηση, έφτιαξε νοσοκομεία, χειρουργεία, περιέθαλψε τραυματίες, παρείχε ιατρική φροντίδα στους κατοίκους της περιοχής του Βίτσι. Μόνο ένας λαογέννητος επαναστατικός στρατός, όπως ο ΔΣΕ, που είχε βαθιές ρίζες μέσα στο λαό, που ήταν δημιούργημα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, μπορούσε να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και να δημιουργήσει υγειονομικές υπηρεσίες που ο αστικός στρατός ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε. Με την ατσάλινη θέληση των κομμουνιστών που δεν λυπήθηκαν ούτε τη ζωή τους, παλεύοντας για ανώτερα ιδανικά και με τη βοήθεια όλων των προοδευτικών ανθρώπων, δημιουργήθηκαν υγειονομικές υπηρεσίες που έσωσαν τις ζωές χιλιάδων ανυπότακτων και επαναστατών αγωνιστών.

Οι λιγοστοί γιατροί αφήσανε τη ζεστασιά της οικογένειας, λαμπρές καριέρες, την ήσυχη ζωή και έτρεξαν να βοηθήσουν τους αγωνιζόμενους αντάρτες. Η ανθρωπιστική άσκηση της ιατρικής μακριά από τα πλούτη και το κέρδος έκανε τους αντάρτες γιατρούς του ΔΣΕ να κερδίσουν το σεβασμό και την εκτίμηση του επαναστατημένου λαού. Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι τραυματιοφορείς, όλος ο λαός, με τη μικρή και μεγάλη συνεισφορά τους συνέβαλαν ώστε να δημιουργηθούν οι υγειονομικές υπηρεσίες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας».

ΣΧΕΤΙΚΑ
Δες ακόμα