Πέμπτη 13/09/2018 - 21:56

Έντονη συναισθηματική φόρτιση στη θεατρική παράσταση «Άρης» στην Καλύβα του Στεφανή (ΦΩΤΟ)

Η παρουσίαση της θεατρικής παράστασης «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, στο χώρο του ιστορικού μνημείου της Καλύβας του Στεφανή στη Σπερχειάδα -εκεί που ο Βελουχιώτης το Μάη του 1942 ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα- διοργανώθηκε από το Παράρτημα Λαμίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, σε μια εκδήλωση με ιδιαίτερη συμβολική αξία και που μάλιστα αποτελεί την πρώτη εκδήλωση τέτοιου είδους στο συγκεκριμένο χώρο. Η υλοποίησή της με τρόπο που να σέβεται απόλυτα την ιστορική αξία και σημασία του χώρου αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια της προσπάθειας ανάδειξης της ιστορικής μνήμης ενάντια στη λήθη και τη διαστρέβλωση.

Η εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση του σεναρίου της Σοφίας Αδαμίδου -για τη ζωή του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα) από την εποχή που εντάχθηκε στο ΚΚΕ μέχρι το θάνατό του στη Μεσούντα τον Ιούνη του 1945- από τον Βασίλη Μπισμπίκη και η συγκλονιστική ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη στο ρόλο του Άρη καθήλωσαν τους εκατοντάδες θεατές που βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης 11 Σεπτέμβρη στην «αυλή» της Καλύβας του Στεφανή.

Η συναισθηματική φόρτιση ήταν ιδιαίτερα έντονη στους συντελεστές της παράστασης από τη στιγμή που βρέθηκαν στον ιστορικό χώρο. Μια συναισθηματική φόρτιση που κυρίευσε και τους θεατές από την πρώτη στιγμή της παράστασης, η οποία σίγουρα θα μείνει αξέχαστη σε όλους όσοι την έζησαν από κοντά.

Στην προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης και την εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο χαιρετισμό του ο πρόεδρος του Παραρτήματος Λαμίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, Χρήστος Φουσέκης, προσδιορίζοντας ότι οι εμπνευστές όλων αυτών στοχεύουν στο χτύπημα της εργατικής και λαϊκής αντίστασης και στη διάχυση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Παράλληλα ευχαρίστησε τους συντελεστές της παράστασης για την αποδοχή της πρόσκλησης, αλλά και όλους όσοι συνέβαλαν στη διοργάνωση και επιτυχία της εκδήλωσης, επισημαίνοντας ότι σκοπός της εκδήλωσης εκτός από το συμβολικό χαρακτήρα ήταν να συμβάλει στο να μένει αναμμένο το «φανάρι» της αντίστασης και της ταξικής πάλης.