Η εκλογή του κ. Μωυσή Ελισάφ ως δημάρχου της πόλης μας στην κυριολεξία προκάλεσε ποικιλοτρόπως. Ειλικρινά ακόμη απορώ γιατί. Εθνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή ΜΜΕ ασχολήθηκαν με το γεγονός και το προέβαλαν σε μεγάλο βαθμό. Και φυσικά η μικρή μας πόλη ακούστηκε και προβλήθηκε ως μια πόλη, η οποία την εποχή που ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός και η ρητορική του μίσους καταγράφουν σημαντική αύξηση πανευρωπαϊκά, έκανε μια διαφορετική επιλογή, επιλέγοντας ως δήμαρχο κάποιον που είναι Εβραίος στο θρήσκευμα. Γιατί έτσι προβλήθηκε κατά κόρον.
Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Ξαφνικά οι Γιαννιώτες επέλεξαν έναν Εβραίο στο θρήσκευμα για δήμαρχο τους, για να πρωτοτυπήσουν; Για να εναρμονιστούν με τη διεθνή πρακτική της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας και της αρμονικής συνύπαρξης με το διαφορετικό; Ή μήπως οι Γιαννιώτες ρίσκαραν με την επιλογή τους;
Κατά τη γνώμη μου όχι. Οι Γιαννιώτες ούτε τόσο προοδευτικοί είναι, ούτε στην πόλη υψώθηκαν ξαφνικά τα λάβαρα του φιλελευθερισμού και της ανεκτικότητας, ούτε ξαφνικά απώλεσαν την έμφυτη συντηρητικότητά τους.
Όπως απεδείχθη, δεν αποτέλεσε το θρήσκευμα κριτήριο στην επιλογή του νέου δημάρχου. Άλλα είχαν στον νου τους οι ψηφοφόροι. Ο Μωυσής Ελισάφ δεν είναι ένας διάττων αστήρ, ούτε κάποιο παιδί του κομματικού σωλήνα, ούτε ένας άγνωστος, τυχοδιώκτης της πολιτικής, ούτε οι συμπολίτες του θα περιμένουν για να διαπιστώσουν αν και πώς θα προσφέρει στην πόλη.
Οι Γιαννιώτες γνώριζαν ότι πρόκειται για έναν διεθνώς αναγνωρισμένο επιστήμονα, εγνωσμένης αξίας, ο οποίος έχει προσφέρει ήδη πολλά στο πανεπιστήμιο, στον τομέα της υγείας και στον πολιτισμό της πόλης μας, από άλλες θέσεις και στον τομέα της αυτοδιοίκησης.
Οι πολίτες των Ιωαννίνων δεν αμφέβαλαν ποτέ ότι επάξια κατέχει τον τίτλο του Γιαννιώτη, όπως και κάθε μέλος της εβραϊκής κοινότητας της πόλης, διεκδικώντας μάλιστα για πολλούς τη γνησιότητα και ίσως και την «αυτοχθονία» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον από εμάς τους «επήλυδες» γιαννιώτες. Άρα, οι Γιαννιώτες δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να επιλέξουν έναν από τους ίδιους και μάλιστα, με καθαρότερους τίτλους εντοπιότητας και γνησιότητας.
Για τους Γιαννιώτες, ο ιουδαϊσμός δεν ήταν ποτέ κάτι ξένο προς την πόλη τους. Θυμάμαι τους Εβραίους συμμαθητές μου στο σχολείο και πως μας καλούσαν στις γιορτές τους και μας εξηγούσαν την παράδοσή τους. Οι μητροπολίτες και οι ραβίνοι αλλά και οι Εβραίοι και οι χριστιανοί των Ιωαννίνων, πριν το Ολοκαύτωμα αλλά και μετά, σέβονταν και συμμετείχαν ο ένας στις θρησκευτικές γιορτές του άλλου. Όσοι το αγνοούν ή είναι νέοι ή αγνοούν την τοπική ιστορία. Ποτέ στην πόλη δεν έγινε αισθητός ο «εβραϊκός κίνδυνος», ούτε καν στην οικονομία και το εμπόριο, όπως έγινε αλλού, γιατί απλά δεν υπήρχε.
Στα κείμενα της ιστορίας και της λογοτεχνίας, που αναφέρονται στα Γιάννενα και έκαναν την πόλη τους γνωστή στα πέρατα του κόσμου, οι συμπολίτες μας βρίσκουν πάντα αναφορές στο εβραϊκό στοιχείο. Όπως και στο Δημοτικό τους Μουσείο, όταν διαπιστώνουν ότι το 1/3 των εκθεμάτων του αναφέρεται στους Εβραίους της μικρής μας πόλης, στην οποία υπήρχαν οδοί με ονόματα Εβραίων και όχι απλά μια εβραϊκή συνοικία.
Τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό, είναι ότι κατά τη μακραίωνη συμβίωση χριστιανών και Εβραίων στην πόλη μας, δεν εκδηλώθηκαν ποτέ γενικευμένες και οργανωμένες αντισημιτικές και βίαιες πράξεις, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν τέτοια αισθήματα, όπως υπήρξαν σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Μετά από την παραπάνω ανάλυση, εξακολουθεί να είναι απορίας άξιο για κάποιους γιατί οι Γιαννιώτες έκαναν τη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή; Μήπως κάποιοι αρνούνται να παραδεχθούν ότι στη συνείδηση των Γιαννιωτών, οι Εβραίοι των Ιωαννίνων δεν είναι τίποτε άλλο παρά Γιαννιώτες; Οι δημότες των Ιωαννίνων λοιπόν, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το αυτονόητο. Τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο Γιαννιώτες και επέλεξαν έναν από τους δύο, όπως αναμενόταν.
Όσο πάλι γι’ αυτούς που επιμένουν εμμονικά στο «μελανό» (μόνο για αυτούς) σημείο, δηλαδή στο θρήσκευμα, τους υπενθυμίζω ότι οι πολιτικοί της χώρας μας που συστηματικά την κατέστρεψαν, την κατέκλεψαν και την ξεπούλησαν ήταν «χριστιανοί Ορθόδοξοι» και δεν έλειψαν από καμία εθνοθρησκευτική εκδήλωση, κάνοντας μεγάλους σταυρούς και ανάβοντας λαμπάδες ίσα με το μπόι τους.
