Πλησιάζουμε στη 2η δεκαετία του 20ου αιώνα και οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 έχουν χάσει ήδη μια παλαιά τους ομορφιά: εκείνη των αποσχίσεων. Πάνε εκείνες οι εποχές που φωνές μάταια διατυμπανίζαν την αντίθεση τους στην ενσωμάτωση της Αιτωλοακαρνανίας στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Αντίθετα οι “αυτονομιστές” Αιτωλοακαρνάνες -είμαστε και μεις δεν το αρνούμαστε- αντιπρότειναν την ενσωμάτωση τους στην Λευκάδα και την αδελφή Ευρυτανία,-η οποία μάλλον νιώθει περισσότερη οικεία με τη Λαμία, απλά εμείς δεν το αντιληφθήκαμε.
Τα χρόνια πέρασαν, οι φωνές δεν εισακούστηκαν και η Αιτωλοακαρνανία αποδέχτηκε το “μοιραίο”,αφού πλέον δεν επαναδιατυπώθηκε το αίτημα απόσχισης ούτε καν από σωματείο της περιοχής.
Μαζί με αυτά το αποδέχτηκε το πολιτικό σύστημα της Αιτωλοακαρνανίας προσπαθώντας να συμμετέχει επί ίσοις όροις στη μάχη της Περιφέρειας προτείνοντας ενίοτε Περιφερειάρχες: Τον Παπαναστασίου το 2010, τον Σώκο το 2014 και τον Φαρμάκη του 2019.
Τα χρόνια εξίσου πέρασαν και η αίσθηση είναι ότι η τοπική ( η τοπικιστική για άλλους) ψήφος έχει ξεθυμάνει. Θες το γενικότερο προσγείωμα της κρίσης, θες η εξαύλωση των αποστάσεων, θες η ροή ανθρώπων εκτός Περιφέρειας για δουλειά, θες η υποανάπτυξη της υπαίθρου εξαϋλωσαν ίσως ως ένα σημείο τα τοπικιστικά συναισθήματα.
Ακόμα και αν αυτό μεταφράζεται έτσι στην Αιτωλοακαρνανία και την Ηλεία, μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και στην Πάτρα, με ένα εκλογικό σώμα να τείνει προς το απρόσωπο περισσότερο.
Ίσως σε επίπεδο Περιφέρειας που δεν υπάρχουν διαπροσωπικές σχέσεις όσο σε Δήμο, η ψήφος να μοιάζει περισσότερο με εκείνη του Γ και Δ τομέα Αθηνών. Και τότε μιλάμε καθαρά για ψήφο πολιτική, εκτός και αν κατέβει κανένας τηλεοπτικός σταρ.
Μέσα στον κοινωνικό αυτό μετασχηματισμό, το τοπικό πόσο μάλλον το αποσχιστικό μοιάζει παρωχημένο και ερχόμενο από το μακρνό παρελθόν. Προπαντώς όμως υποτάχθηκε νωρίς νωρίς στην υδροκέφαλη Πάτρα και τα προάστεια της, προφανώς γιατί εκεί υπάρχουν οι βασικοί μηχανισμοί της υπάρχουσας οικονομίας.
Και λέμε Πάτρα και όχι Αχαία, γιατί πλέον οι μόνοι “αυτονομιστές” σε Δήμους δεν υπάρχουν πλέον στην Αιτωλοακαρνανία (αντε καμια ντουφεκιά από Βαλτινούς για απόσχιση από Αμφιλοχία), αλλά στην Αιγιαλεία και την Κλειτορια. ( δείτε εδώ και εδώ σχετικά δημοσιεύματα για έκαστη περίπτωση). Ποιος ξεχνάει επίσης και τα πυροτεχνήματα Τζαβάρα για απόσχιση Ηλείας.
Έτσι λοιπόν αλλάζουν οι εποχές και ξεχνάμε, όπως ξεχάσαμε και τις πιο παλιές ακόμα αποσχίσεις της Ακαρνανίας με την Αιτωλία λόγω έχθρας με το Μεσολόγγι. Τώρα αν αυτό λέγεται συγχώνευση κοινωνιών η αποδοχή της μοίρας μας θα πρέπει πρωτίστως να μας προβληματίσει…
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Καλύτερα να μας προβληματίσει το γεγονός ότι τα Γιάννινα & η Πάτρα βιώνουν ανάπτυξη και ο Νομός μας παραμένει από τους πιο υπο-ανάπτυκτους πανευρωπαϊκά. Ποτάμια, λίμνες, πεδιάδες ανεκμετάλλευτα κ η νεολαία στα καφέ με ελεύθερο ουάι (why) φάι κ σε λίγο δεν θα ‘χει να φάει. Κάπου διάβαζα τελευταία ότι υπάρχει φούλ (ψύχραιμα) αναπτυξιακό σχέδιο για την λίμνη (κάτι για 300.000 ευρώ) βάσει του οποίου θα γίνουν αποψιλώσεις και δημιουργία παραλίμνιων μονοπατιών κλπ οπότε μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα κ ανέμελα για τα επόμενα 100 χρόνια…