Αγρίνιο 14 Σεπτέμβρη 1944
Τα ιστορικά γεγονότα, που έχουν σημαδέψει την πορεία του τόπου μας και του λαού μας, έχουν τη μεγάλη τους σημασία στην επιστήμη, μα κύρια στη γνώση και στις καρδιές των ανθρώπων.
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
Τα γεγονότα που αποτελούν αναπόφευκτους κόμβους της ιστορίας για κάποιες περιοχές, για κάποιες χώρες, για τεράστια τμήματα του πλανήτη, επιβάλλουν ιδιαίτερη προσοχή. Η μελέτη, η γνώση και η αναθύμηση αυτών των γεγονότων, που ξεφεύγουν απ’ τον ιστορικό τους χρόνο και σκορπίζουν μηνύματα θάρρους, ελπίδας και ανθρωπισμού, δε μπορεί παρά να βρίσκονται στο κέντρο των ενδιαφερόντων μας.Ένα τέτοιο γεγονός είναι η απελευθέρωση της χώρας μας απ’ τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα το 1944, όπως το έζησαν κατά τόπους οι Έλληνες!
Η Αιτωλοακαρνανία και το Αγρίνιο, που βίωσαν, όπως και άλλες περιοχές της Ελλάδας και άλλων χωρών, την κατάχτηση, την κατοχή, την πείνα και τα βασανιστήρια του άξονα και κύρια της γερμανικής μπότας, έχουν σημαντικότατους λόγους να φρεσκάρουν τη μνήμη τους, να δίνουν μάθηση στις νεότερες γενιές!
Έτσι λοιπόν η αναθύμηση της μέρας της απελευθέρωσης του Αγρινίου, στις 14 Σεπτέμβρη 1944, δε πρέπει να αποτελεί ευκαιρία για μια επετειακή φωτοβολίδα, για παράτες παραγόντων και δημόσιες σχέσεις. Αντίθετα οφείλουμε όλοι μας, όσοι κατοικούμε στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή, ο καθένας με τον τρόπο του, με τον τρόπο της ζωής του και χωρίς ταρατατζούμ και θορύβους, να φανερώνει την ιστορική μνήμη, να αναδεικνύει διαρκώς τις πανανθρώπινες αξίες και να βγάζει προσεκτικά και ήρεμα πολιτικά συμπεράσματα. Γιατί η ιστορία δεν είναι νεκρό αρχείο, αλλά διαρκής τροφοδότης της ανθρώπινης πορείας, για πρόληψη αλλά και μπόλιασμα των αγώνων!
Το σημαντικότερο όμως είναι η αντίληψη για τη λευτεριά! Να δούμε, τι σημαίνει λευτεριά, ποιοι την επιβουλεύονται, ποιοι την αφαιρούν, ποιοι την ξεπουλούνε, ποιοι αγωνίζονται για να την ανακτήσουν και τελικά ποιοι την καπηλεύονται, όταν πάλι κερδηθεί και ψαλιδίζοντάς την ξανά, σιγά-σιγά και ύπουλα, κάποια στιγμή την αφαιρούν και πάλι ολοκληρωτικά, όπως και τώρα!
Η Ελλάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, ζει μια ιδιότυπη μα πραγματική κατοχή, δυστυχώς με διεθνή πρωταγωνιστή τη Γερμανία, όπως και στη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Η Ελλάδα υπόδουλη ξανά δυστυχεί! Η Αιτωλοακαρνανία και το Αγρίνιο αργοπεθαίνουν! Σε αντιστοίχιση με τους 120 που εκτελέστηκαν στην Αγία τριάδα, με τον Πάνο Σούλο, τον Αβραάμ Αναστασιάδη και το Χρήστο Σαλάκο που κρεμάστηκαν στην πλατεία απ’ τους ναζί τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944(14 Απρίλη), λίγο πριν τους 200 που εκτελέστηκαν στη Καισαριανή(Πρωτομαγιά 1944), σε αντιστοίχιση με τη Μαρία Δημάδη που εκτελέστηκε στις 31 Αυγούστου 1944 από τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, σε αντιστοίχιση με το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, τα Γιαννιτσά… όπως τόσοι τόποι, όπως τόσοι και τόσοι…
Είναι χρήσιμες κάποιες αντιστοιχίσεις του τότε και του τώρα. Είναι γνωστό πως δεν αγωνίστηκαν όλες οι δυνάμεις της χώρας για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας.
Μετά το Έπος της Αλβανίας εναντίων των Ιταλών και την εισβολή των Γερμανών ναζί, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συντάχτηκαν μαζί τους, ενάντια στους ίδιους τους Έλληνες, που αγωνίζονταν για απελευθέρωση, αλληλεγγύη, για ανθρώπινη ζωή! Αυτοί οι συνεργάτες των ναζί, που στη συνέχεια υπήρξαν τιμωροί όσων απελευθέρωσαν τελικά την Ελλάδα!
Αν η Ελλάδα σήμερα βιώνει ότι βιώνει απ’ τις πολιτικές που έχουν επιβληθεί στον τόπο και στους κατοίκους, συμβαίνει ακριβώς γιατί έχει απολεσθεί(σωστότερα έχει παραχωρηθεί) η εθνική κυριαρχία της χώρας. Οι κυβερνήσεις δυστυχώς έχουν μετατραπεί απόλυτα σε εκτελεστικά όργανα του μεγάλου σχεδίου των τραπεζιτών και των τυχοδιωκτών δορυφόρων τους, χωρίς καμία δυνατότητα εναντίωσης, σ’ αυτά τα σχέδια, είτε λέγονται μνημόνια, είτε επιτήρηση μέχρι το 2060, είτε υποθήκευση της χώρας και της πολιτικής της ως το 2112.
Η απελευθέρωση λοιπόν της χώρας είναι ξανά το μεγάλο ζητούμενο. Όμως απελευθέρωση με δημοκρατία, με δίκαιη κοινωνία. Αλλιώς απελευθέρωση δε νοείται!
Δυστυχώς τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ το 1944. Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με την απόλυτη αξιοποίηση (υπέρ του)του τεχνολογικού “πολιτισμού”και την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών που εξουθενώνουν λαϊκές οικονομίες και κοινωνίες ολόκληρες, ταυτόχρονα έχει καθηλώσει ή εξαφανίσει τα κινήματα, τις φωνές και τις εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις για τον καλύτερο κόσμο που ονειρευόμασταν παιδιά και που κάποια στιγμή νομίσαμε πως είμαστε κοντά.
Καταλήξαμε δυστυχώς στη νέου τύπου σκλαβιά!
Χωρίς αυτές τις παραδοχές, καινούρια βήματα απ’ τις κοινωνίες, για απ’ αρχής πλέριο εξανθρωπισμό τους και αναγέννησή τους, δε θα γίνουν. Κι αυτές οι παραδοχές πρέπει ν’ απλωθούν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά και παγκόσμια.
Κι έχουμε αργήσει!
