Από τη Γαστούνη στο Μεσολόγγι

Από τη Γαστούνη στο Μεσολόγγι…Από το ημερολόγιο ενός απογοητευμένου Γερμανού πρώην, φιλέλληνα – Ιούνιος 1822

Η προσπάθεια μετάβασης στο Μεσολόγγι

…… Ήταν ακόμη μέρα όταν φθάσαμε στην Θάλασσα και βρήκαμε εδώ μερικά σπίτια, από τα οποία ένα άνηκε στον καπετάνιο του λιμανιού καθώς και ένα καφενείο. Στον καπετάνιο έδωσα την εντολή των προεστών της Γαστούνης και εφόσον την έλαβε υπόψιν, μας είπε κάποια πράγματα, τα οποία μας χάλασαν την διάθεση. Μας είπε πως δεν υπάρχει ούτε ελληνικό, ούτε ξένο πλοίο, που θα μπορούσε να τους περάσει στο Μεσολόγγι, το οποίο απέχει 12 ώρες και επειδή χρειάζονται και χρήματα και ο ίδιος δεν έχει και θα πρέπει να φροντίσουμε μόνοι μας να περάσουμε απέναντι. Έτσι λάβαμε την απόφαση να στείλουμε 6 δικούς μας πίσω στην Γαστούνη να ενημερώσουν τους προεστούς και να ληφθούν μέτρα. Πράγμα που έγινε χωρίς καθυστέρηση.
Και ενώ είχαμε τις καλύτερες ελπίδες, τόσο απογοητευτήκαμε , όταν οι προεστοί μας έστειλαν την απάντηση , πως αν θέλουμε να πάμε στην Αλβανία, να πάμε μόνοι μας και να μην τους ενοχλούμε.
Λοιπόν τι να κάνουμε τώρα; Χρήματα δεν είχαμε, βοήθεια καμία, τι θα ήταν το πιο σωστό; Η απελπισία μας στην παραλία μεγάλωνε. Δεν είναι και θαύμα. Έτσι καταριόμασταν τους εδώ Έλληνες μα πιο πολύ τα φιλελληνικά φύλλα που με τα ψέματα τους ξεγελάνε τον κόσμο γράφοντας ύμνους δοξάζοντας το έθνος των Ελλήνων.
Εμείς λοιπόν, οι δυο φορές άτυχοι, αποφασίσαμε να κάνουμε τα πάντα να περάσουμε στο Μεσολόγγι. Έτσι λοιπόν βρήκαμε έναν καπετάνιο από τους Ιόνιους νήσους και τον ρωτήσαμε, πόσα ζητά να μας πάει στο Μεσολόγγι. Αυτός απάντησε 150 πιάστρα. Το ποσό αυτό δεν μπορούσαμε να το μαζέψουμε. Μιας και ο καπετάνιος κατάλαβε, πως δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε το ποσό μας έκανε την πρόταση με 100 πιάστρα. Όμως ούτε αυτό το ποσό μπορούσαμε να το βρούμε. Προκειμένου να πετύχουμε τον σκοπό μας, αναγκαστήκαμε τότε να πουλήσουμε, ότι είχε ο καθένας και έφερνε χρήματα. Ρολόγια, πίπες, κουμπιά, κατσαρόλια κτλ και έτσι στις 4 το απόγευμα απομακρυνθήκαμε απ αυτόν το λαό που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένος στην μνήμη.

Το ταξίδι για το Μεσολόγγι

Όλη την νύχτα ταξιδεύαμε για το Μεσολόγγι και διαπιστώσαμε, ότι τα αμπάρια του πλοίου ήταν όλα γεμάτα με εμπορικά ήδη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, πως έπρεπε να μείνουμε στο κατάστρωμα και όταν το βράδυ ξέσπασε τρικυμία μας χτυπούσαν τα κύματα τόσο δυνατά, που γίναμε μούσκεμα.
Με το πρώτο φως του ηλίου είδαμε σε μια ώρα απόσταση μπροστά μας το Μεσολόγγι. Το πλοίο έριξε άγκυρα και επιβιβαστήκαμε σε βάρκες. Αυτό είναι λογικό γιατί τα νερά είναι ρηχά, και αν και το πλοίο , με το οποίο φτάσαμε εδώ ήταν μικρό, ακόμη και γιαυτό ήταν επικίνδυνο να περάσει σε αυτά τα νερά.

Στο Μεσολόγγι

Αφού φτάσαμε στο Μεσολόγγι, άφραγκοι και με τίποτα άλλο πάνω μας, είμαστε ευτυχισμένοι, που μας έδωσαν έστω και λιγοστές μπουκιές να φάμε και καταυλισμό. Εδώ στο Μεσολόγγι βρήκαμε και άλλους Γερμανούς, όμως ασθενείς, σε ένα καινούριο νοσοκομείο. Ο ιδρυτής αυτού του νοσοκομείου είναι ένας Ελβετός Φαρμακοποιός με το όνομα Μ… ! Και σε αυτόν χρωστούσαν οι ασθενείς ευγνωμοσύνη, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε αυτό το ίδρυμα. Όσο ευεργετικό και αν είναι αυτό το ίδρυμα και αναγκαίο, όμως ο φαρμακοποιός είναι λυπημένος, γιατί δεν έλαβε από την κυβέρνηση ούτε ένα πιάστρο πίσω από τις χιλιάδες που διέθεσε για τα φάρμακα. Στο τέλος αναγκάστηκε να το κλείσει .
Στο Μεσολόγγι καθίσαμε 2 μέρες. Είχαμε τον χρόνο να γνωρίζουμε την πόλη και την περιοχή. Είναι μια πολύ αρκετά μεγάλη, περιτριγυρισμένη με τείχος και βρίσκεται κοντά στη θάλασσα. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Εδώ μας έδωσαν ψωμί, κρέας και κρασί.

Πηγή: Φώτης Βράκας “Απο το ημερολόγιο ενός νεαρού Γερμανού πρώην Φιλέλληνα – Η μάχη στο Πέτα”

Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου