«Τι άλλο να κάνεις; Αυτά ήταν τα προϊόντα του χωριού. Το γάλα και το βελανίδι» ξεκινά την αφήγηση ο κ. Θυµέλης. «Είχαµε ένα µπακάλικο προπολεµικώς, έκλεισε όµως στην Κατοχή και βγήκαν άλλοι έµποροι. Μόλις έγινε η Απελευθέρωση, ο πατέρας µου µάζεψε τους καλούς που ήταν εδώ τότε να κάνουν µια δουλειά µαζί. Όπως ήταν τα πράγµατα, κεφάλαια δεν είχαν, τίποτα δεν είχαν, ξεκίνησαν και κάνανε ένα καλό παντοπωλείο και ένα τυροκοµείο. Έπαιρναν τότε 500 κιλά γάλα την ηµέρα, δεν είχε και παραπάνω», θυµάται.
Το τυρί, το διέθεταν τότε στα γειτονικά χωριά, το πολύ πολύ να έφτανε έως τη Μυτιλήνη, που βρίσκεται στην άλλη άκρη του νησιού, σε ποσότητες που δεν ξεπερνούσε τους τέσσερεις µε πέντε τόνους το χρόνο. Το γάλα λειτουργούσε αντί χρηµάτων. «Όλοι οι κτηνοτρόφοι αγόραζαν τα προς το ζην από το µπακάλικο εδώ, πληρώνοντας µε γάλα και όταν έκλεινε το τυροκοµείο κάποια δουλειά, γινόταν η εξόφληση για το γάλα από τα κέρδη µε το τυρί».
Το κασέρι ήταν η πρώτη παραγωγή του τυροκοµείου που σήµερα έφτασε να προµηθεύει µια από τις µεγαλύτερες αλυσίδες σουπερ µάρκετ της χώρας, µε παραγωγή πάνω από 400 τόνους κασέρι ετησίως, γραβιέρας, λαδοτυριού και φέτας. «Ήταν το µόνο τυρί που µπορούσαµε να το κάνουµε. Είναι λαϊκό τυρί το κασέρι. Κασέρι και φέτα ήθελε τότε ο κόσµος» εξηγεί ο ίδιος.
