«Μαζί µε τη γυναίκα µου, καλλιεργώ περίπου 80 στρέµµατα στο Βέλο της Κορινθίας, 12 µήνες το χρόνο, εσπεριδοειδή κυρίως, αλλά και ελιές και αµπέλια, σε χωράφια δικά µου αλλά και νοικιασµένα», περιγράφει στην εφηµερίδα Agrenda ο κ. Καλογερόπουλος.
Ο Ανδρέας όµως δεν σκέφτεται µόνο το δικό του χωράφι. Σκέφτεται συλλογικά ως συνειδητοποιηµένος Έλληνας γεωργός.
Η δουλειά του αγρότη δεν έχει ξεκούραση
«∆εν υπάρχει ωράριο εργασίας και η ξεκούραση για εµάς είναι όταν το επιτρέπει ο καιρός, δηλαδή κυρίως… όταν βρέχει. ∆ουλεύουµε ακόµη και µε χιόνι και χαµηλές θερµοκρασίες, τα µεροκάµατα που χρειάζονται για τους εργάτες που χρησιµοποιούµε είναι υψηλά, αλλά δεν συγκρίνονται µε τα έξοδα καλλιέργειας που είναι σαφώς, πιο πολλά. Αν φανταστείτε αυτή τη στιγµή, ότι ένα τσουβάλι λίπασµα έχει όσο ένα εργατικό µεροκάµατο, από 25-30 µέχρι και 50 ευρώ. Τα λιπάσµατα είναι χηµικά αλλά και βιολογικά», λέει ο παραγωγός.
Στη λαϊκή ο Ανδρέας πάει µόνο δυό φορές την εβδοµάδα, επειδή όπως ισχυρίζεται, δεν προλαβαίνει για περισσότερο.
«Εµείς ζητάµε συχνά από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων να παρέµβει για να έχουµε χαµηλότερο κοστολόγιο», συνεχίζει, µπαίνοντας στην καρδιά της συζήτησης για τα προβλήµατα της καλλιέργειας και τη ζωή του χωραφιού.
Σοβαρό πρόβληµα το κόστος άρδευσης
«Ειδικά στην περιοχή της Κορινθίας το πιο σοβαρό πρόβληµα είναι η άρδευση. Οι παραγωγοί της περιοχής, ποτίζουν µε κόστος 1 έως 1,50 ευρώ το κυβικό, είτε το νερό προέρχεται από ιδιωτικά πηγάδια, είτε από το δήµο, είτε από δηµόσιους φορείς.
Για άρδευση πληρώνουµε δηλαδή µέχρι και 2 ευρώ κάποιες φορές, ενώ το πόσιµο νερό µας κοστίζει 0,40 ευρώ το κυβικό. Αν υπολογίσουµε ότι ένα δέντρο για να ποτιστεί 30 ηµέρες θέλει ένα τόνο νερό, καταλαβαίνετε για τι κόστος µιλάµε. Κάθε στρέµµα ανάλογα την καλλιέργεια µπορεί να είναι από 25 έως 30 δέντρα. Στα αµπελοειδή είναι γύρω στα 250 κλίµατα το στρέµµα.
Και το νερό δεν είναι πάντα αρκετό για όλους. Φέτος αν δεν είχε αυτή την κακοκαιρία που έκανε, η Κορινθία θα έβγαινε µόνο στο 20-30% της παραγωγής της, δεν θα µπορούσε να καλλιεργήσει περισσότερο. Θα ήταν στεγνή.
Η Κόρινθος έχει µεγάλες δυνατότητες
«Για να βάλουµε τις ποσότητες νερού που πρέπει», τονίζει, «βάζουµε από τρία ή τέσσερα διαφορετικά πηγάδια, η γεωτρήσεις. Βρίσκεις αµα θες άδεια να κάνεις δική σου γεώτρηση, αλλά δεν µπορείς να βρίσκεις νερό όπου θέλεις εσύ. ∆εν υπάρχει παντού νερό.» Ο Ανδρέας όµως δεν σκέφτεται µόνο το δικό του χωράφι. Σκέφτεται συλλογικά ως συνειδητοποιηµένος Έλληνας γεωργός.
«Η Κορινθία αν λύσει το πρόβληµα µε το νερό, µπορεί να εξάγει σε ολόκληρο τον κόσµο, αν όχι να θρέψει ολόκληρη την Ελλάδα. Η καλλιέργεια λόγω υψηλού κόστους ωστόσο, γίνεται ασύµφορη και τα µισά χωράφια είναι εγκαταλελειµµένα. Λύση υπάρχει. Συζητάµε για κάποιο φράγµα στον Ασωπό ποταµό, ανάµεσα από Κιάτο- Βέλο και κάπως ορεινά, προς την ορεινή Κορινθία. Το ποτάµι αν και δεν τρέχει όλο το χρόνο τους περισσότερους µήνες έχει, αρκετά νερά που αν µπούν σε ταµιευτήρα και δεν φεύγουν ανεξέλεγκτα στον Κορινθιακό κόλπο, µπορούν να ποτίσουν όλη την ευρύτερη περιοχή µέχρι και τους Αγίους Θεοδώρους και θα γλύτωνε και ο Κορινθιακός από τη λάσπη και τα φερτά υλικά που τον επιβαρύνουν οικολογικά.»
Η Κορινθία αν λύσει το πρόβληµα µε το νερό, µπορεί να εξάγει σε ολόκληρο τον κόσµο, αν όχι να θρέψει ολόκληρη την Ελλάδα.
«Σήµερα αν δεν έχεις σύγχρονα µηχανήµατα, τρακτέρ και βοηθητικά, δεν συµφέρει να καλλιεργήσεις», µας εξοµολογείται. « Χρειάζεται δικός σου εξοπλισµός που σήµερα για µηχανοκαλλιέργεια, θα τον πληρώσεις 50-60 χιλιάρικα ευρώ. Αλλιώς δεν γίνεται», εξηγεί ο κ. Καλογερόπουλος που θεωρεί ουσιαστικά την εκµηχάνιση µονόδροµο.
Οι επιδοτήσεις καλύτερα να πάνε σε έργα ζωής
Εδώ και καιρό τα χωράφια είναι έτσι διαµορφωµένα, ώστε να λειτουργεί η µηχανοκαλλιέργεια, όπως την χαρακτηρίζει. Έχουν γίνει αναδιαρθρώσεις, ξηλώθηκαν δέντρα, αραίωσαν, έγινε το πότισµα αυτόµατα µε λάστιχα. «Πάντως είναι ξεκάθαρο, άρδευση, λίπασµα, φυτοπροστατευτικά, ανεβάζουν το κόστος του παραγόµενου προϊόντος και τα’ αντίστοιχα κέρδη από την πώληση του, δεν είναι πάντα τόσο µεγάλα ώστε να µιλάµε για απόλυτα ικανοποιητικά έσοδα.», σχολιάζει ο κ. Καλογερόπουλος.
Ο Ανδρέας επιδοτήθηκε µόνο µια φορά για την αγορά µηχανηµάτων µε 40% επι του κόστους µέσω Σχεδίων Βελτίωσης. Αυτή ήταν η µόνη βοήθεια που είχε από επιδοτήσεις και κρατικές ενισχύσεις.
Στο µεταξύ µέσα στην κρίση οι γεωπόνοι, βοηθάνε µεν, αλλά θέλουν τα λεφτά µπροστά, γιατί έχουν πάθει στραπάτσα. Και οι παραγωγοί όµως δεν πάµε πίσω : Το 70-80% της παραγωγής στο σταφύλι, στην περιοχή έχει πάθει ζηµιά. Του χρόνου δεν βλέπω να καλλιεργούµε.
Είναι µάλιστα πολύ αυστηρός σε ότι αφορά τον τρόπο µε τον οποίο µοιράζονται, όταν µοιράζονται και δεν κρύβει ότι πολλοί κάνουν κατάχρηση του µέτρου. «Θα προτιµούσα αντί να µοιράζουν επιδοτήσεις από εδώ κι από εκεί, που καµιά φορά δεν ξέρουµε που πάνε τα λεφτά, µπορεί να πηγαίνουν και σε καζίνο, δεν ξέρω εγώ, θα προτιµούσα, να τα δώσουν για να γίνουν έργα ζωής, όπως το φράγµα που λέγαµε πρίν, ή να επιδοτούνται τα λιπάσµατα και τα φάρµακα, να έρχονται φθηνότερα στο χωράφι.» Οι γεωπόνοι που σκέφτονται πλέον σαν έµποροι, δεν βοηθάνε και πάρα πολύ την κατάσταση, και δεν δίνουν τίποτα …βερεσέ. Για οποιαδήποτε αγορά η συνδιαλλαγή γίνεται µε µετρητά ή µε κάρτα και δεν γίνονται πιστώσεις σε καµία περίπτωση.
Έχει πονέσει το κανόνι από τον Φραγκίστα στο Άργος
Στη λαϊκή ο Ανδρέας πάει µόνο δυό φορές την εβδοµάδα, επειδή όπως ισχυρίζεται, δεν προλαβαίνει για περισσότερο. Πηγαινοέρχεται στην Αθήνα, µε έξοδα κοντά στα 100 ευρώ τη φορά. Τα περισσότερα αφορούν τα καύσιµα και τα διόδια, αλλά και τη συντήρηση του µεταφορικού µέσου, λίγα προσωπικά έξοδα για ένα καφέ και πρόχειρο φαγητό στο χέρι.
Έχουν τύχει και κανόνια, όπως µε τον εξαγωγέα Φραγκίστα από το Άργος. Έκλεισε και η «Ελβιοχήµ» στο Βέλο, εδώ και 18 χρόνια, όχι σήµερα, έχει πάει Τουρκία, είναι ρίσκο και η µεγάλη παραγωγή τώρα. Πριν κλείσει έπαιρνε όλο το λεµόνι για χυµό, µέχρι και το «εσάνς» του λεµονιού
«Αναγκάζοµαι να έρχοµαι στη λαϊκή γιατί παίρνω κάποια λεφτά στο χέρι (απ’ τις πωλήσεις) και πληρώνω τις άµεσες υποχρεώσεις. Ότι πράγµατα δώσουµε χονδρικής θα πρέπει να περιµένουµε µε επιταγές σε τρείς µήνες, ένα χρόνο να πληρωθούµε».
«Έχουν τύχει και κανόνια, όπως µε τον εξαγωγέα Φραγκίστα από το Άργος. Έκλεισε και η «Ελβιοχήµ» στο Βέλο, εδώ και 18 χρόνια, όχι σήµερα, έχει πάει Τουρκία, είναι ρίσκο και η µεγάλη παραγωγή τώρα. Πριν κλείσει έπαιρνε όλο το λεµόνι για χυµό, µέχρι και το «εσάνς» του λεµονιού», αναφέρει χαρακτηριστικά
Καλή χρονιά φέτος για τα λεµόνια που κερδίζουν συνέχεια στρέµµατα
Πάντως ανεξάρτητα από την κακαοκαιρία, φέτος ήταν καλή χρονιά για τα λεµόνια. Η «Ιντερντονάτα» και το «Μαγληνό» και η Καρυστινή η πιο όψιµη είναι οι πιο δεδοµένες ποικιλίες λεµονιού. Έχουν κοπεί πολλά µανταρίνια και πορτοκάλια φέτος. Τα «Μέρλιν» έχουν πέραση απ’ τα πορτοκάλια και οι «Ναβαλίνες». Πολλές πορτοκαλιές ωστόσο έχουν κοπεί και κεντρωθεί για λεµονιές, που είναι και πολύφορες. Ιδιαίτερα τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Παρ΄ όλα αυτά ο Ανδρέας θεωρεί, ότι το µέλλον του ως παραγωγός, είναι εξαιρετικά δύσκολο και θα ήταν ακόµη πιο δυσκολότερο, αν δεν είχε την αµεσότητα της λύσης που του δίνει ο πάγκος της λαϊκής.
"Οι εποχές έχουν σκληρύνει και οι απαιτήσεις έχουν σηκώσει τον πήχη πολύ ψηλά", αναφέρει.
Ωστόσο οι εποχές έχουν σκληρύνει και οι απαιτήσεις έχουν σηκώσει τον πήχη πολύ ψηλά. Το λεµόνι παλιότερα ήταν ο «βασιλιάς» της περιοχής, σχολιάζει ο κ. Καλογερόπουλος, που θυµάται τον πατέρα του να τα βγάζει πέρα και µε λιγότερα: «Ο πατέρας µου πριν 40 χρόνια µε 15 στρέµµατα εσπεριδοειδή και µόνο ζούσε άνετα την οικογένεια του, µε αξιοπρέπεια. Σήµερα, αν κάπνιζα, ήθελα 7 στρέµµατα να καλλιεργώ µόνο για τα τσιγάρα της χρονιάς µου», αναφέρει.
