Η πόλη έχει επιδείξει διαχρονικά, αργά αντανακλαστικά σε πολλά σοβαρά θέματα που την αφορούν. Με μια πρόχειρη ενδεικτική σταχυολόγηση, θα αναφέρω τον κόμβο Χαλαζιά της Ιόνιας Oδού, για τον οποίο δεν γνωρίζω πόσες δεκαετίες αγώνων θα χρειαστούν για να διορθωθεί, την απώλεια της Μακρυνείας από τον ζωτικό χώρο επιρροής του Μεσολογγίου, και η οποία -ας μη γελιόμαστε - είχε ήδη στην πράξη λάβει χώρα πολύ πριν τη μεταρρύθμιση του "Καλλικράτη", την απώλεια του Περιθωρίου και του Γαλατά που όδευσαν διοικητικά προς τη Ναυπακτία, την περιπέτεια του ΤΕΙ Μεσολογγίου, και ούτω καθεξής. Εγώ δεν θα πω ότι το Μεσολόγγι είχε ποτέ τα τελευταία χρόνια ισχυρούς συμμάχους στα κέντρα εξουσίας. Όμως, αποτελεί ορθή δικαιολογία ότι για όλα όσα μας συμβαίνουν, φταίνε πάντα "κάποιοι άλλοι";
Λόγω της ιστορικότητάς της, η πόλη δέχεται πραγματικά, μεγάλο όγκο υψηλών προσκεκλημένων αλλά και ανθρώπων με πρόσβαση στην κεντρική εξουσία. Πώς όμως αυτό μετουσιώνεται, σε κάτι που μπορεί να δώσει ένα καλύτερο μέλλον για την πόλη; Πώς αξιοποιούμε αυτό το πλεονέκτημα; Πόσο έτοιμοι είμαστε να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα αιτήματά μας; Μετά λύπης διαπιστώνω, ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαχρονικά όλοι περνούν από το Μεσολόγγι και κάνουν την περατζάδα τους, και η όλη κατάσταση καταλήγει σε αυτό που ονομάζουμε ‘τσάι και συμπάθεια’!
Η άνοδος της ομάδας μπάσκετ του Χαρίλαου Τρικούπη στην Α’ εθνική κατηγορία της χώρας, είναι ένα κυριολεκτικά ιστορικό επίτευγμα, τεράστιας σημασίας, μοναδικό στα χρονικά της ευρύτερης περιοχής. Δεν θα υπεισέλθω στο καίριο θέμα των αθλητικών υποδομών, που θα μας απασχολεί για πολύ ακόμη. Αλλά επιτρέψτε μου να ρωτήσω κάτι άλλο: που θα στεγάσουμε πολυπληθείς αθλητικές αποστολές από άλλες πόλεις, που θα στεγάσουμε δημοσιογράφους αθηναϊκών και ξένων μέσων ενημέρωσης, που θα στεγάσουμε υψηλούς αθλητικούς και κρατικούς παράγοντες; Μήπως θα τους διασκορπίσουμε σε μεμονωμένα διαμερίσματα μες την πόλη; Ανεπίτρεπτες καταστάσεις, που αποκαλύπτουν όλα όσα ποτέ δεν έγιναν σε αυτή την πόλη, με χρήσεις γης, χωροταξικά σχέδια, κρούσεις σε επενδυτές κ.λπ., με αποτέλεσμα, ακόμη και τις διοργανώσεις και τις επιτυχίες του Μεσολογγίου, να τις επωφελούνται κυρίως όλες οι διπλανές πόλεις, το Αγρίνιο, η Ναύπακτος, η Πάτρα.
Θεωρώ ότι πολύ συχνά, σε αυτό τον τόπο, μας διαφεύγει η έννοια και σημασία του "πλαισίου". Ο πολύ διαδεδομένος και εύστοχος αντίστοιχος αγγλικός όρος, είναι "context". Πλαίσιο είναι οι απαιτούμενες προδιαγραφές, για την υλοποίηση, αλλά κυρίως την επιτυχία, ενός εγχειρήματος. Όλα έχουν κάποιο πλαίσιο. Επί παραδείγματι, ένα ποτήρι νερό. Στη δική μας κοινωνία, αξίζει σχεδόν τίποτε. Στην έρημο όμως, θα έδινες ίσως όλα σου τα υπάρχοντα, για ένα ποτήρι νερό. Άρα, πως κάποιοι παίρνουν αποφάσεις σοβαρές, χωρίς πρώτα να έχουν ορίσει το απαιτούμενο πλαίσιο; Το πλαίσιο είναι εν τέλει, οι σωστές βάσεις, τα εχέγγυα επιτυχίας του κάθε εγχειρήματος ή προσπάθειας.
Επίσης, ένα άλλο θέμα που μάλλον έχουμε πρόβλημα ως τοπική κοινωνία, είναι αυτό των ρεαλιστικών προσδοκιών. Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό τοπικό παράδειγμα. Πολλά χρόνια πριν, αρχές δεκαετίας του ’90, γνωστός μου στο Μεσολόγγι, τύγχανε να έχει στην κατοχή του, έναν πραγματικά υψηλών επιδόσεων υπολογιστή, με πολλές δυνατότητες για την εποχή του. Ο γνωστός μου ασχολούνταν με κινούμενα γραφικά, animation. Έγινε με κάποιο τρόπο, μια επαφή και κρούση με τοπικό τηλεοπτικό κανάλι που χρειάζονταν κινούμενα γραφικά. Και στο τέλος της συνάντησής τους, ο ιδιοκτήτης του καναλιού, είπε στον γνωστό μου, αφήνοντας τον αποσβολωμένο, ‘ε, τώρα πια, περιμένω γραφικά επιπέδου Antenna’! Και όμως. Είναι πολλοί δυστυχώς οι ιθύνοντες με παρόμοιο σκεπτικό. Εσφαλμένες προσδοκίες. Δίχως να αφιερώσεις πόρους, χρήματα, ανθρώπους, χώρους, οτιδήποτε απαιτείται, μπορεί να νομίζουν ότι με κάποιο μαγικό ραβδί, θα γίνουν θαύματα.
Υπάρχει μια λέξη που πολύ συχνά χρησιμοποιείται στα εκκλησιαστικά κείμενα και αναδεικνύει και την δύναμη της Ελληνικής γλώσσας: η ματαιοπονία. Όταν κάποιος κοπιάζει, και μπορεί να κοπιάζει πραγματικά πολύ, αλλά εν τέλει είναι άδικος κόπος, χαμένος κόπος, γιατί είναι μια προσπάθεια υπαρκτή και μη αμφισβητήσιμη μεν, αλλά που δεν φέρνει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό συχνά και ο λαός μας λέει, "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο". Θεωρώ ότι και αυτή είναι μια ακόμη τοπική μας παθογένεια, που συναρτάται φυσικά και με όσα ελέχθησαν παραπάνω.
Με όλες αυτές τις σκέψεις, θεωρώ ότι το Μεσολόγγι μας, δεν χρειάζεται απλά μια τετριμμένη ένταση προσπαθειών. Χρειάζεται αλλαγή τακτικής, αλλαγή στρατηγικής, ρεαλιστική στοχοθεσία και προσδοκίες, γρήγορα αντανακλαστικά, αλλά και έμφαση στην ποιοτική -και όχι ποσοτική- δουλειά. Το Μεσολόγγι, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται νέες βάσεις από την αρχή, χρειάζεται μια επανεκκίνηση.
Κωνσταντίνος Η. Χονδρός
Περιφερειολόγος
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
