Κάθε φορά που περπατώ στην πόλη του Αγίου Νικολάου κυριεύομαι από θλίψη, η καρδιά μου σφίγγεται. Σε κάθε βήμα συνειδητοποιώ πόσο αφιλόξενη και εχθρική είναι η πόλη μας για τα άτομα με αναπηρία. Βέβαια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, συνήθως με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ή κάποια εκδήλωση, έχουμε ακούσει τοπικούς παράγοντες να διατυμπανίζουν την πρόθεση του δήμου για τη δημιουργία μίας πόλης φιλικής προς ΑΜΕΑ, όμως όλος ο ζήλος τους εξαντλείται σ΄αυτές τις εύηχες, ευκαιριακές τοποθετήσεις.
Οι ελλείψεις υποδομών στον Άγιο Νικόλαο όσον αφορά τα ΑΜΕΑ είναι τόσες πολλές που ειλικρινά δυσκολεύομαι να τις συμπυκνώσω για τις ανάγκες του παρόντος άρθρου. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ανεπάρκειες αυτές δεν απευθύνονται μόνο σε ΑΜΕΑ αλλά και σε κάθε πεζό, σε κάθε μητέρα και πατέρα με παιδικό καρότσι, σε κάθε πολίτη που διεκδικεί μια καλύτερη ποιότητα ζωής στην καθημερινότητά του.
Ένα άτομο με αναπηρία είναι αδύνατο να κινηθεί αυτόνομα στον Άγιο Νικόλαο. Ας ξεκινήσουμε από τα πεζοδρόμια. Είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι πολύ στενά με αποτέλεσμα να μην χωρά αμαξίδιο, εμπόδια κάνουν αδύνατη τη διέλευση…. Και σαν να μην έφταναν αυτά τα σπασμένα πεζοδρόμια, οι λακκούβες σ΄ όλη την πόλη εγκυμονούν σε κάθε μέτρο κινδύνους τραυματισμού ή προκαλούν επώδυνους κραδασμούς. Πώς θα κινηθεί κάποιος όταν οι ρόδες του αμαξιδιου σκαλώνουν ανάμεσα στις πέτρες και κινδυνεύει να ανατραπεί;
Αλλά ας αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα. Ξεκινώντας από την περιοχή του νοσοκομείου βλέπει κάποιος ότι σε πεζοδρόμιο ενώ υπάρχει ράμπα στην αρχή ανεβαίνοντας και στρίβοντας δεν υπάρχει πουθενά ράμπα για να κατεβεί το αμαξίδιο. Έτσι ο χρήστης αμαξιδίου γυρνάει πίσω βοηθούμενος από τον συνοδό για να αποφευχθεί, εξαιτίας της απότομης κλίσης και του πεζοδρόμιου αλλά και της ράμπας, η ανατροπή του αμαξιδίου. Απέναντι συναντάμε πάλι ράμπα με σκαλοπατάκι και πάλι χρειάζεται ένα άτομο να βοηθήσει για να ανέβει το αμαξιδιο. Στις ράμπες με σκαλοπατάκι οι ρόδες του αμαξίδιου γυρνάνε πλάγια και ο χρήστης δεν μπορεί να το ανεβάσει με μόνη λύση να σπρώξει ο συνοδός. Λίγα μέτρα παρακάτω [κυκλοφοριακό πάρκο] υποχρεώνονται να κατέβουν στο δρόμο γιατί στο πεζοδρόμιο συναντάνε διάφορα εμπόδια. Σε αυτό το σημείο χρειάζονται 2 άτομα να βοηθήσουν για να κατεβεί το αμαξίδιο λόγω έλλειψη ράμπας. Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο το συναντάμε συχνά, να υπάρχει ράμπα μόνο στη αρχή του πεζοδρομίου και όχι στο τέλος του. Στην συνέχεια ο χρηστής αμαξιδιου προχωράει στο δρόμο ανάμεσα σε διερχόμενα οχήματα με όποιο κίνδυνο συνεπάγεται αυτό από το νοσοκομείο μέχρι να φτάσουν στην λίμνη εξαιτίας της κακής κατάστασης των πεζοδρομιών [φθορές, κολόνες, δέντρα ακόμα και σκαλοπάτια].
Φθάνοντας μετά την γέφυρα συναντάνε ακόμα μια λάθος κατασκευή ράμπας. Προχωρώντας μετά τα ΄΄Αστέρια΄΄ υπάρχει μια πτυσσόμενη μπάρα που δυσκολεύει την διέλευση του αμαξιδίου. Στο απέναντι πεζοδρόμιο είναι μια σωστή ράμπα η οποία ξεκινάει από το επίπεδο του οδοστρώματος και διαπιστώνετε πόσο εύκολα ανεβαίνει το αμαξιδιο όμως η χαρά διαρκεί πολύ λίγο αφού η επόμενη ράμπα είναι πίσω από μια κολόνα [στη γωνία του καταστήματος MARIS]. Σωστή ράμπα είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο πηγαίνοντας προς το ΡΕΞ αλλά στο τελείωμα του βρίσκουμε πάλι ράμπα με σκαλοπατάκι. Οι ράμπες με σκαλοπάτι και απότομες κλίσεις, άκρως επικίνδυνες για την σωματική ακεραιότητα των ατόμων με αναπηρία, συνεχίζονται σε όλη την Κιτροπλατεία. Για μια ακόμα φορά η έλλειψη ραμπών καθιστά δύσκολη την άνοδο στα πεζοδρόμια της Κιτροπλατείας [στο σημείο που τελειώνουν οι καφετέριες] στερώντας στους κάτοικους αλλά και στους τουρίστες με αναπηρία τη δυνατότητα να απολαύσουν την βόλτα δίπλα στην θάλασσα. Όμως ακόμα και αν καταφέρουν να ανέβουν με την βοήθεια συνοδών τα κενά στις πλάκες και οι στύλοι δυσκολεύουν σε μεγάλο βαθμό τους χρήστες αμαξιδίων. Για ακόμα μια φορά οι κακοτεχνίες των πεζοδρομίων αναγκάζουν τον χρήστη αμαξιδιου να κινηθεί ανάμεσα σε διερχόμενα οχήματα. Στον πεζόδρομο του λιμανιού υπάρχει μια άκρως επικίνδυνη ράμπα στην οποία πολύ εύκολα ένα αμαξιδιο μπορεί να ανατραπεί ενώ συνεχίζοντας δεν υπάρχει ράμπα για να κατεβεί [αρχή πεζόδρομου πάνω από το λιμάνι].
Σε όλο το πεζοδρόμιο του παραλιακού δεν υπάρχει καμία ράμπα και όπως αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων άνθρωπος ειδικά σε αυτό το δρόμο ισοδυναμεί με αυτοκτονία να κυκλοφορεί αμαξιδιο στο δρόμο όπου η διέλευση λεωφορείων είναι συχνή.
Στην περιοχή του δημαρχείου πηγαίνοντας προς το κολυμβητήριο συναντάμε πάλι ράμπα με σκαλοπατακι. Σε όλη την διαδρομή συναντήσαμε ράμπες με μεγάλη κλίση και σκαλοπατάκι οι οποίες για ένα άτομο με αμαξίδιο είναι άκρως επικίνδυνες. Η βοήθεια του συνοδού είναι και πάλι πολλές φορές απαραίτητη για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο ανατροπής του αμαξιδιου και την πτώση του ίδιου του ατόμου με αναπηρία.
Αν ένα άτομο με αμαξιδιο χρειαστεί να πάει σε κάποια δημόσια υπηρεσία όπως στο ΙΚΑ ή στην εφορία κάνοντας την διαδρομή από το νοσοκομείο κατεβαίνοντας στον «Ιταλικό», θα αναγκαστεί να προχωρήσει στην άκρη του δρόμου αφού το πεζοδρόμιο δεν έχει ράμπα [ίσως βρει κάποια είσοδο γκαράζ και μπορέσει να ανέβει τελικά]. Στην απέναντι νησίδα που χωρίζει το πάρκινγκ από το δρόμο συμβαίνει το εξής εξωφρενικό. Στην πάνω πλευρά της νησίδας δεν υπάρχει ράμπα ενώ στην κάτω υπάρχουν 2 ράμπες. Θεωρώ ότι είναι ένα διαφωτιστικό παράδειγμα ότι γίνονται ράμπες μόνο για να γίνουν χωρίς σωστή μελέτη.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει άμεσα. Δεν χωρούν ούτε αναβολές ούτε παιδιάστικες, φτηνές δικαιολογίες. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε ημίμετρα και κατασκευές με κακοτεχνίες χωρίς κεντρικό σχεδιασμό. Υποστηρίζω τη δημιουργία υποδομών ώστε ένα άτομο με κινητικά προβλήματα να μπορεί να κινηθεί σ΄ όλη την πόλη τόσο για να εξυπηρετεί τις καθημερινές του ανάγκες ΑΥΤΟΝΟΜΑ όσο και να απολαύσει μία βόλτα. Συγκεκριμένα απαιτείται από τη μία πλευρά η κατασκευή νέων πεζοδρομίων που θα πληρούν τις προϋποθέσεις της νομοθεσίας (ΦΕΚ 2621/2009) και διόρθωση των κακοτεχνιών στα υπάρχοντα και από την άλλη θα πρέπει αυτό το δίκτυο πεζοδρομίων να συνδέεται με τις θέσεις στάθμευσης για άτομα με αναπηρία. Ακόμα και αν κάποιος παρκάρει το αυτοκίνητο του στην ειδική θέση πώς θα καταφέρει να κινηθεί με ασφάλεια εάν σε αυτή τη θέση δεν υπάρχει ράμπα ώστε να ανέβει στο πεζοδρόμιο;
Ταυτόχρονα θα πρέπει να τηρείται η υπάρχουσα νομοθεσία και στα καταστήματα της πόλης. Τα άτομα με αναπηρία όπως όλοι πρέπει να μπορούν να πάνε για ψώνια, για καφέ, για φαγητό. Δυστυχώς τα μαγαζιά της πόλης μας που διαθέτουν ράμπες και τουαλέτες για Αμεα είναι λιγοστά. Όπως και οι εκκλησίες, τα νεκροταφεία, τα ΑΤΜ που είναι προσβάσιμα. Σαν να μην έφταναν αυτά καμία παραλία του δήμου μας δεν διαθέτει seatrac ώστε να μπορούν τα άτομα με κινητικές αναπηρίες να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα χωρίς να χρειάζονται συνοδό. Ουσιαστικά αποκλείουμε τους συνανθρώπους μας από αυτονόητες καθημερινές δραστηριότητες.
Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω για τα παιδιά με αναπηρία. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχουν παιδάκια εν έτει 2019 που ζουν απομονωμένα από τα άλλα παιδιά ελλείψει χώρων ψυχαγωγίας και άθλησης. Αναφέρομαι, βέβαια, στη δημιουργία παιδικών χαρών, όπου μπορούν να παίζουν και να συνυπάρχουν όλα τα παιδιά και οι οποίες, εκτός των κοινών παιχνιδιών, διαθέτουν και όργανα αποκλειστικά για τα παιδιά σε καροτσάκι. Έχοντας ασφαλή παιχνίδια και όργανα άθλησης, το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά με αναπηρία πλέον θα μπορούν να αθληθούν και να περάσουν την ώρα τους δημιουργικά σε όποια από τις παιδικές χαρές διαλέξουν. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να ενισχύσουμε με κάθε μέσο την ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό και να παρέχει ο δήμος τα απαραίτητα μέσα στις εγκαταστάσεις για να μπορούν να προπονηθούν τα άτομα με αναπηρία. Επιπλέον, το πρόγραμμα Άθληση για όλους θα πρέπει να διευρυνθεί ώστε να περιλαμβάνει προγράμματα για άτομα με αναπηρίες.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο βαθμός πολιτισμού μιας κοινωνίας, προσδιορίζεται και πραγματώνεται μέσα από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες της, όπως τα άτομα με αναπηρία. Στον δήμο μας η κατάσταση είναι επονείδιστη και πρέπει να αλλάξει αμέσως. Με λύπη παρατηρώ πόσο πίσω έχει μείνει ο τόπος μας παραβιάζοντας τόσο το ελληνικό δικαιο όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα!
Είναι αυτονόητο, βέβαια, ότι αυτές τις βελτιώσεις θα τις απολαμβάνουν και οι επισκέπτες της πόλης μας. Για την ακρίβεια ο Άγιος Νικόλαος θα μπορέσει να μπει στον τουριστικό χάρτη για τα άτομα με αναπηρίες απ’ όπου προφανώς απουσιάζει εντελώς.
Αυτός ο τόπος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Στο παρόν άρθρο επέλεξα όμως να επικεντρωθώ στους συνανθρώπους μας γιατί θεωρώ ζωτικής σημασίας τις παραπάνω αλλαγές, εάν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι….
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ»