Κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Τραγούδι χωρίς όνομα» (Canción sin nombre)
Στο Περού του 1988, η Χεορχίνα, μια κοπέλα από μικρό χωριό των Άνδεων, φτάνει στη Λίμα προκειμένου να γεννήσει σε μια αυτοσχέδια κλινική αλλά μετά από τρεις μέρες το βρέφος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ένας τολμηρός δημοσιογράφος θα γίνει ο μοναδικός της σύμμαχος στην προσπάθειά της να βρει το παιδί της.
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία (οι εξαφανίσεις μωρών από κλινικές) το δυνατό ντεμπούτο της περουβιανής Μελίνα Λεόν που συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες και απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας –και ειδική μνεία για το MermaidAward– στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, θυμίζει κάτι από «Roma» τόσο στο αισθητικό αποτύπωμά του όσο και στην αφήγησή του. Στο κέντρο της ταινίας υπάρχει η δραματική ιστορία μιας ιθαγενούς χωρίς ταυτότητα (η σεκάνς στο αστυνομικό τμήμα που πάει να καταγγείλει την εξαφάνιση του μωρού της) και κυρίως χωρίς μέλλον. Το ασπρόμαυρο δράμα της Λεόν διαθέτει τις ψυχολογικές εντάσεις μιας σκληρής, απάνθρωπης περιπέτειας με πολιτικό βάρος (παρακολουθούμε τις ενέργειες των ηρώων εν μέσω ισχυρών πολιτικών αναταραχών) και την ευθύτητα ενός εύστοχου κοινωνικού σχολίου –το στιγμιότυπο με τις παραγκουπόλεις ή τις καλύβες στο νερό κόντρα στα επιβλητικά αρχιτεκτονικά κυβερνητικά κτίρια– που καταλήγει να γίνει πραγματικός καφκικός εφιάλτης.
