19°
Μια σειρά πορτρέτων, φιλοτεχνημένων την τελευταία διετία από τον Αποστόλη Ιτσκούδη, ταξίδεψαν από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα και το Κέντρο Τεχνών «Μετς». Η Μαρία, ο Συμεών, ο Νίκος και η Κική, πρόσωπα που ζωγραφίστηκαν από φυσικού (και λίγο από φωτογραφία) συνθέτουν μια μικρή ανθολόγηση από προσωπογραφίες που μας έρχονται από το οικείο περιβάλλον του ζωγράφου. Τα κοντινά πρόσωπα του Ιτσκούδη είναι παραστατικά, με απόσταση όμως από τον φωτορεαλισμό. «Μέσα από τον τρόπο που δουλεύω τα τελευταία 5-6 χρόνια, αυτή την απαλοιφή, αυτό το “ξύσιμο” του καμβά, ακόμα κι εγώ ο ίδιος ξαναπλάθω την εικόνα, σαν θραύσματα όπου το οπτικό νεύρο προσπαθεί να το αντιληφθεί και να φτιάξει την εικόνα-μια καινούργια εικόνα» λέει ο ζωγράφος και συμπληρώνει: «Μέσα από τα πορτρέτα η μοναξιά του εργαστηρίου “εξαφανίζεται”. Το κορμί δονείται. Υπάρχει ένα μυστήριο στα πρόσωπα που σε προσκαλεί να το ανακαλύψεις, να τρυπώσεις μέσα του, βαθιά. Πάντα έχουν να σου διηγηθούν μια ιστορία, να σου φανερώσουν κρυφά μυστικά, να σου κρατήσουν συντροφιά. Άλλες φορές μπορεί και να μην λένε τίποτα. Το είδωλο μας στον καθρέφτη. Σαν να επιστρέφει η εικόνα μας πίσω. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Υπάρχουν πρόσωπα που σε καλούν να τα αγκαλιάσεις, να τους μιλήσεις, άλλα που σε απωθούν η που έρχονται σ' εσένα και σου ψιθυρίζουν δυο-τρεις λέξεις. Πάντα έχουν κάτι να πουν ακόμα κι όταν δεν λένε τίποτα».
Ο Ιτσκούδης συνθέτει με οικονομία, προσφέρει αληθοφάνεια αλλά δεν υπηρετεί την αναπαραγωγή. Αν και τον ενδιαφέρει η αποτύπωση του προσώπου, προτάσσει τη χειρονομία και την αίσθηση του χρώματος. Έχοντας πίσω του την κληρονομιά του φαγιούμ και των βυζαντινών, ο καλλιτέχνης βλέπει την πράξη της ζωγραφικής σαν προσευχή: «Είναι μια γέννηση και η γέννηση είναι ζωή. Επαφή με το μέσα μας, το θείο, το ιερό. Είναι μια πράξη αγάπης. Από μικρός αγαπούσα την επαφή με τους ανθρώπους, την επικοινωνία. Επικοινωνία μέσα από το βλέμμα, την ενέργεια, τις χειρονομίες, τις μυρωδιές. Μου άρεσε να τους παρατηρώ. Ακόμα και μέσα από τις φωτογραφίες, ειδικά τις παλιές, εκεί που η εικόνα, η μνήμη γίνεται αφήγηση. Γίνεται αναζήτηση προσωπική, επικοινωνία με τον εαυτό μας, την ιστορία (μας)».
Οι «εντιμότατοι φίλοι» του Ιτσκούδη, ως πολλαπλές εκδοχές του πορτρέτου, μοιάζουν αυθύπαρκτοι και μιλάνε μία σύγχρονη ζωγραφική γλώσσα, πυκνή σε περιεχόμενο. Δεν σε γελάνε, αλλά στα «ειλικρινή» πρόσωπά τους κρύβουν το αίνιγμα της ύπαρξής τους. «Η ζωγραφική, τα πορτρέτα είναι η ίδια η ζωή (για μένα). Γεννούν ζητήματα ύπαρξης, ζητήματα ζωής και θανάτου» λέει ο ζωγράφος που φέρνει το δικό του πρόσωπο πίσω από αυτά.
Την έκθεση επιμελείται ο Γιώργος Μυλωνάς.
Εγκαίνια Σάββατο 16 Νοεμβρίου στις 20.00
