Ο τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης μιλάει για τη δική του Νάξο.
Νάξος, καλοκαίρι ’80 κάτι… Το χωριό μου λέγεται Κουρνοχώρι. Έχει δυο ταμπέλες που εξηγούν διαφορετικά την ονομασία του. Η πρώτη μάλλον από τα 70s γράφει «Κορωνοχώριον» και τονίζει την κορώνα που έχει σκαλιστεί σε ένα τραπεζάκι στην αυλή της θείας Βούλας. Η θεία Βούλα, αδερφή της γιαγιάς μου, παντρεμένη χιλιάδες χρόνια με τον θείο Σταύρο, έδειχναν στους τουρίστες το τραπεζάκι με την κορώνα του Όθωνα ο οποίος δεν κατάλαβα ποτέ γιατί επισκέφτηκε αυτό το μικρό χωριό... Δεν ήξερε φυσικά αγγλικά αλλά όλοι καταλάβαιναν τι έλεγε. Δεν είχε παιδιά. Και ο θείος είχε και τα κλειδιά του Πύργου. Ο ενετικός Πύργος του χωριού μου δεσπόζει! Οι ντόπιοι τον καταριούνται γιατί δεν τους επιτρέπουν να φτιάξουν μεγάλα σπίτια οι αρχαιολόγοι. Εγώ τον λατρεύω. Παλιά είχα φιλοδοξίες. Να κάνω λεφτά, να τον αγοράσω από τους Δελαρόκες. Οι Φράγκοι τον είχαν αγοράσει στις αρχές του 20ού αιώνα και φήμες οικογενειακές λένε ότι πρόλαβαν τον προπάππου μου Γρηγόρη Σκυλάκη, που ερχόταν με λεφτά να τον πάρει.
Μας άφηναν με τον αδερφό μου για μήνες στο χωριό. Παίζαμε κρυφτό και φιλούσαμε κλεφτά στα μάγουλα τα κορίτσια που δυστυχώς ήταν όλα ξαδέρφια μας. Δεύτερα, τρίτα κτλ…
Θυμάμαι το κολατσιό της γιαγιάς. Μια τεράστια φέτα ψωμί από τον ξυλόφουρνο με δικό μας λάδι, ρίγανη και ένα κομμάτι ξερό ξινότυρο… Γκουρμεδιά θα το έλεγες…
Η Νάξος δεν είναι νησί. Είναι η πατρίδα των παιδικών μου χρόνων. Και ένιωσα ότι κάτι κατάφερα στη ζωή μου, όταν έφερα και το κοριτσάκι μου να παίξει στα ίδια σοκάκια του χωριού μου.
Και τι δε θα έδινα να ξανάπαιζα κρυφτό. Να πήγαινα πάνω στο καμπαναριό να κοιτάζω τα περιβόλια. Και μετά, με τον παππού τον Νικόλα να ποτίζουμε με την τεχνική των αυλακιών.
Αργότερα τη γύρισα όλη. Ή, μάλλον, όχι όλη, γιατί είναι τεράστια και κρύβει ομορφιές. Να πάτε. Σε αλλάζει η Νάξος.
Παππού, γιαγιά, θεία Βούλα, μου λείπετε. Θείε Σταύρο, σε φοβόμουν από παιδί…
18°
