Συνέντευξη με την ηθοποιό Ανθή Ανδρεοπούλου της talk of the town διαφήμισης της Ηellmann’s σε σκηνοθεσία Nick Jones
Είναι από εκείνες τις διαφημίσεις που μόλις σκάσουν γίνονται θέμα συζήτησης και βγάζουν ατάκες. Η γνωστή και αγαπημένη ηθοποιός Ανθή Ανδρεοπούλου, με καριέρα σε εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικούς ρόλους σε σειρές που άφησαν εποχή (Γιούγκερμαν, Λωξάντρα κ.ά.), ξάφνιασε τους πάντες με έναν ρόλο που τον αποδίδει με εξαιρετική ακρίβεια και χιούμορ. Μία κυρία φιλόλογος, ίσως βγαλμένη από το «Γάμος α λα ελληνικά», ίσως και λίγο «Πάστα Φλώρα», διδάσκει μία εντελώς δική της, τζαζ, ετυμολογία λέξεων – λογοπαίγνια από αυτά που διαδίδονται στα social media (και τόσο πετυχημένα κάνει ο Θοδωρής Τσεκούρας, ένας εκ των συντελεστών της διαφήμισης). Προϊόντα διεθνούς φίρμας που τα αγάπησε η ελληνική οικογένεια, τα έκανε δικά της και τα προφέρει όπως θέλει – μα όλα ελληνικά πχια; Η «κυρία Παπαγεωργακάκη» είναι αυστηρή, μιλάει καθαρά, με απόλυτο κοντρόλ στο τι λέει, τι πιστεύει, ποιος απλώνει χέρι στις μαγιονέζες της και, με μία «κεντημένη» αντίδραση, μία τέλεια έκφραση, δίνει φινάλε στο διαφημιστικό σποτ. Η κυρία Ανθή Ανδρεοπούλου, χαλαρή, χαμογελαστή και χωρίς την περούκα της φιλολόγου, μας μίλησε για το πώς και το «πχια».
«Το ότι πρόκειται για έναν ρόλο είναι αυτό που με ευχαρίστησε. Έχω κάνει πολλά δοκιμαστικά για διαφημίσεις αλλά δεν είχα πάρει τον ρόλο ποτέ. Αυτή τη φορά μού άρεσε τόσο πολύ το σενάριο, που πήγα με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Οι εκφράσεις στο φινάλε ήταν κάτι αυθόρμητο, έγιναν στο γύρισμα. Είχα έναν καταπληκτικό σκηνοθέτη, τον Nick Jones, που ήταν πολύ υποστηρικτικός και χαλαρός. Τον ρόλο τον είχα προετοιμάσει από τότε που μου έγινε η πρόταση από το Film Casting. Είχα πάρει μέχρι και κατάλληλα ρούχα μαζί μου για το δοκιμαστικό. Κυρία Κική Παπαγεωργακάκη, φιλόλογος. Η μαμά μου με φώναζε πάντα, λίγο υποτιμητικά και λίγο ειρωνικά, “προφεσόρα”. Ότι τα ξέρω όλα.
Ο σκηνοθέτης μού ζήτησε να αυτοσχεδιάσω κι εγώ άρχισα να λέω: Σήμερα θα σας μιλήσω για το κουλούρι, το οποίο αποτελείται από το Κου, το Λου και το Ρι. Οι λέξεις που λέω στο διαφημιστικό μού θύμισαν ένα παιχνίδι που κάναμε εκεί γύρω στο ’85-’87, που λέγαμε λέξεις ελληνικές σαν ξένες, “λαιμοί μπουκαλιών”, “και σε κεσέ και σε μπολ”, διάφορα τέτοια. Ήταν την εποχή που ήμουν στο Λονδίνο και, θυμάμαι, οι Έλληνες εκεί γελούσαμε πολύ με αυτά αλλά άντε να τα εξηγήσεις στους Άγγλους. Εκείνη την εποχή είχα και έναν φίλο Ινδό που είχε τέσσερα αγόρια, και τους έλεγε ότι όλες οι λέξεις προέρχονται από τα ινδικά. Τότε βγήκε στους κινηματογράφους εκείνη η υπέροχη ταινία της Νία Βαρντάλος, το “Γάμος α λα ελληνικά”, όπου ο μπαμπάς της οικογένειας έλεγε ότι όλες οι λέξεις προέρχονται από τα ελληνικά. Πήγε ο φίλος μας να δει την ταινία με τα παιδιά του και του κάνανε φοβερή καζούρα. Τώρα θα του γράψω και θα του πω “Όλα ελληνικά πχια”.
Όταν είδα στο σενάριο του διαφημιστικού, το “πχια” νόμιζα ότι ήταν λάθος. Στη γραμματική, το –ια είναι δίφθογγος, είναι καινούργια γραμματική, δεν ξέρω αν την ξέρετε και προφέρεται διαφορετικά ανάλογα με το ποιο σύμφωνο προηγείται. Προφέρεται άλλες φορές -για και άλλες φορές -χια.
Διάλεξα να έχω αποτραβηχτεί, πριν από δέκα χρόνια ακριβώς. Τώρα ζω στην εξοχή, λίγο έξω από τα Καμένα Βούρλα. Είναι μία επιλογή μου. Ήθελα να φύγω από την Αθήνα. Με ενοχλούσε η πόλη. Κάποια στιγμή, από εκείνες τις στιγμές που κάτι σε χτυπάει στο κεφάλι και λες «αυτό ήτανε», ήμουνα σε ένα φανάρι, οδηγούσα, και λέω, όχι, δεν θέλω να γεράσω μπροστά σε ένα φανάρι. Ατέλειωτες ώρες οδηγήματος μέσα στην Αθήνα. Δεν είχα καμία εμπειρία από τη ζωή στην επαρχία. Είμαι Αθηναία γέννημα θρέμμα. Είμαι παιδί της πλατείας Βικτωρίας, πήγα σχολείο στη Φωκίωνος Νέγρη, αλλά αυτή η Αθήνα δεν υπάρχει πια. Δεν άφησα πίσω μου κάτι που με πόνεσε.
Η πρώτη μου έξοδος στην πλατεία Βικτωρίας ήταν όταν ήμουν 4 χρονών. Το έσκασα από το σπίτι και έφυγα τρέχοντας. Όλοι έλειπαν από το σπίτι, ήταν μόνο η γιαγιά εκεί. Όταν πήρε είδηση ότι έλειπα με ακολούθησε, εγώ με άνεση πέρασα τη Δεριγνύ, όλη την Γ΄ Σεπτεμβρίου και φτάσαμε μέχρι την πλατεία. Η γιαγιά δεν ήθελε να με τρομάξει κι απλώς ερχόταν κι εκείνη τρέχοντας από πίσω μου. Είμαι ακόμα πολύ του φευγιού. Το καλύτερο που μπορείς να μου δώσεις είναι ένα εισιτήριο να κάνω το γύρο του κόσμου.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα στη χούντα. Τέλειωσα ακριβώς με τη μεταπολίτευση. Πήγαινα στη σχολή του Θεοδοσιάδη, δηλαδή Αραχώβης και Μπενάκη, στην καρδιά των Εξαρχείων. Ήμασταν συνέχεια στο Φλοράλ μέχρι αργά τη νύχτα και μπουρ-μπουρ-μπουρ. Ήμασταν όλοι πολιτικοποιημένοι, και η οικογένειά μου, κι εγώ και η εποχή. Ήταν αυτό που λέει ο Σαββόπουλος, “ο φίλος σε τραβάει από το μανίκι”. Εμένα εκείνη την εποχή με λέγαν “η αναρχική” γιατί πήγαινα στις εκδηλώσεις όλων των κομμάτων, από το Πασόκ και αριστερά. Και τώρα πηγαίνω στα Εξάρχεια. Όταν θέλω να φάω, εκεί πάω, στη Ροζαλία. Εκεί δίνονται τα φοβερά ραντεβού μας, γενέθλια, πάρτι. Και τους ξένους φίλους μας, εκεί τους πηγαίνουμε.
Από την Αθήνα μού λείπουν οι φίλοι μου. Οι περισσότεροι δεν έρχονται να τους βλέπω. Μου λείπει η οικογένεια της αδερφής μου. Βέβαια τους βλέπω κάθε 15 μέρες γιατί κάνω ένα μάθημα εδώ στην Αθήνα – διδάσκω θέατρο σε μία σχολή δραματοθεραπευτών και εργοθεραπευτών. Είκοσι χρόνια είμαι εκεί, είναι πάρα πολύ ωραία δουλειά. Να, λοιπόν, που υπάρχει στη ζωή μου με κάποιο τρόπο η δασκάλα, η “φιλόλογος”. Από την Αθήνα μού λείπει επίσης το σινεμά και το θέατρο. Η Λαμία, που είναι μόνο 25 χιλιόμετρα από μας, έχει τρεις αίθουσες. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια έδειχναν πολύ καλές ταινίες, πρώτης προβολής, ταινίες Όσκαρ κλπ. Τώρα, ξαφνικά, τέρμα. Μόνο ταινίες για έφηβους βάζουν. Ξέρετε, εκείνες που είναι από video games και τέτοια. Έτσι, όταν έρχομαι στην Αθήνα πάω πολύ σινεμά και θέατρο.
Μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες. Το “Μπλε” του Κισλόφσκι. Με έχει συγκινήσει όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου.
Μία από τις πιο αγαπημένες παραστάσεις μου ήταν ο “Καυτός πάγος” που παίξαμε από το 2006 μέχρι το ’08 στο Θέατρο Εξαρχείων με την Αννίτα Δεκαβάλα και τον Τάκη Βουτέρη.
Από την τηλεόραση μου έχουν μείνει πολύ ωραίες φιλίες, ωραίες συνεργασίες. Μία από αυτές είναι η Μπέτυ Βαλάση, σπουδαία γυναίκα και με πάρα πολύ χιούμορ.
Όταν πήρα την απόφαση να φύγω, ήμουν τόσο πολύ ανάλαφρη, ήμουν χορτασμένη. Ναι, ωραίο θα ήταν να παίξω λίγο θέατρο ακόμα. Αλλά αυτό που θέλω περισσότερο είναι να κάνω σινεμά.
(Χτυπάει το τηλέφωνο, διακόπτουμε, μιλάει γαλλικά)
Αυτός ήταν ο Ζαν Νοέλ. Ο σύντροφός μου. Γνωριστήκαμε περιπετειωδώς. Ωραία ιστορία, θα σας πω τη σύντομη έκδοση όπως λέει και ο Ζαν Νοέλ. Είχα πάει να δω μία φίλη μου Ελληνίδα που ζει στη Γαλλία, στη Βρετάνη, και μου τον σύστησε τρεις μέρες πριν φύγω. Κάτι πάθαμε κι οι δύο φαίνεται, γιατί αρχίσαμε τα μηνύματα, και τα καθημερινά τηλεφωνήματα και την επόμενη μέρα που έφυγα, αρχές Σεπτέμβρη, μου λέει “Μπορώ να έρθω τα Χριστούγεννα εκεί;». Ήρθε και μετά μου είπε “Μπορώ να μείνω εδώ;”. Και έμεινε. Μαζί αποφασίσαμε να πάμε να ζήσουμε στην εξοχή.
Ζω μέσα στη φύση εντελώς. Από το παράθυρο βλέπω το όρος Κνημίς που είναι πίσω από τα Καμένα Βούρλα κι αν κάνω έτσι λίγο, πέρα από τα δέντρα, βλέπω τη θάλασσα του Μαλιακού κόλπου από την οποία απέχω 150 μέτρα. Δεν μπορώ να σας πω τι ζεστασιά μου δίνουν στην καρδιά μου αυτές οι εικόνες. Έχουμε και κήπο όπου καλλιεργούμε.
Μαγειρεύω πάρα πολύ. Αν πω ότι κάνω πολύ ωραίο μουσακά, θα με πιστέψετε; Χρησιμοποιώ και μαγιονέζα, φυσικά. Με το που τελειώσαμε το διαφημιστικό, η Hellmann’s μου έκανε ένα πολύ ωραίο δώρο, σε ένα κουτί όλα τα προϊόντα.
