«Όταν πηγαίνω στο γήπεδο τότε καταλαβαίνω ότι δεν έγινα ποτέ ξένος και άπιστος στο μικρό παιδί που υπήρξα»
του Νίκου Μπουνάκη*
«Όταν πηγαίνω στο γήπεδο τότε καταλαβαίνω ότι δεν έγινα ποτέ ξένος και άπιστος στο μικρό παιδί που υπήρξα» έγραφε ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, σημειώνοντας επίσης «Από τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια μέχρι σήμερα δεν μπορώ να απομονώσω στη μνήμη μου μια Κυριακή μακριά από κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα».
Το ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των ομαδικών αθλημάτων! Ο καθαρός καθρέφτης της κοινωνικής μας οργάνωσης και λειτουργίας. Το πιο λαϊκό, μαζικό και συμμετοχικό άθλημα στην ιστορία του αθλητικού κινήματος. Εκφράζει τη μαγεία της συμμετοχής των λαϊκών στρωμάτων, την ανάγκη για εκτόνωση και απελευθέρωση από την καταπίεση της καθημερινότητας, την ανάγκη για θέαμα και φαντασία στη ζωή μας.
Είναι το άθλημα που ο κόσμος συμμετέχει ενεργά και ταυτίζεται. Ο φίλαθλος επικροτεί, αποδοκιμάζει, χλευάζει και καθοδηγεί την ομάδα του, ενώ όταν χρειαστεί συγκρούεται για τη φανέλα και τα λάβαρα της ομάδας. Αυτά τα λάβαρα που στην ιστορική εξέλιξη μένουν αναλλοίωτα εν αντιθέσει με τα ιδεολογικά και πολιτικά λάβαρα που ξεθωριάζουν και χάνουν την αίγλη τους…
Πολλοί επιχείρησαν να τιθασεύσουν αυτή τη δύναμη του ποδοσφαίρου. Να χρησιμοποιήσουν για αλλότριους σκοπούς τη δύναμη των φιλάθλων, τη δύναμη των οπαδών. Όμως, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές και πολιτικές σκοπιμότητες. Από τη φύση του είναι πρωτοπόρο, καινοτόμο και ανατρεπτικό άθλημα.
Ας αναλογιστούμε την εξέλιξη ενός αγώνα, πόσα απρόοπτα μας επιφυλάσσει και τι εναλλαγές στον αγώνα και στα σκορ. Αρκεί ένα δευτερόλεπτο μέσα στο γήπεδο για να ανατραπούν νίκες και ήττες.
Στο γήπεδο δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί, ισχυροί και ανίσχυροι. Όλοι και όλα υποτάσσονται στη μαγεία της στρογγυλής μπάλας.
Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι ο αθλητισμός είναι μέσο απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Γίνεται άσκηση ελευθερίας, καθώς συνταιριάζει την ατομική προσπάθεια με την κοινωνική προσφορά, την ατομική ευθύνη με τον τρόπο ζωής.
Αναδεικνύεται σε μάθημα συνύπαρξης, αφού προϋποθέτει τη συμμετοχή όλων και δοκιμάζει τη συνοχή, την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό της κοινωνίας των πολιτών. Συνιστά πρόταση ζωής γιατί δίνει το μέτρο του σεβασμού για τις μεγάλες αξίες που πρέπει να διέπουν τον τρόπο διαβίωσής μας.
Είναι μια μορφή κοινωνικής εκδήλωσης ακόμη και χειραφέτησης, η οποία αποκαλύπτει το όραμά μας για το αύριο. Ο αθλητισμός είναι ο δείκτης αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασής μας.
Και βεβαίως το ποδόσφαιρο είναι ο ηγέτης του αθλητισμού. Είναι «τόπος δημιουργίας, ανάτασης, προσμονής, ακόμη και ανατροπής της συναισθηματικής μας συρρίκνωσης.
Το ποδόσφαιρο ταυτόχρονα είναι ένα ερωτικό και τρυφερό άθλημα. Χρειάζεται δύο ομάδες. Χρειάζεται ευελιξία, χρειάζεται μυαλό και στρατηγική. Χρειάζεται συλλογικότητα και ατομικότητα και προπαντός απαιτείται φαντασία και δημιουργικότητα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος με όχημά του τη φαντασία, ανατρέπει τις στατικές δομές, ονειρεύεται και φαντασιώνεται έναν ιδεατό κόσμο ευτυχίας και δημιουργίας. Θέλοντας να ακυρώσει τη μίζερη, στεγνή και καταθλιπτική καθημερινότητά του, αναζητά διεξόδους.
Αγαπάμε το ποδόσφαιρο, νοιαζόμαστε γι’ αυτό! Για να παραφράσουμε τον Μπρεχτ «Παίζουμε ποδόσφαιρο για να μην πεθάνουμε από την πραγματικότητα».
Το Ηράκλειο διαχρονικά διατηρεί προνομιακή σχέση με τον αθλητισμό. Το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει το ασίγαστο πάθος των ανθρώπων του. Το Παγκρήτιο Στάδιο είναι μια εμβληματική υποδομή εθνικής εμβέλειας. Η πόλη μας με την αξία της έχει αναδειχθεί σε αθλητική, αλλά και πολιτιστική πρωτεύουσα της ελληνικής περιφέρειας, σε αθλητικό και πολιτιστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι υποδομές του Ηρακλείου είναι απαραίτητο να συμπληρωθούν με ένα νέο γήπεδο για τη μεγάλη ομάδα της πόλης, τον ΟΦΗ. Άλλωστε, η δύναμη του αθλητισμού έγκειται στη δημιουργία, ενώ η πολιτικότητα είναι η βαθύτερη ουσία του ποδοσφαίρου.
15°
