Το «Κλαδί ελιάς» με σεφ τον Βύρωνα Μπαρμπασακάλη είναι από τα ωραιότερα εστιατόρια σε ολόκληρη τη Μακεδονία
Το χωριό είναι αριστούργημα – μέσα στο πράσινο, κάτασπρο πάνω στην πλαγιά του Παγγαίου, η Μεσορόπη και το γειτονικό της χωριό, η Μουσθένη, είναι δύο μικροί, ορεινοί παράδεισοι. Στη Μεσορόπη έμενε η γιαγιά Πόπη, γιαγιά των εξαδέλφων μου στην πραγματικότητα, που όμως με κυνηγούσε και μένα να με ταΐσει λουκούμια, όποτε πηγαίναμε εκδρομή στο χωριό της. Το οποίο χωριό ήταν και είναι πανέμορφο, μυρωδάτο, δροσερό και πέτρινο, με μια ωραία πλατεία στη μέση, με βρύσες, γεφυράκια, πλατάνια, καστανιές και υπέροχα παλιά σπίτια που έχουνε ξεμείνει από τον 19ο αιώνα. Η Μεσορόπη κάποτε είχε 24 νερόμυλους και πολλά αρχοντικά σπίτια – τα αρχοντικά Ιατρού και Γιώτα, φωτογραφημένα από το 1883, στέκουν καλά ακόμα.
Ωραία, και πάμε στο γκουρμέ, το εστιατόριο που σκίζει, που είναι σχεδόν πάντα γεμάτο, μαζεύει κόσμο από την Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, Δράμα, Ξάνθη, τις Σέρρες, ή και πέρα από τα σύνορα, μια και το «Κλαδί ελιάς» είναι διάσημο σε μεγάλη ακτίνα, και προς όλες τις πλευρές της πυξίδας. Στεγάζεται σε ένα ανακαινισμένο πέτρινο σπίτι, από τα ωραιότερα της Μεσορόπης, και το εστιατόριο, είναι του μικρού «μπουτίκ» ξενοδοχείου - “CulinaryBoutiqueHotelKladiElias”, δημιούργημα, ξενοδοχείο και εστιατόριο, του σεφ Βύρωνα Μπαρμπασακάλη.
Το ερώτημα «Γιατί να πάω να φάω στη Μεσορόπη αφού μπορώ να φάω στην Καβάλα, στη Δράμα ή όπου αλλού βρίσκομαι;» απαντάται αυτόματα μόλις μπεις στον πολύ όμορφο χώρο – και σε δεύτερη φάση, όταν κάθεσαι να φας το πολύ όμορφο φαγητό. Τα πιάτα είναι απλά, τα περισσότερα εποχιακά, με ντόπια προϊόντα και συνοδευόμενα από επίσης πολύ ωραία ντόπια κυρίως κρασιά. Ο Βύρων ήταν για πολλά χρόνια σεφ στο εστιατόριο της «Μακρυάμμου», του υπερ-τέλειου ξενοδοχειακού συγκροτήματος της Θάσου. Έχω φάει από τα χεράκια του ψητές ψαρούκλες που τραγουδούσαν, γαρίδες που χόρευαν καστανιέτες, μύδια που όλο και κάτι έκαναν κι αυτά στις σόου-μπίζνες, τα πάντα όλα θαλασσινά, και τα έχω εκτιμήσει τόσο που τα θυμάμαι ακόμα, 20 χρόνια μετά.
Το μενού στο «Κλαδί ελιάς» αλλάζει κάθε τόσο, εκτός από κάποια στάνταρ πιάτα, που έχουνε πάντα σουξέ και τα κρατάει με μικρές αλλαγές. Όλα είναι πολύ νόστιμα, εκτός από όμορφα στην εμφάνιση, και στη βάση τους απλά: ένα πέστο ντομάτας με πλιγούρι και γιαούρτι, πχ, είναι πεντανόστιμο χωρίς να σε μπουρδουκλώνει με 800 διαφορετικά υλικά. Η κουζίνα περιγράφεται ως «bistrot, μεσογειακό fusion σε γαλλική βάση», αλλά είναι και μοντέρνα ελληνική, σε παραδοσιακή βάση.
Η Μεσορόπη έχει πολλά κάλλη, και πολλά πράγματα να δοκιμάσει ο επισκέπτης: ένα παραδοσιακό εργαστήριο χαλβά που φτιάχνεται σε πέτρινο μύλο (του κυρ Σταύρου), έναν φούρνο (του Βαλακίδη) διάσημο για τις πίτες, τις καταπληκτικές τυρόπιτες και τον τραχανά του. Το μονοπάτι που ανεβαίνει μέχρι την κορυφή Μάτι, στα 2.000 μέτρα, ξεκινάει από εδώ, στους πρόποδες του Παγγαίου, μέσα σε βλάστηση που θυμίζει Καναδά αλλά είναι Μακεδονίας εντελώς από όλες τις απόψεις. Υπάρχει η διάσημη ψησταριά «Καστανιές», για ψητά κρέατα (και καλές τιμές), και ο παλιός «Κόλλιας», στη διασταύρωση του δρόμου προς Καβάλα, λειτουργεί ακόμα όπως λειτουργούσε και πριν 30 ή 50 χρόνια – εκεί σταματούσανε τα ΚΤΕΛ από Θεσσαλονίκη, για να τσιμπήσουνε κάτι οι επιβάτες, όταν η διαδρομή με τα ΚΤΕΛ, Θεσσαλονίκη-Καβάλα, κρατούσε πάνω από τέσσερεις ώρες, με πολύ ντούκου-ντούκου και μια μόνο στάση για τσιγάρο/φαί/πιπί…
Όλα αυτά τα γράφω μήπως και ξεκινήσετε για χειμωνιάτικη εκδρομή στη Μεσορόπη, που δεν έχετε πάει ως τώρα, για να πέφτετε τόσο από τα σύννεφα: είναι ένα τέλειο μέρος, σηκώνει πολύ περπάτημα, και σε αποζημιώνει μετά με πολύ καλό φαγητό…
16°
