Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Μειράκιο ακόμη θυμάμαι τις εντάσεις στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 τότε που ο σοσιαλισμός πήγαινε στο ραντεβού του με την ιστορία. Αν και κάπου οι δύο τους χάθηκαν , η…επαφή δεν υπήρξε ποτέ, στο σημείο έφτασε μόνο (και ξανά) ο φανατισμός . Δεν ήταν η πρώτη φορά που μας επισκεπτόταν ο «κύριος» αυτός, μοιάζει, άλλωστε, να κάνει κύκλους και ανά μία-δύο δεκαετίες εμφανίζεται πιο δυναμικά, με άλλο πρόσωπο, με άλλη αφορμή. Δεν μας ξεχνάει, δεν μας απαρνείται, μόνο αλλάζει ονόματα και…στέκια!
Από τον εθνικό Διχασμό που Έλληνες λιθοβολούσαν Έλληνες στις πλατείες, έριχναν την πέτρα τους Αναθέματος, μέχρι τον Εμφύλιο που σκοτωνόμασταν μεταξύ μας ,στα βουνά, ο «κύριος» αυτός ήταν πάντα εδώ. Αδελφοκτόνος, αδυσώπητος, σκληρός, ανελέητος- με τους «ιδεολόγους» στρατιώτες του , ένθεν κι ένθεν, να κόβουν μέρα με τη μέρα κομματάκια τη δύσμοιρη αυτή χώρα.
Στο πέρασμα των δεκαετιών τα κοινωνικά μίση και τα πάθη έσβηναν κάπως, φούντωναν όμως ξανά με την πρώτη ευκαιρία, αλλά πάντα ήταν εδώ. Στα χρόνια της «μαύρης Δεξιάς», την Αποστασία, τη χούντα, την μεταπολίτευση οι «στρατοί» ήταν παρόντες για να δώσουν τη μάχη , ο στόχος ήταν να μην αφήσουν τον κόσμο να σκεφτεί. Μόνο να θυμώσει, να μισήσει. Αυτό επεδίωκαν.
Και εκεί που λες …επιτέλους ήρθε η συμφιλίωση , να σου τα «μπλε και πράσινα» καφενεία, οι αγριότητες ακόμη και σε μια απλή αφισοκόλληση, γίνανε οι γείτονες και οι συγγενείς πάλι εχθροί μεταξύ τους, έτοιμοι να ζωστούν τα άρματα. Αλλά επειδή όπως σοφά έλεγε ο Όργουελ «όπως και με τον Χριστιανισμό, οι χειρότεροι διαφημιστές των ιδεολογιών είναι οι πιστοί τους» στην πορεία ο κόσμος υποψιάστηκε ότι όλα αυτά γίνονται για ένα άδειο πουκάμισο, για μιαν Ελένη…και άρχισε να αδιαφορεί γι ‘αυτούς τους χαμαιλέοντες Γκρούεζες της πολιτικής που έσπειραν μόνο διχόνοια…
Κι όμως ο «κύριος» αυτός ξανάρθε. Με έμφαση τα χρόνια της κρίσης και αποκορύφωμα εκείνο του Καλοκαίρι του «δημοψηφίσματος» επέστρεψε δριμύτερος. Μόνο που άλλαξε στασίδι. Εμφανίστηκε στα κοινωνικά δίκτυα, στο Ιντερνετ. Εκεί φτιάχτηκε τότε το μεγάλο καφενείο, στις αναρτήσεις συνεχίζεται ακόμη και σήμερα το απέραντο κουτσομπολιό. Μπηχτές, επιθέσεις, τραγικά σχόλια, τραγικών ανθρώπων που δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε γνώμη , ούτε θέμα!
Και να ήταν μόνο αυτά; Τρολάκια και κακόβουλοι που επιδίδονται σε δολοφονίες χαρακτήρων, στρατευμένοι τύποι που σκοπεύουν σε πλύση εγκεφάλου , όπως έκαναν στους ίδιους, συμφεροντούχοι που επιβάλουν γραμμή και... «ατάκες» με επιχειρήματα Β’ Γυμνασίου.
Στεκόμαστε σήμερα στην άκρη ενός συνόρου; Ίσως. Εάν ζούσε ο Φρόυντ σήμερα θα είχε να το λέει: Τι πρόοδος! Τον Μεσαίωνα θα με καίγανε στην πυρά. Σήμερα δεν θα καίνε στην πυρά τα βιβλία μου, αλλά θα με εξόντωναν το τρολάκια των κοινωνικών δικτύων.
