Ο Κώστας Καζαμιάκης συνομιλεί με τη βαθυστόχαστη ζωγράφο Πελαγία Κυριαζή με θέμα «The real I myself, an image, an Eidόlon”, ή ζωγραφική της ποίησης».

Λίγα λόγια για την καλεσμένη και τη συνάντηση:

Η Πελαγία Κυριαζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και κεραμική στην ΑΣΚΤ και το 1993, με υποτροφία Fulbright, πήγε στη Νέα Υόρκη όπου, παράλληλα με τη ζωγραφική και το σχέδιο δούλεψε με ψηφιακά μέσα και την πειραματική χαρακτική σε γυαλόχαρτο.

Τα χαρακτικά της διακρίθηκαν σε δύο διαγωνισμούς του Διεθνούς Κέντρου Χαρακτικής Νέας Υόρκης και παρουσιάστηκαν στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο.

Έργα της έχουν επίσης εκτεθεί σε διεθνείς καλλιτεχνικές διοργανώσεις όπως το “Kunst Europa” στο Βερολίνο, στην 6η Biennial of Drawing and Graphic Arts στο Μουσείο του Gyor στην Ουγγαρία και στην Έκθεση Art Athina.

Ατομικές εκθέσεις της στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη έχουν παρουσιαστεί σε χώρους όπως, στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, στη Γκαλερί 3 και στη New York Public Library 96th Str., στο Terni Cultural Institute και στο A.S. Onassis Cultural Center.

Συμμετείχε  στην έκθεση της ΑΣΚΤ”, 2017, «Βουτιά στον ψηφιακό πολιτισμό»  και στην έκθεση του Μουσείου Ιστορίας με θέμα: “Το Λάβαρο του Πανεπιστημίου Αθηνών.”

Η πιο πρόσφατη ατομική της έκθεση ήταν στην γκαλερί Έκφραση  το καλοκαίρι του 2017, με τίτλο: “The real I myself , an image, an Eidόlon”, H ζωγραφική της ποίησης.

Η Πελαγία Κυριαζή δραστηριοποιείται στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη.

Γράφει η ζωγράφος:

«Φέρνω στη σκέψη μου τα σχέδια με τη δυναμική του ημιτελούς, τα skizze όπως τα αποκαλούσε ο Γύζης, που σε απελευθερώνουν από το να ολοκληρώσεις το φινίρισμα της τεχνικής. Το σκίτσο είναι η αρχική σου εντύπωση. Μπορείς να το εντείνεις, τόσο ώστε να γίνει κατανοητή η πρώτη σύλληψη, η εσωτερική σου ορμή, η οικειότητα με το είναι σου».

 Γράφει ο Κ.Ν.Καζαμιάκης:

“Η φιλοσοφικά σκεπτόμενη ζωγράφος.

Η Πελαγία Κυριαζή προβληματίζεται, αναλύει και ερμηνεύει με υπερβάσεις, τα έργα  που θα φιλοτεχνήσει.

Σκέπτεται τον χορό των ιδεών γύρω από το έργο που συλλαμβάνει. Ο χορός χρειάζεται την κορυφαία του που ρωτά συνεχώς τη ζωγράφο γιατί αυτό, γιατί το άλλο,..

Πρέπει να θεμελιώσει και κατόπιν να κτίσει το έργο της και η κορυφαία ως ηγέτιδα των ερινυών την ρωτά συνεχώς.

 Η Πελαγία διατηρεί την ηρεμία και την έμπνευση της.

Μ` ένα αισιόδοξο, χαμόγελο η καλοπροαίρετη και άδολη δημιουργός εργάζεται ακατάπαυστα και σιγά- σιγά οι Ερινύες μεταμορφώνονται σε Ευμενίδες.

Το έργο «λύθηκε», η ιδέα έγινε είδωλο στο χαρτί, τα βαθυγάλανα αμίλητα πελάγη της τέχνης αποκτούν φωνή.”