Τη Μεσσηνία της οικονομικής κρίσης, μιας κρίσης που έχει οδηγήσει σε απελπισία και ανέχεια πολύ κόσμο.

Η απόλυτη διάψευση της διάχυτης ειρωνίας, με την οποία αντιμετωπίζεται στη σημερινή Ελλάδα η πιο πάνω φράση, επιχειρείται στη Μεσσηνία και έχει όνομα: “Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά”.

Με αυτό “βαφτίστηκε” η πρωτοβουλία βοήθειας προς άπορους Ελληνες, που -όπως οι ίδιοι είπαν στο eleftheriaonline.gr- ανέλαβαν, πριν 4 χρόνια, ο Werner και η Claudia Gensberger (Βέρνερ και Κλαούντια Γκενσμπέργκερ), κάτοικοι -τον περισσότερο χρόνο τους- στον οικισμό Καφού των Χράνων, από το 2008.

Μαζί τους  είναι και άλλοι Γερμανοί, από το Καφού και άλλες περιοχές της Μεσσηνίας, όπως και κάποιοι Αγγλοι που επίσης κατοικούν στο νομό μας. Από κοντά τους συνδράμει, με εξαιρετικά δυναμικό τρόπο, μία πατριώτισσά μας, η κατ’ οίκον νοσηλεύτρια Αθανασία Μποζίκα.

Η δράση τους, αθόρυβη αλλά άκρως αποτελεσματική, περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο μέσα από την ιστοσελίδα που έχουν στήσει (www.kafou-hilft.de), ενώ στα 4 χρόνια της, η πρωτοβουλία έχει διαθέσει, για διάφορους σκοπούς, περί τα 170.000 ευρώ. Οσο αποτελεσματική κι αν είναι, όμως, η δράση της ομάδας “Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά”, άλλο τόσο επιφυλακτικός είναι ο τρόπος που πολύς κόσμος, ακόμα και από αυτούς που βοηθούνται, αντιμετωπίζουν την πρωτοβουλία αυτή, μόνο και μόνο επειδή εκπορεύεται από... Γερμανούς.

Κι όμως, στη δράση της ομάδας περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η ανακαίνιση και ο εξοπλισμός του Δημοτικού Σχολείου Λογγάς, η προμήθεια με φαρμακευτικό και αναλώσιμο υλικό περιφερειακών ιατρείων και του Κοινωνικού Ιατρείου Καλαμάτας, η διανομή φαγητού και ρούχων, ακόμα και η επαναφορά σε λειτουργική κατάσταση του πυροσβεστικού οχήματος στο Πυροσβεστικό Κλιμάκιο του Πεταλιδίου.

Το ζευγάρι των Γερμανών, ωστόσο, δεν απογοητεύεται και συνεχίζει -μαζί με τους συμπατριώτες τους- την προσπάθεια, ώστε η διαβόητη φράση του συχωρεμένου του Σταρένιου, μετά από 40 χρόνια, να αποδοθεί στην κυριολεξία της...

Οπως λέει, άλλωστε, σε κάποιο σημείο ο Βέρνερ: “Είναι δύσκολο πραγματικά. Υπάρχουν κάποιες ημέρες που σκέπτομαι ''μέχρι εδώ, σταματάω''. Αλλά την επόμενη ημέρα, όταν κοιτάζω στα μάτια ενός παιδιού που έχουμε βοηθήσει, σκέπτομαι ότι αυτό που κάνουμε αξίζει τον κόπο και έτσι παραμένω -και επιμένω”.

Οσο για το πόσο θα συνεχίσουν την προσπάθειά τους, η Κλαούντια λέει μελαγχολικά: “Η διάρκεια της πρωτοβουλίας μας εξαρτάται από την ηλικία μας και πόσο θα εξακολουθούμε να είμαστε ενεργοί. Νιώθουμε ότι οι καιροί δεν γίνονται καλύτεροι, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...”.

Ακολουθεί η συνέντευξη με τον Werner και την Claudia Gensberger και τη συνεργάτιδά τους Αθανασία Μποζίκα:

-Πότε προωτοήρθατε στην Ελλάδα και πώς αποφασίσατε να εγκατασταθείτε στη Μεσσηνία;

Werner Gensberger: “Ερχόμαστε διακοπές στην Ελλάδα για πολλά χρόνια και όταν συνταξιοδοτήθηκα, στα 60 χρόνια μου, αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, γιατί πιστεύω ότι κάποτε, στο απώτερο παρελθόν, έχουμε υπάρξει Ελληνες. Δεν ξέρω πώς, αλλά αυτό είναι που νιώθω μέσα στην καρδιά μου”.

Claudia Gensberger: “Δεν ήταν δηλαδή μια απόφαση βασισμένη στη λογική, αλλά προήλθε από την καρδιά, μια καθαρά συναισθηματική απόφαση. Την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα διακοπές, περίπου 40 χρόνια πριν, ήταν στη Χαλκιδική. Από τότε για όλα σχεδόν τα επόμενα χρόνια, ερχόμασταν και ξαναρχόμασταν στην Ελλάδα. Κι όταν πλησίαζε η συνταξιοδότηση αποφασίσαμε να αναζητήσουμε ένα οικόπεδο, για να ζήσουμε σε αυτήν εδώ την περιοχή ένα μέρος της ζωής μας”.

-Πόσο καιρό έχετε εγκατασταθεί στην περιοχή μας;

Claudia Gensberger:“Από το 2008, αλλά δεν κατοικούμε μόνιμα εδώ, έχουμε ακόμα το σπίτι μας στη Γερμανία, κοντά στο Μόναχο. Ο Βέρνερ εργαζόταν στην Αστυνομία στο Μόναχο και εγώ στην BMW. Από την πλευρά μου γνώριζα την Ελλάδα κυρίως από την επαγγελματική μου ενασχόληση, είχαμε πολλές συνεργασίες με Ελληνες”.

-Ετσι λοιπόν φτιάξατε το σπίτι σας και εγκατασταθήκατε εδώ, την ίδια περίπου χρονική περίοδο που η κρίση άρχισε να χτυπά την Ελλάδα;

Claudia Gensberger: “Λίγο νωρίτερα”.

-Πώς ζήσατε την κρίση, ως άνθρωποι που δεν έχετε γεννηθεί στην Ελλάδα; Ποια είναι η εντύπωσή σας για αυτά τα χρόνια, από το 2009 μέχρι σήμερα;

Werner Gensberger: “Βλέπαμε και βλέπουμε τους Ελληνες με καλοσύνη, αλλά τότε δεν μιλούσαμε πολλά ελληνικά, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε μαζί τους, μόνο λίγες λέξεις γνωρίζαμε, ''καλημέρα'', ''τι κάνεις'', τέτοια πράγματα”.

Claudia Gensberger: “Δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε πολιτικά μαζί τους γιατί δεν ξέρουμε ελληνικά σε αυτό το επίπεδο. Αυτό που παρατηρήσαμε, ωστόσο, είναι ότι οι πρώτοι που υπέφεραν από την κρίση ήταν οι φτωχοί άνθρωποι. Οι πλούσιοι, όπως το νιώθουμε εμείς, δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με την κρίση, δεν υπάρχει οικονομική κρίση για αυτούς”.

Werner Gensberger: “Η κρίση έχει επηρεάσει τους αγρότες, όλα τα επαγγέλματα. Ολοι μας γνωρίζουμε όμως ότι υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα και χρειάζονται πολλά χρόνια για να αλλάξει αυτό, να αλλάξει η νοοτροπία. Πολλές φορές δεν σου δίνουν απόδειξη για αγορές, αλλά τώρα πλέον ξέρουμε ποιοι επαγγελματίες, ποια καταστήματα, δίνουν αποδείξεις και φυσικά είναι αυτά που προτιμούμε να πηγαίνουμε και να συναλλασσόμαστε”.

Claudia Gensberger: “Γιατί πιστεύουμε ότι αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Ολοι ζητούν χρήματα για μισθούς, για συντάξεις, αλλά αν κανείς δεν θέλει να πληρώσει τους φόρους πώς θα προκύψουν αυτά τα χρήματα; Είναι ''δούναι και λαβείν'', όχι ''λαβείν'' μόνο”.

-Δεν νομίζετε ότι τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν σε όλα τα μέρη του κόσμου; Δηλαδή, κάποιοι είναι συνεπείς και κάποιοι άλλοι μετέρχονται κάθε τρόπο προκειμένου να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα, αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις τους;

Claudia Gensberger: “Ναι, φυσικά”.

-Πότε εκτιμήσατε ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια;

Claudia Gensberger: “Ηταν πριν 4 χρόνια περίπου. Το πρώτο βήμα έγινε όταν είδαμε το Δημοτικό Σχολείο στη Λογγά, το οποίο βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, με πολλές ζημιές από την υγρασία, αφού δεν υπήρχαν ούτε υδρορροές. Αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε χρήματα και κάναμε ανακαίνιση, τοποθετήθηκαν υδρορροές, έγιναν ελαιοχρωματισμοί, μέσα και έξω, αγοράστηκαν υπολογιστές και άλλος εξοπλισμός για το σχολείο, όπως και πετρέλαιο για τη θέρμανση”.

Werner Gensberger: “Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτά τα παιδιά για να μην αρωστήσουν”.

-Είχατε προβλήματα με τη γραφειοκρατία, σχετικά με την πρωτοβουλία σας αυτή να βοηθήσετε το σχολείο;

Werner Gensberger: “Πιο σημαντικά ήταν τα προβλήματα με τον κόσμο. Αρχικά δεν ήθελαν να δεχθούν ο,τιδήποτε από Γερμανούς. Οι δάσκαλοι, από την άλλη πλευρά, μας ζητούσαν να βοηθήσουμε τα παιδιά, και καλούσαν τον κόσμο ''αφήστε τους Γερμανούς φίλους μας να βοηθήσουν τα παιδιά, αφήστε τα να μάθουν ότι δεν είναι όλοι οι Γερμανοί κακοί''”.

Claudia Gensberger: “Μερικές φορές είχαμε την αίσθηση ότι δεν μας εμπιστεύονταν, επειδή πίστευαν ότι θα ζητούσαμε κάτι ως αντάλλαγμα. Μας το έλεγαν, ''τι αντάλλαγμα θέλετε;'' και τους απαντούσαμε ''μα δεν θέλουμε κάποιο αντάλλαγμα''”.

Αθανασία Μποζίκα: “Υπήρχε κόσμος που ήταν πολύ επιφυλακτικός, ως προς τις προθέσεις και τα κίνητρα, όμως όσο προχωρούσε η συνεργασία αυτό σταμάτησε. Είχα προσωπική συμβολή στο να σταματήσει αυτή η κατάσταση, δεν μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Κάθε προσφορά, κάθε αγορά, κάθε εργασία, έγινε με αποδείξεις για τα χρήματα που δαπανήθηκαν. Χρηματοδότησαν εκπαιδευτική εδρομή των παιδιών στην Αθήνα και πολλά άλλα, που ο καθένας μπορεί να δει στην ιστοσελίδα www.kafou-hilft.de. Υπήρξαν κάποιοι που σκέπτονταν ότι πίσω από αυτές τις ενέργειες υπάρχει κάτι... πονηρό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Οι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν και αυτό κάνουν, δεν υπάρχει κανένα αντάλλαγμα, ούτε ζητούν να βγάλουν κάποιο κέρδος”.

-Εσείς κυρία Μποζίκα πώς βρεθήκατε στο “Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά”;

Αθανασία Μποζίκα: “Γνωριστήκαμε με τον Βέρνερ και την Κλαούντια πριν από δυόμιση χρόνια περίπου και με ρώτησαν αν θέλω να τους βοηθήσω στην προσπάθειά τους. Αποδέχθηκα και από τότε είμαι ο συνδετικός τους κρίκος με την τοπική κοινωνία και τις υπηρεσίες, μιας και κανένας μέχρι τότε δεν τους έδινε την ευκαιρία να κάνουν πράγματα, να προσφέρουν. Αρχικά υπήρχε και η καχυποψία στον κόσμο, τώρα όμως δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί δουλέψαμε σκληρά. Εχει γίνει πολλή δουλειά με τα ρούχα, που έρχονται κάθε τόσο από τη Γερμανία, αλλά και τα τρόφιμα”.

-Στην προσπάθεια αυτή υπάρχουν και άλλοι Γερμανοί συμπατριώτες σας που συνδράμουν;

Claudia Gensberger: “Εκτός από τον Βέρνερ και εμένα, υπάρχουν φυσικά και πολλοί άλλοι άνθρωποι -Γερμανοί, αλλά και Αγγλοι- που ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν δωρεές και συνεισφέρουν χρήματα ή βοηθούν με άλλους τρόπους. Για παράδειγμα έχουμε μια φίλη η οποία στη Γερμανία εργαζόταν σε φαρμακευτική εταιρεία και μας βοηθά στην προμήθεια φαρμάκων και αναλωσίμων για νοσηλευτικούς σκοπούς τα οποία προσφέρουμε στα Κέντρα Υγείας και στο Κοινωνικό Ιατρείο της Καλαμάτας”.

Werner Gensberger: “Το επόμενο βήμα μας, μετά το σχολείο στη Λογγά, ήταν τα ιατρεία, για την ακρίβεια το κέντρο εφημερίας Υγείας στη Λογγά, το περιφερειακό ιατρείο στο Χαρακοπιό και άλλα... Απευθυνθήκαμε και στον δήμο για να μας ενημερώσει πού υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι, αλλά δεν πήραμε απάντηση”.

Αθανασία Μποζίκα: “Αυτή τη στιγμή, συγκεκριμένα, κάνουμε δωρεές φαρμάκων και αναλώσιμου υλικού στα περιφερειακά ιατρεία στην Κορώνη, το Χαρακοπιό και το Πεταλίδι, όπως και στο κέντρο εφημερίας στη Λογγά, έχουμε δωρίσει αναπηρικά αμαξίδια και άλλα πράγματα και στο ΚΑΠΗ Μεσσήνης, ενώ δίνουμε φάρμακα και στο Κοινωνικό Ιατρείο στην Καλαμάτα. Μόνο πέρυσι διέθεσαν περί τα 70.000 ευρώ για φάρμακα που έφεραν από τη Γερμανία.

Επίσης, έχουμε δώσει αναπηρικά αμαξίδια σε πολλούς ανθρώπους που έχουν προβλήματα κινητικότητας, σε μια προσπάθεια να τους βοηθήσουμε να έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Λόγω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης, ως κατ’ οίκον νοσηλεύτρια και από τη συμμετοχή μου στο ''Βοήθεια στο σπίτι'', γνωρίζω κόσμο που έχει τέτοιες ανάγκες και χρειάζεται τη συνδρομή μας. Στον Δήμο Μεσσήνης, ειδικότερα, εκτός από τα αναπηρικά αμαξίδια στο ΚΑΠΗ, φέραμε το Πάσχα τρόφιμα και αν έχουμε θα φέρουμε και φέτος τα Χριστούγεννα. Εχουμε φέρει και ρούχα επίσης”.

-Πόσο δύσκολο είναι να συνεχίζετε να βοηθάτε τον κόσμο, όταν έχετε αυτή την επιφυλακτική αντιμετώπιση από κάποιους ως προς τις προθέσεις σας;

Werner Gensberger: “Είναι δύσκολο πραγματικά. Υπάρχουν κάποιες ημέρες που σκέπτομαι ''μέχρι εδώ, σταματάω''. Αλλά την επόμενη ημέρα, όταν κοιτάζω στα μάτια ενός παιδιού που έχουμε βοηθήσει, σκέπτομαι ότι αυτό που κάνουμε αξίζει τον κόπο και έτσι παραμένω και επιμένω”.

Αθανασία Μποζίκα: “Πραγματικά μου λέει κάποιες φορές ότι θα σταματήσει, ότι δεν αντέχει άλλο, θα γυρίσει στη Γερμανία και δεν θα ξαναέλθει, αλλά πάντα αναθεωρεί αυτές τις σκέψεις του, επειδή έχει γίνει μέχρι τώρα πολλή δουλειά. Κι εγώ, από την πλευρά μου μιλώντας, θεωρώ ότι από την ημέρα που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους απόκτησα μια οικογένεια”.

-Η βοήθεια που προσφέρετε είναι και οικονομική ή επικεντρώνεστε στην προσφορά υπηρεσιών και αγαθών;

Werner Gensberger: “Δεν δίνουμε χρήματα. Με όσα χρήματα συγκεντρώνουμε μεταξύ μας αγοράζουμε διάφορα πράγματα και αυτά προσφέρουμε”.

Claudia Gensberger: “Από την άλλη, πληρώνουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ανθρώπων που δεν έχουν πια αυτή τη δυνατότητα ή τους αγοράζουμε φάρμακα, ενώ δίνουμε πακέτα φαγητού, ρούχα”.

Αθανασία Μποζίκα: “Η συνεργασία μου μαζί τους έχει και αυτό το σκέλος, εντοπίζω και ελέγχω πού υπάρχουν πραγματικές ανάγκες και εκεί κατευθύνουμε τη βοήθειά μας, σε είδος πάντα”.

-Υπάρχει συνεργασία με τον Δήμο Μεσσήνης;

Αθανασία Μποζίκα: “Υπάρχει συνεργασία με τον δήμο. Ποτέ δεν κάνουμε κάτι χωρίς να μας δοθεί η έγκριση από τον δήμο.

Πριν 4 μήνες, ωστόσο, ζήτησα από τους αντιδημάρχους να μας διαθέσουν έναν χώρο για τα ρούχα που έρχονται από τη Γερμανία και τα οποία είναι πάρα πολλά. Δηλαδή ζήτησα στην ουσία έναν χώρο στον οποίο θα μπορούσε ο κόσμος, για δύο – τρεις ημέρες να έρχεται και να τα παραλαμβάνει. Δυστυχώς, δεν πήρα καμία απάντηση.

Ετσι, αφού δώσαμε κάποια σε ανθρώπους που είχαν άμεση ανάγκη, τα υπόλοιπα -σε συνεργασία με την Πυροσβεστική Υπηρεσία, μιας και είμαι και εθελοντής πυροσβέστρια- τα βάλαμε ένα Σαββατοκύριακο στον χώρο του Πυροσβεστικού Κλιμακίου, στο Πεταλίδι, και τα μοιράσαμε από εκεί”.

Werner Gensberger: “Ηταν τότε που ένας αντιδήμαρχος ζήτησε να συνδράμουμε οικονομικά για ένα καταφύγιο αδέσποτων στη Λογγά”.

Αθανασία Μποζίκα: “Ηθελε ο δήμος να αξιοποιήσει το παλιό κτηνιατρείο στη Λογγά, αλλά του είπαμε ότι η δική μας βοήθεια απευθύνεται σε ανθρώπους που περνούν δύσκολα λόγω της κρίσης και έχουν σημαντικές ανάγκες. Ας βάλουμε προτεραιότητες, ας λύσουμε τα επείγοντα προβλήματα των ανθρώπων και μετά βεβαίως να ασχοληθούμε και με τα ζώα. Αφού και οι ίδιοι έχουν ζώα στο σπίτι τους”.

Werner Gensberger: “Αλλωστε υπάρχουν πολλοί Γερμανοί και Αγγλοι που βοηθούν τα αδέσποτα”.

Claudia Gensberger: “Με τους οποίους, συμπληρώνω, έχουμε επίσης επαφή και τους στηρίζουμε, όχι ως πρωτοβουλία ''Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά'', αλλά ως ιδιώτες, με αποκλειστικά δικά μας χρήματα. Βλέπετε έχουμε ήδη στο σπίτι μας δύο σκυλιά και... 11 γάτες. Εννοείται ότι αγαπάμε τα ζώα, αλλά η πρωτοβουλία μας απευθύνεται σε ανθρώπους”.

-Εχετε επαφή ή έχουν έλθει σε επαφή μαζί σας ευκατάστατοι ντόπιοι, Ελληνες, που θέλουν να βοηθήσουν αυτό που κάνετε;

Claudia Gensberger: “Πριν περίπου ένα χρόνο αρχίσαμε να ερχόμαστε σε επαφή με ελληνικές επιχειρήσεις και καταστήματα στην περιοχή μας, σούπερ μάρκετ, αλλά και εστιατόρια και ταβέρνες, πετυχαίνοντας κάποιες εκπτώσεις ή εξασφαλίζοντας φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης για όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Ομως είναι πολύ λίγοι αυτοί που το κάνουν”.

-Πόσοι άνθρωποι συμμετέχουν στην πρωτοβουλία “Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά”;

Claudia Gensberger: “Είναι περίπου 20 άτομα στον πυρήνα της ομάδας μας, ενώ συνολικά, μαζί με όλους όσοι βοηθούν, με οποιονδήποτε τρόπο, είμαστε σχεδόν 50 άτομα. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που κάθε μήνα διαθέτουν 10 ευρώ, λόγου χάριν, γιατί δεν έχουν δυνατότητα για περισσότερα. Αλλοι, με περισσότερα χρήματα, μπορεί να δώσουν και 1.000 ευρώ τον χρόνο”.

Werner Gensberger: “Υπολογίζουμε ότι στα περίπου 4 χρόνια που έχουμε αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία, έχουμε διαθέσει περί τις 150.000 με 170.000 ευρώ, χρήματα δικά μας και των φίλων μας που συμμετέχουν σε αυτή, κυρίως Γερμανών και μερικών Αγγλων”.

-Γιατί αποφασίσατε να κάνετε ευρύτερα γνωστή την πρωτοβουλία σας αυτή, όπως είδαμε και πρόσφατα τη σχετική σας ανακοίνωση στην “Ελευθερία”;

Werner Gensberger: “Ξεκινήσαμε αυτή την πρωτοβουλία πριν περίπου 4 χρόνια και ακόμα και σήμερα βλέπω ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει το ''Kafou-hilft/Το Καφού βοηθά''. Ακόμα και στη Λογγά, που είναι ένα μικρό χωριό, υπάρχει κόσμος που δεν το γνωρίζει.

Αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να το δημοσιοποιήσω στον Τύπο, γιατί οι εφημερίδες φτάνουν στα περιφερειακά ιατρεία και ο κόσμος που πηγαίνει εκεί μπορεί να τις διαβάσει και να ενημερωθεί. Δεν ζητάμε ευχαριστίες, θέλουμε απλώς να βοηθήσουμε τον κόσμο...”.

Claudia Gensberger: “Αυτό ακριβώς, ότι αν και... Γερμανοί, θέλουμε να προσφέρουμε βοήθεια σε αυτούς που την έχουν ανάγκη, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Γιατί κάποιες φορές μας ρωτούν ''γιατί το κάνετε αυτό;'' και αυτές τις φορές θα ήθελα να απαντήσω ''γιατί δεν το κάνετε από μόνοι σας οι Ελληνες, υπάρχουν άνθρωποι που αν υπάρξει πρωτοβουλία μπορεί να θέλουν να μετάσχουν''. Κάποιες στιγμές πιστεύω ότι έχει επικρατήσει μια απάθεια, μια παραίτηση, ίσως λόγω της μεγάλης διάρκειας της κρίσης επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα. Αλλά τα πράγματα κινούνται μόνο όταν ενεργείς, όταν αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες”.

Αθανασία Μποζίκα: “Βασικά θέλαμε να δώσουμε μιαν άλλη εικόνα της Γερμανίας και των Γερμανών, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι προσφέρουν ήδη μέχρι τώρα, όπως και ότι συνεργάζονται εξαιρετικά με τους Ελληνες, αλλά κυρίως ότι βοηθούν τον κόσμο που έχει ανάγκη.

Παράλληλα επιδιώκουμε να ευαισθητοποιήσουμε και Ελληνες που έχουν την δυνατότητα να συνεισφέρουν και αυτοί στην πρωτοβουλία”.

-Πόσο καιρό ακόμα αισθάνεστε ότι θα συνεχίσετε την προσπάθειά σας;

Werner Gensberger: “ Από την πλευρά μου θεωρώ ότι αυτό που κάνουμε θα αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο, γιατί είναι απαραίτητο να συνεχίσει να υπάρχει βοήθεια”.

Claudia Gensberger: “Η διάρκεια της πρωτοβουλίας μας εξαρτάται από την ηλικία μας και πόσο θα εξακολουθούμε να είμαστε ενεργοί. Νιώθουμε ότι οι καιροί δεν γίνονται καλύτεροι, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...”.