Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 το ενδιαφέρον βιβλίο «Αχιλλέας Χιωτέλλης, ένας φλογερός λάτρης της Λέσβου», με επιμέλεια Αντώνη Δουκέλλη, όπου στις 206 σελίδες του καταγράφονται ομιλίες τού επί σειράν ετών καταξιωμένου προέδρου του Συλλόγου Μυτιληναίων Πετρούπολης Αττικής «Ο Θεόφιλος» αείμνηστου Αχιλλέα Χιωτέλλη, περιγραφές και έγχρωμες φωτογραφίες από τα ημερολόγια του Συλλόγου και θερμά λόγια Λεσβίων λογοτεχνών για τον Αχιλλέα, όπως οι εξής δύο φράσεις του διακεκριμένου Λέσβιου ποιητή μας, Δημήτρη Νικορέτζου, που παρατίθενται στο βιβλίο και δημοσιεύθηκαν αρχικά στο «Εμπρός» Λέσβου στις 14-8-2013:

«Ως σήμερα, τους πιο παθιασμένους Μυτιληνιούς της διασποράς τους είχα γνωρίσει στα πρόσωπα των ιδρυτών της “Λεσβιακής Παροικίας”, Κλεάνθη Παλαιολόγο και Τάκη Χατζηαναγνώστου. Όμως, οφείλω τώρα στους δύο προαναφερθέντες να προσθέσω και έναν τρίτο: τον πρόεδρο του Συλλόγου Μυτιληναίων Πετρούπολης “Ο Θεόφιλος” Αχιλλέα Χιωτέλλη. [...] Μία ομάδα λοιπόν Μυτιληνιών της Πετρούπολης ξεκίνησε ο 1955 την ίδρυση του σωματίου αυτού, με στόχο να προβάλλει με κάθε δυνατό τρόπο -ομιλίες, διαλέξεις, θεατρικά δρώμενα, μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις, εκδρομές, ημερολόγια και πάει λέγοντας- το πολιτιστικό γίγνεσθαι της Λέσβου στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Και, βέβαια, ο ιθύνων νους όλων αυτών των εκδηλώσεων ήταν ο Αχιλλέας Χιωτέλλης».

Επίσης από το βιβλίο του Αντώνη Δουκέλλη καταγράφω μία διήγηση του Αχιλλέα για την αγροτική ζωή στο οικογενειακό του χωράφι στο Μετόχι Αγίων Αναργύρων της Μονής Λειμώνος:

«Στα καπνά, ξυπνούσαμε αχάραγα και κινούσαμε από τα Δάφια, όλο το χωριό μαζί, για τη δουλειά. Εμένα με κάθιζαν πάνω στο γαϊδουράκι, μαθητής δημοτικού ακόμα και ο πατέρας μου μπροστά, να κρατά το καπίστρι. “Αχιλλιφέλ’ ’πε κανέ τραγ’δέλ’ ”, ακουγόταν μια γυναικεία φωνή από άλλον νταϊφά, που ακολουθούσε την ίδια στράτα με μας. Άρχιζε το τραγούδι· μου άρεσε πολύ! Τραγούδια, λαϊκά της εποχής, που τα άκουγα από το ραδιόφωνο».

Από το ημερολόγιο του Συλλόγου του 2015 με τίτλο: «Σαν ήμουν παιδί κι εγώ ... στην πατρίδα μου τη Λέσβο» αντιγράφω την εισαγωγική φράση του Αχιλλέα:

«Νοσταλγικό ταξίδι αυτογνωσίας το φετινό μας ημερολόγιο. Περιλαμβάνει παλιές φωτογραφίες παιδιών στον τόπο μας, απ’ τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Εικόνες παιδιών που αχνίζουν αθωότητα και ελπίδα, που χαίρονται το παιγνίδι, τη συντροφικότητα και τη φύση, μέσα σ’ ένα τοπίο ανέγγιχτης ακόμα ομορφιάς. Περιλαμβάνει όμως και εικόνες παιδιών, που αλώνισαν οι αστραπές των πολέμων, της προσφυγιάς, της κατοχής και της πείνας. Εικόνες παιδιών που μαρτυρούν την αγριότητα εκείνων των πέτρινων χρόνων».

Κλείνοντας ας μου επιτραπεί να αναφερθώ στην αγάπη του Αχιλλέα για το χωριό του αντιγράφοντας μία παράγραφο από το βιβλίο μου «Κόλπος Καλλονής Λέσβου-Ιστορική Περιήγηση»:

«Στον γύρω χώρο της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής των Δαφίων, είχα την τύχη να ξεναγηθώ (στις 18-8-2013) από τον αείμνηστο Δαφιώτη Αχιλλέα Χιωτέλλη, ο οποίος μου υπέδειξε βόρεια της εκκλησίας, στο αμέσως επόμενο από την εκκλησία σπίτι, εντοιχισμένα τρία ανάγλυφα μαρμάρινα λευκά αρχαιοελληνικά θωράκια με καλαίσθητους κυκλικούς διακοσμητικούς ρόδακες, εκ των οποίων τα δύο βρίσκονται στην εξωτερική δυτική πλευρά του τοίχου της αυλής του σπιτιού που βλέπει στον αμαξιτό δρόμο και επιστεγάζονται από λιτά κυμάτια που ομοιάζουν με δωρικά, και το τρίτο στον νότιο εσωτερικό τοίχο της αυλής χωρίς επιστέγασμα από κάποιο κυμάτιο».

Συγχαίροντας τον Αντώνη Δουκέλλη για την ευαισθησία με την οποία χρησιμοποίησε τα αρχεία του Αχιλλέα και την ιδιαίτερη φροντίδα με την οποία έγραψε και εξέδωσε το ξεχωριστό βιβλίο για τον φίλο και συνεργάτη του στο Σύλλογο Μυτιληναίων Πετρούπολης, τον «Αχιλλέα τον Λέσβιο», όπως του αξίζει να τον μνημονεύουμε, σημειώνω ότι η ενέργεια αυτή αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα και φωτεινό παράδειγμα παρόμοιων εκδόσεων, που περιμένουμε να ακολουθήσουν από συλλόγους Λεσβίων της Αθήνας για πολλούς διακεκριμένους Λεσβολάτρες, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους βοηθώντας τους συντοπίτες στα πρώτα αλλά και στα μετέπειτα βήματα αλληλεγγύης που ακολούθησαν την εσωτερική μετανάστευση από τη Λέσβο στην Αττική.