Δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και στο Χόλιγουντ πρωταγωνιστούν τετράποδοι «ντέτεκτιβς» μαζί με τους συνοδούς τους. Στην πραγματικότητα τα κατορθώματά τους είναι κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι στον κινηματογράφο, όμως εκείνο που ανταποκρίνεται πλήρως τελικά είναι οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ των σκύλων και των χειριστών τους. Μια σχέση άρρηκτη, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνεργασία και την αποτελεσματική άσκηση των καθηκόντων και των δύο εν ώρα υπηρεσίας.

Τέτοια αποδείχθηκε πως ήταν και η σχέση του πρόωρα αδικοχαμένου αρχικελευστή Παναγιώτη Κυμούρη με τον σκύλο-ανιχνευτή του Σώματος Ντάρκο. Μια σχέση όχι απλώς υπηρεσιακή, αλλά ανθρώπινη, με συναδελφικό χαρακτήρα και αναμφίβολα συναισθηματική ολοκληρωτικά, η οποία ξεκίνησε πριν από περίπου οκτώ χρόνια, όταν ο -ράτσας Μαλινουά- σκύλος εκπαιδεύτηκε εντατικά και εισήλθε στη δύναμη του Λιμενικού σώματος ως προς την ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών.

Στα χρόνια που ο Ντάρκο αποτέλεσε μέλος της Ομάδας Δίωξης Ναρκωτικών του Λιμεναρχείου Μυτιλήνης οι επιτυχίες ήταν αναρίθμητες. Ο αρχικελευστής Παναγιώτης Κυμούρης, μαζί με τους συναδέλφους του και την πολύτιμη συνεισφορά του Ντάρκο, είχαν καταφέρει να εντοπίσουν σημαντικές ποσότητες ναρκωτικών ουσιών, που οι διακινητές προσπαθούσαν να περάσουν στη Λέσβο. Μόνο τον τελευταίο μήνα, άλλωστε, πριν από τον ξαφνικό θάνατο τού -ιδιαιτέρως αγαπητού σε όλη την τοπική κοινωνία- «Κυμ», όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν οι δικοί του άνθρωποι, είχε αποτραπεί η είσοδος περισσοτέρων των 30 κιλών ουσιών που προορίζονταν να διοχετευθούν σε όλο το νησί.

Η μύτη του Ντάρκο είχε μυρίσει και εντοπίσει τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών κάθε είδους όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στο Λιμεναρχείο Μυτιλήνης. Χάρη στις ικανότητές του και την αυτοθυσία τού στελεχιακού δυναμικού του Σώματος, είχαν συλληφθεί πολλά μέλη μεγάλων κυκλωμάτων εμπορίας ναρκωτικών.

«Τον μεγάλωνε σαν ένα μωρό»

Ο Παναγιώτης Κυμούρης είχε τον Ντάρκο σαν παιδί του. Αυτό μεταφέρει συγκινημένος στο «Ε» ο επί σειρά ετών συνάδελφός του, ανθυπασπιστής Γιώργος Κουτρομπίλας, που ήταν μάλιστα και κουμπάρος του: «Περάσαμε μαζί 17 ολόκληρα χρόνια. Ο Παναγιώτης ήταν ένας εξαίρετος συνάδελφος. Όλη η ομάδα στη δίωξη κάνει εξαιρετική δουλειά. Το να έχεις στην υπηρεσία, όμως, έναν πολύτιμο συνεργάτη όπως τον Ντάρκο ή παλαιότερα τη Σάντυ είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας. Η σχέση του Παναγιώτη με τους σκύλους-ανιχνευτές ήταν μοναδική, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε χειριστή. Ήταν πολύ δεμένοι, έκαναν πολύ καλή δουλειά μαζί. Εκείνος αφιέρωνε στον Ντάρκο πάρα πολλές ώρες καθημερινά. Ήταν σα να μεγάλωνε ένα μωρό…», μας εξηγεί με φωνή που κομπιάζει από τις θύμησες.

Δίπλα του και στην κηδεία

Όπως είναι φυσικό, όταν μιλάμε για πανέξυπνα ζώα που διαθέτουν χωρίς υπερβολή ανθρώπινη νοημοσύνη, οι πρώτες ώρες δεν ήταν αβάσταχτες μόνο για την οικογένεια του Παναγιώτη Κυμούρη, που έχασε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή το παιδί της. Ήταν και για τον Ντάρκο… Όσοι έζησαν, μετά το πέρας της κηδείας του στο Σκόπελο, τις στιγμές αποχαιρετισμού του Παναγιώτη από τον τετράποδο φίλο και συνεργάτη του κάνουν λόγο για εικόνες που δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί. Μιλώντας με κάποιους εξ αυτών, μας εξήγησαν πως ο Ντάρκο καταλάβαινε τι είχε συμβεί, αδυνατούσε όμως να το αποδεχθεί. Και ποιος μπορούσε άλλωστε να πιστέψει αυτό το δυσάρεστο μαντάτο;

Αφού αποχώρησε ο κόσμος, που βρέθηκε εκεί για να αποτίσει το «ύστατο χαίρε» στον Παναγιώτη Κυμούρη, συνάδελφοί του στο Σώμα πλησίασαν με τον σκύλο στο χώρο ταφής του. Ο Ντάρκο, όπως περιέγραψαν στο «Ε», έτρεμε σύγκορμος και οι λυγμοί του προκάλεσαν αμέτρητα δάκρυα στους παρευρισκομένους, οι οποίοι βίωναν με τον πιο έντονο τρόπο τα συναισθήματα ενός ζώου που, αν εκείνη τη στιγμή μπορούσε να φωνάξει, ήταν βέβαιοι πως θα το έκανε κι αυτό, θρηνώντας για την απώλεια όχι απλώς ενός «αφεντικού», αλλά ενός συναδέλφου και πιστού φίλου.

Μονόδρομος ο αποχαρακτηρισμός του

Τις επόμενες ημέρες, από τη Λαμπροτρίτη κι έπειτα, άνοιξε εντός του Σώματος αναγκαστικά μια συζήτηση γύρω από την επόμενη μέρα του Ντάρκο. Ή για ακρίβεια, για τη ζωή του χωρίς τον «Κυμ». Ο σκύλος-ανιχνευτής όλες αυτές τις ημέρες έδειχνε έντονα στρεσαρισμένος. Οι ειδικοί έκριναν πως η απώλεια του χειριστή του τον έχει επηρεάσει σημαντικά, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καταφέρει να επιστρέψει στην υπηρεσία του.

Ο Ντάρκο εμφάνιζε σημάδια κατάθλιψης και το Λιμενικό Σώμα αποφάσισε να προχωρήσει στον αποχαρακτηρισμό του και στην... αποστρατεία του. Σε τέτοιες περιπτώσεις η εκ νέου προσαρμογή ενός σκύλου-ανιχνευτή με άλλον χειριστή είναι πρακτικά ακατόρθωτη. Έτσι, το έργο του Ντάρκο ολοκληρώθηκε πρόωρα, έπειτα από μια οκταετία γεμάτη επιτυχημένες αποστολές, στις οποίες ήταν παρών με στόχο την εκπλήρωσή τους, ικανοποιώντας ολόκληρη την ομάδα της Δίωξης και γενικώς το Λιμενικό Σώμα.

Παραμένει στην οικογένεια

Σε μια προσπάθεια όμως να βοηθηθεί ο Ντάρκο και να επανέλθει σταδιακά σε μια πιο ήρεμη και φυσιολογική ζωή, άπαντες ενήργησαν για το αυτονόητο. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Με το να παραμείνει, φυσικά, στην οικογένεια του αδικοχαμένου Παναγιώτη Κυμούρη. Ο Ντάρκο ζει πλέον στο σπίτι των γονιών του, στο Πέραμα της Λέσβου.

Η καθημερινότητά του μπορεί να μην περιλαμβάνει τη στενή επαφή που είχε με τον «Κυμ», αλλά σίγουρα το γεγονός και μόνο ότι περιβάλλεται από την ίδια αγάπη, θα σταθεί ικανό για να καταφέρει να αποβάλλει σταδιακά όλο το στρες που του προκάλεσε ο ξαφνικός χαμός του. Εξάλλου, εάν ο Ντάρκο για τον Παναγιώτη ήταν το «παιδί» του, οι γονείς του δικαιωματικά θα προσέχουν στο εξής τον «εγγονό» τους. Είναι η παρακαταθήκη που τους άφησε, μαζί με εκείνο το πλατύ χαμόγελο που τον συνόδευε νύχτα - μέρα. Έτσι θα τον θυμούνται φίλοι και απλοί γνωστοί. Έτσι θα τον σκέφτεται η οικογένειά του. Έτσι θα τον αναπολεί και ο Ντάρκο…