Κυκλοφόρησε στις 31-7-19 το 65^ο τεύχος του εξαμηνιαίου περιοδικού του «Πολιτιστικού Συλλόγου Βρισαγωτών Λέσβου Αθήνας»: «Αντίλαλος της Βρίσας» με το εξώφυλλό του να κοσμούν δύο φωτογραφίες από την εκδρομή μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Βρίσας στα Κανάρια νησιά. Από τα πολλά αξιόλογα κείμενα των ενενήντα δύο σελίδων του περιοδικού διέκρινα:

Τη θαυμάσια έρευνα του Προέδρου του Συλλόγου Κώστα Σταυρινού: «Αλμπάνηδες ή πεταλωτήδες της Βρίσας», όπου καταγράφονται κείμενα και φωτογραφίες για τους 13 Βρισαγώτες πεταλωτήδες που γεννήθηκαν από το 1878 μέχρι το 1930. Στην έρευνα, που αποτελεί συνέχεια αντίστοιχων στα εντός παρενθέσεων τεύχη για τους Φουρνάρηδες (58), Τσαγκαράδες (59), Κουρείς (60), Οργανοπαίχτες (61), Φορτηγατζήδες (63) και Αραμπατζήδες (64), αναφέρεται ότι «Τα βόδια είχαν πιο μεγάλη ανάγκη το πετάλωμα από ότι τα άλογα, γιατί αυτά είναι δίχαλα και είχανε πρόβλημα στο όργωμα. Η διαδικασία που ακολουθούσαν για να τα πεταλώσουν ήταν η παρακάτω: Σε αντίθεση με τα άλογα που τα καλιγώνανε όρθια, τα βόδια τα καλιγώνανε στο έδαφος. Τα οδηγούσαν σε ένα μέρος (δρόμο, αυλή, κτήμα) όπου τα έριχναν κάτω και έδεναν τα πόδια τους ανά δύο σε ένα ξύλο», όπως φαίνεται στη συνοδευτική φωτογραφία αρχείου από την κωμόπολη Σάπες της Κομοτηνής.

Το ενδιαφέρον κείμενο του γιατρού Κωνσταντίνου Κώστα: «Ο Αλκαίος στο ακρωτήριο του Αγίου Φωκά της Λέσβου τον 7^ο π.Χ. αιώνα. Τί ήθελε εκεί ο ποιητής;», όπου αναφέρεται η άποψη του Αμερικανού αρχαιολόγου Τζέρομ Κουίν που υποστήριξε ότι α) στο ναό του Διόνυσου στην Άκρα Βρίσα Βατερών «ήλθε εξόριστος ο ποιητής και πολιτικός Αλκαίος διωκόμενος από τους πολιτικούς αντιπάλους τον 7^ο π.Χ. αιώνα» και β) το ίδιο ναό «προσήγγισαν οι ήρωες του Τρωικού πολέμου Μενέλαος, Νέστορας και Διομήδης, στην επιστροφή τους από την Τροία, ζητώντας από το θεό να τους υποδείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν πλέοντας βόρεια των Ψαρών ή μεταξύ Χίου και Μικρασιατικής ακτής».

Την αξιόλογη καταγραφή του Στρατή Πάντα: «Λισβόρι-Η ιστορική κοιτίδα της νήσου Λέσβου», όπου αναφέρονται οι σχετικές μελέτες του Μίλτη Παρασκευαΐδη, οι ανακοινώσεις του αρχαιολόγου Σεραφείμ Χαριτωνίδη, ο ερειπωμένος Πύργος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου στο Σκαμνιούδι Λισβορίου και το μονόγραμμά του, εντειχισμένο στο διπλανό εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου, τα ευρήματα της ζωής των Γατελούζων στην περιοχή, το μολυβδόβουλλο του Πάπα Ευγενίου Δ΄ στο Σκαμνιούδι, οι ανασκαφές του Πανεπιστημίου Κρήτης στα Ροδαφνίδια που ανέδειξαν τον αμφίπλευρο τριγωνικό χειροπέλεκυ που κατασκεύασαν οι «ανθρωπίδες», οι πρόγονοι του ανθρώπου κατά το πέρασμά τους από τη Λέσβο και η ενδιαφέρουσα παράγραφος για την αρχαία πόλη Λέσβο, που πήρε το όνομα από τον Θεσσαλό έποικο Λέσβο και το έδωσε στο νησί της Λέσβου, όπου αναφέρεται ότι: «Σε παλαιότερους χάρτες της νήσου Λέσβου καθορίζεται στην περιοχή του σημερινού χωριού Λισβόρι (σύμφωνα και με τον Πάουλ Κρέτσμερ) η θέση του μεσαιωνικού χωριού Lesbo, το οποίο πιθανώς να είχε διαδεχθεί αρχαιοτάτη Ελληνική πόλη, την Λέσβο, που έχασε την πρωτεύουσα σημασία της, ίσως όταν σε νεώτερο αποικισμό της νήσου ιδρύθηκε κοντά της η αρχαιότερη Πύρρα».

Το ιστορικό διήγημα του Τάσου Μακρή: «Άνθρωπος σαμαρωμένος», όπου περιγράφεται το ξεσαμάρωμα ενός γαϊδάρου και το σαμάρωμα του Βασιλικιώτη ιδιοκτήτη του, στη Σκάλα Πολιχνίτου το 1943 από τον διοικητή της γερμανικής φρουράς, επειδή ο ιδιοκτήτης-βιοπαλαιστής άφησε έξω από το Τελωνείο νηστικό, απότιστο και σαμαρωμένο τον γάιδαρο ενώ εκείνος μεθούσε στο γειτονικό καφενείο.

Το συγκινητικό διήγημα του Βασίλη Ψαριανού: «Στα όνειρά μου, δεν έφυγα ποτέ από το χωριό μου», όπου καταγράφεται περίτεχνα η γεμάτη ευαισθησία συνάντηση και ο με αμεσότητα αποδιδόμενος διάλογος του επιστρέφοντος ξενιτεμένου με τη μητέρα του.

Αξίζουν συγχαρητήρια στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Βρισαγωτών και στους Βασίλη Ψαριανό και Κατερίνα Σκιά, υπεύθυνους σύνταξης του περιοδικού, το οποίο τιμά όχι μόνο τη δυστυχώς ακόμα ερειπωμένη από το σεισμό του 2017 ιστορική Βρίσα αλλά και όλη τη φιλόμουσο Λέσβο.