Οι κοινωνικοί λειτουργοί πλέον εργάζονται στην εκπαίδευση, οπότε είναι πολύ πιθανόν στο πλαίσιο των παρεμβάσεων που κάνουν να υποστηρίξουν τους μαθητές που έχουν βιώσει απώλεια, την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου. Να κληθούν δηλαδή με την συνεργασία των εκπαιδευτικών να υποστηρίξουν τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς που έχουν τον μαθητή που πενθεί, αλλά και γενικότερα να ευαισθητοποιήσουν την εκπαιδευτική κοινότητα για τα ζητήματα απώλειας.
« Είναι πολύ σημαντικό ο εκπαιδευτικός, ο κοινωνικός λειτουργός και ο ψυχολόγος που εργάζονται στα σχολεία να προσεγγίσουν πρώτοι το παιδί που πενθεί, να μην περιμένουν να έρθει να τους προσεγγίσει αυτό, αλλά οι ίδιοι, μόλις έχει βιώσει ένα παιδί το πένθος να πάνε να το προσεγγίσουν γιατί αν σιωπήσουν, τότε το παιδί μπορεί να το αντιληφθεί ως μια διαδικασία μοναξιάς, ότι δεν αξίζει την στήριξη του εκπαιδευτικού, της τάξης τους ή των ειδικών που εργάζονται μέσα στο σχολείο» δηλώνει ο Λάμπρος Αραπάκος κοινωνικός λειτουργός, εκπαιδευμένος στα ζητήματα διαχείρισης πένθους παιδιών οικογενειών.
«Σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται το μοναδικό ασφαλές πλαίσιο για το παιδί είναι πια το σχολείο.»
«Πώς διαχειρίζεται κανείς το πένθος; Ποια τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει;» ρωτάμε τον νεαρό επιστήμονα για να απαντήσει «Σίγουρα οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στο σχολείο, είτε οι κοινωνικοί λειτουργοί είτε οι ψυχολόγοι, θα πρέπει να αγκαλιάσουν, να υποστηρίξουν το παιδί, να ακούσουν το παιδί, να του δώσουν χώρο ώστε να εκφράσει τα συναισθήματα του, να μην παραγνωρίσουν το θρήνο. Και να γνωρίσουν κάποια πράγματα σε θεωρητικό επίπεδο ώστε να είναι ακόμη πιο υποστηρικτικοί σ’ αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή.» απαντά ο κος Αραπάκος και σημειώνει: «Αντιλαμβάνεσθε ότι ένα παιδί επτά –οκτώ χρονών να χάνει τον μπαμπά του ή την μαμά του ή την αδερφό του πόσο ζόρικο είναι. Χρειάζεται στήριξη γιατί σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται το μοναδικό ασφαλές πλαίσιο για το παιδί είναι πια το σχολείο, οπότε οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τον μαθητή θα πρέπει να είναι δίπλα του, υποστηρικτικοί, ενημερωμένοι. Να μπορούν να είναι κοντά του.»
«Η ζωή είναι σύντομη, σπουδαία, ωραία αρκεί να τη ζούμε με πράγματα που μας δίνουν πραγματικό νόημα.»
Σύμφωνα με τον κο Αραπάκο το πένθος είναι φυσιολογικό, δεν είναι αρρώστια. «Το θέμα είναι πώς αξιοποιούμε το χρόνο. Ένας άνθρωπος που πενθεί είναι καλό να εκφράζει τα συναισθήματά του. Δεν θεωρώ ότι όταν κάποια στιγμή χάνουμε ένα δικό μας άνθρωπο, το ξεπερνάμε, αλλά ότι προσαρμοζόμαστε στη συνθήκη, στις αλλαγές και εκεί καλούμαστε να βγάλουμε ένα νόημα μέσα από την διαδικασία του θρήνου, να επεξεργαστούμε τα αισθήματα μας, να δούμε ποιες είναι οι προκλήσεις αυτής της απώλειας και ποιες οι πεποιθήσεις, η κοσμοθεωρία, που αλλάζει.» εξηγεί και σημειώνει «Όταν χάνουμε ένα δικό μας άνθρωπο, αλλάζουν οι πεποιθήσεις, οι αξίες, καλούμαστε να βγάλουμε ένα νέο νόημα και να δούμε την ζωή μέσα από μια νέα οπτική, να δούμε τη ζωή με μεγαλύτερη ωριμότητα. Όταν χάνουμε ένα δικό μας άνθρωπο, καταλαβαίνουμε και τη δική μας θνητότητα, ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε κι εμείς οι ίδιοι. Κι ότι αυτό είναι καθολικό κι αμετάκλητο. Οπότε, όταν σκεφτόμαστε ότι είμαστε θνητοί ίσως να επεξεργαζόμαστε τη ζωή με μεγαλύτερο νόημα και με μεγαλύτερη ωριμότητα, οπότε να μην μπλεκόμαστε διαρκώς σε πράγματα ανούσια σε τσακωμούς και θυμούς.» Η ζωή, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο νεαρός επιστήμονας, «είναι σύντομη, σπουδαία, ωραία αρκεί να τη ζούμε με πράγματα που μας δίνουν πραγματικό νόημα.»
Φώτο:Ο κος Λάμπρος Αραπάκος στα αριστερά της φωτογραφίας με την κα Ισμήνη Πλαστρά και συνάδελφό του ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος